Ακούμε: Κίτρινα Ποδήλατα, Διονύση Τσακνή, Stereomatic

Με Κίτρινα Ποδήλατα σε στιχουργικές αναζητήσεις, Διονύση Τσακνή να ερμηνεύει Κραουνάκη, Πλιάτσικα και Μαχαιρίτσα και Stereomatic να διασκευάζουν... Τσίκα Μπουμ και Put the Blame on Mame χαλαρώνουμε και χορεύουμε... ταυτόχρονα.
Ακούμε: Κίτρινα Ποδήλατα, Διονύση Τσακνή, Stereomatic
της Φιλουμένας Ζλατάνου

Κίτρινα Ποδήλατα - «Ανάδυση» (MBI 2009)
Τα Κίτρινα Ποδήλατα αναδεικνύονται σε ένα από τα πιο σταθερά ροκ συγκροτήματα της ελληνόφωνης ροκ σκηνής. Στον έβδομο δίσκο τους δε μένουν στάσιμοι, αλλά εξελίσσονται ακόμα πιο δυναμικά με πολύ καλοδουλεμένες συνθέσεις ενώ και στιχουργικά δεν επαναπαύονται σε εύκολες φράσεις και νοήματα αλλά πλέκουν τα λόγια, προσφέροντας μας ένα πολύ δυνατό αποτέλεσμα που ροκάρει αληθινά τα αυτιά και το μυαλό μας. Είναι τραγούδια που δε μπορείς να ακούσεις καθήμενος, καθώς η μουσική σε ωθεί να τρέξεις με όλη τη δύναμη σου και να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου.

Ο Γιώργος και ο Αλέξανδρος Παντελιάς είναι εργάτες της μουσικής και της τέχνης. Η αγάπη τους και το μεράκι τους για αυτό που κάνουνε είναι εμφανέστατο με κάθε νέο τους βήμα και αυτό είναι στα υπέρ τους. Οι στίχοι τους είναι άλλοτε αισθαντικοί και παραστατικοί και άλλοτε σαν λεπίδα βρώμικου στιλέτου που δε χαρίζεται και η πληγή που χαράζει είναι βαθιά και δεν επουλώνεται ούτε γρήγορα ούτε εύκολα. Χειρίζονται θέματα για την κοινωνία που καίνε, χωρίς να γίνονται γραφικοί, μιλάνε για τον έρωτα με τον πιο γλυκό τρόπο χωρίς να γίνονται μελό και σε όλα τα παραπάνω η ερμηνεία παίζει σημαντικό ρόλο, καθώς δεν είναι επίπεδη ή ίδια αλλά εναλλάσσεται και προσαρμόζεται ανάλογα το ύφος του τραγουδιού.

Η «Ξένη Ακτή» την οποία ερμηνεύει η Δήμητρα Γαλάνη είναι από τα πιο τρυφερά τραγούδια που έχουμε ακούσει τον τελευταίο καιρό και δείχνει το βάθος που έχουν τα Κίτρινα Ποδήλατα στη σύνθεση και τη στιχουργική. Στην «Πατρίδα Αναποφάσιστη» στίχους έγραψε η Λίνα Δημοπούλου. Αποκτήστε αυτόν το δίσκο και δε θα το μετανιώσετε ούτε στιγμή.

Διονύσης Τσακνής - «Οι φίλοι μου είμαι εγώ» (Legend 2009)
Σταμάτης Κραουνάκης, Φίλιππος Πλιάτσικας, Ίρις Λούκα, Νίκος Ζούδιαρης, Σταμάτης Χατζηευσταθίου, Γιάννης Σπάθας, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Δημήτρης Μπαρμπαγάλας είναι τα ονόματα των τραγουδοποιών που κατέθεσαν τα κομμάτια τους για το νέο δίσκο που κρατάω στα χέρια μου. Ένας δίσκος με τον τίτλο «Οι φίλοι μου είμαι εγώ», που σε προϊδεάζει για ένα «θυμωμένο», εσωστρεφή δίσκο. Ένα δίσκο πολυσυλλεκτικό για έναν…ερμηνευτή. Ποιο είναι το ιδιαίτερο του όλου εγχειρήματος; Ότι πρόκειται για την ερμηνευτική πλευρά του Διονύση Τσακνή. Μια πλευρά που ήθελε να φωτίσει ο πρώτος παραγωγός του Τσακνή, Γιώργος Μακράκης.

Υπάρχει μια πεποίθηση την οποία ως ένα σημείο την υποστηρίζω και αυτή είναι ότι ένας τραγουδοποιός νιώθει αλλιώς το τραγούδι που φτιάχνει, άρα ξέρει ποια συλλαβή να φωτίσει και γιατί, με άλλα λόγια το ερμηνεύει καλύτερα από τον όποιο τραγουδιστή. Όταν όμως ένα τραγουδάκι δεν είναι δικό του; Μπορεί ένας Τσακνής να ερμηνεύσει Κραουνάκη γα παράδειγμα;

Από ό,τι φαίνεται παρόλο που δεν ξέφυγε από τη γνωστή μανιέρα του ο Τσακνής, τα τραγούδια ήταν πετυχημένα στην επιλογή τους γιατί κουμπώνουν με τη φωνή και την όλη φιλοσοφία του. Και αυτή είναι η μαγκιά αυτής της παραγωγής. Συνθέτες που ψυχανεμίστηκαν τον ερμηνευτή στον οποίο θα δίνανε υλικό και εκείνος τα έκανε δικά του, σαν να τα είχε γράψει ο ίδιος. Το αποτέλεσμα είναι ότι μας παραδώσανε έναν πολύ ώριμο δίσκο, με ποιητικό λόγο, με ροκ μελωδίες που κινούνται σε γνωστά μονοπάτια και έναν Τσακνή ο οποίος ωρίμασε στις επιλογές αλλά στάθηκε και τυχερός που προσαρμόστηκαν στο στυλ του οι συνθέτες.

Τα τραγούδια «Λήσταρχος Νταβέλης», «Κρυμμένο Μυστικό», «Πιο ψηλά», «Να πληρώνω» ξεχωρίζουν από τα 13 του δίσκου, ενώ το «Μια πέτρα που κυλάει» θυμίζει έντονα στο ρυθμό και τη μελωδία το παλιό τραγούδι του τραγουδοποιού «Σαλτάρω στο κενό», σε σημείο που να μπερδεύεσαι όταν το σιγοτραγουδάς. Πολύ έξυπνο είναι και το «Έλα ε», του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.

Μετά από τόσα χρόνια που παρακολουθώ την πορεία του Διονύση Τσακνή δεν έχω καταλήξει αν απλά η ιδιαίτερη κυνική ερμηνεία του στα τραγούδια μου αρέσει επειδή είναι ιδιαίτερη η χροιά του ή επειδή τον έχω συνδέσει με πολύ δυνατά τραγούδια που έχει γράψει και πει. Ανήκει στην κατηγορία των τραγουδοποιών μιας γενιάς που τείνει να εκλείψει και κάποτε μας συντρόφευε ως η λεγόμενη ροκ σκηνή, και τελικά ακόμα και το συρτό του σίγμα, μάθαμε να το δεχόμαστε σαν ξεχωριστό σημείο της φωνής και της ερμηνείας ενός τραγουδοποιού με τα ροκ κομμάτια του οποίου ταυτιστήκαμε.

Stereomatic - “Club Cosmopolitan”
Ο απόλυτος καλοκαιρινός δίσκος είναι ο νέος δίσκος των Stereomatic που πραγματικά σε ξεσηκώνει, σε κάνει να τραγουδάς δυνατά, να ανοίγεις τα παράθυρα σπιτιού και αυτοκινήτου και να φωνάζεις χαρούμενος ή να σηκώνεσαι και να χορεύεις μέχρι τελικής πτώσεως.
Οι γνωστοί άγνωστοι Stereomatic (Κωνσταντίνος Αποστολόπουλος, Δημήτρης Βόγλης, Τάσος Δράμπαλης, Αντώνης Ντόντος) διασκευάζουν και ουσιαστικά αναζωογονούν τραγούδια παλιά που έχουμε αγαπήσει, αλλά πλέον «έχει περάσει η μπογιά τους», όπως το κλασσικό «η Σκλάβα», «Αγόρι μου», «la vie en rose», «put the blame on Mame», «Τσίκα τσίκα μπουμ». Δεκατέσσερα τραγούδια διασκευασμένα σε λάτιν και funk ρυθμούς για ένα καυτό χορευτικό καλοκαίρι. Τρομπόνια, κρουστά, σαξόφωνα, τύμπανα, κορνέτα, φλάουτα, τσέλα, κιθάρες σε ένα πάρτυ από ωραίες μελωδίες που μπορεί να μη σκοπεύουν στο να γράψουν ιστορία αλλά ξέρουν πώς να σας κάνουν να ξεφύγετε από τη ρουτίνα και να χαλαρώσετε σαν να είσαστε διακοπές. Άλλωστε και ο τίτλος του δίσκου σας προδιαθέτει θετικά γι’ αυτό, να ζήσετε μουσικές κοσμοπολίτικες στιγμές. 
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v