Gary Moore: He's still got the blues... στον Λυκαβηττό

 Σε μια καριέρα που ξεκινά από τη δεκαετία του ’60 και συνεχίζει, δραστήρια, μέχρι σήμερα, συνεργάστηκε με θρυλικά συγκροτήματα και μουσικούς, όπως οι Thin Lizzy, οι Skid Row, οι Colosseum II, ο Philip Lynott, ο Peter Green, ο Dr. Strangely Strange, ο Ginger Baker, οι Beach Boys, ο Ozzy Osbourne, οι Traveling Wilburys (George Harrison, Jeff Lynne, Tom Petty και Bob Dylan) και ο Andrew Lloyd Webber. Ως απάντηση στην πολύχρονη επιθυμία του ελληνικού κοινού, ο Gary Moore θα δώσειμια μοναδική συναυλία στην Αθήνα, στο θέατρο του Λυκαβηττού, στις 13 Σεπτεμβρίου.

Με την καριέρα του να ξεπερνά τα σαράντα χρόνια, 11 τραγούδια στο βρετανικό Top 40, από τα οποία 2 στο Top 10, πάνω από 30 δισκογραφικές κυκλοφορίες, ιστορικές συνεργασίες και μια μοναδική ικανότητα να αφομοιώνει διαφορετικά είδη μουσικής, ο Gary Moore έχει κατακτήσει τον τίτλο του θρύλου της κιθάρας. Συνδυάζοντας τη δύναμη του rock μ’ έναν εντελώς προσωπικό, βαθύ λυρισμό, ο Moore αποτέλεσε έμπνευση για μουσικούς σ’ όλον τον κόσμο και κέρδισε τη λατρεία του κοινού. Από τις άγριες μέρες των Thin Lizzy, στον εμπορικό και καλλιτεχνικό θρίαμβο του «Still Got the Blues» και του «Empty Rooms», μέχρι τη solo βουτιά του στο fusion, η δεξιοτεχνία και ο συναισθηματισμός του κράτησαν τον κόσμο σε εγρήγορση και θεμελίωσαν τη φήμη του ως σπουδαίου κιθαρίστα. Ο ίδιος, άλλωστε, μιλά για την κιθάρα με τα πιο ερωτικά λόγια: «Είναι ένα πολύ ‘ανθρώπινο’ μουσικό όργανο, γιατί το κρατάς με τα δυο σου χέρια και το ακουμπάς πάνω στο σώμα σου. Μπορείς να κάνεις μια κιθάρα να κλάψει, να γελάσει, να ψιθυρίσει. Μπορείς να παίξεις μία, μόνο, νότα στην κιθάρα και ο κόσμος να συγκλονιστεί, αν είναι η σωστή νότα, στο σωστό χώρο, παιγμένη από το σωστό άνθρωπο.»

Πριν, ακόμα, ξεκινήσει τη σόλο καριέρα του, που έτυχε μεγάλης αναγνώρισης στην Ευρώπη, ο Gary Moore ήταν ήδη γνωστός για τη δουλειά του με τους Thin Lizzy και τους Skid Row. Πέρα από τη βαθειά γνώση του στις αρχές της blues μουσικής, διαθέτει την ικανότητα να επιτυγχάνει υψηλή ποιότητα στο παίξιμο της κιθάρας με όποιο μουσικό είδος και να καταπιαστεί. Από blues, rock & roll boogie, jazz-rock fusion, hard rock και progressive rock, μέχρι το πιο σκληρό metal. Από τους πιο σύγχρονους θαυμαστές του Gary Moore, οι οποίοι πιθανόν τον γνωρίζουν ως blues κιθαρίστα και τραγουδιστή, ελάχιστοι ίσως ξέρουν ότι στις αρχές της καριέρας του ήταν ένας από τους πιο περιζήτητους rock/metal κιθαρίστες της γενιάς του και μάλιστα είχε έντονο πυρήνα από φανατικούς οπαδούς που τον ακολουθούσαν.

Δίκαια αναγνωρισμένος ως ένας από τους καλύτερους ευρωπαίους rock κιθαρίστες των 30 τελευταίων χρόνων, ο Gary Moore δε δίστασε ποτέ να ρισκάρει με τις επιλογές του σε ανθρώπους που συνεργάστηκε, αλλά και τις μουσικές κατευθύνσεις που συχνά ακολουθούσε. Οι παθιασμένες και επίμονες μουσικές του επιλογές συχνά του κόστισαν σε θαυμαστές αλλά του άνοιξαν την πόρτα σε διαφορετικό κοινό και στην εξέλιξη του ταλέντου του: Η σύντομη θητεία του στις τάξεις των Thin Lizzy που εκείνα τα χρόνια μεσουρανούσαν, από τη μια τον εισήγαγε στην πιο δημιουργική φάση της καριέρας του και από την άλλη τον έκανε να χάσει μεγάλη μερίδα φανατικών του καθώς επισκιάζονταν δίπλα στην προσωπικότητα του Philip Lynott. Το ίδιο περίπου συνέβη όταν αποφάσισε να εξερευνήσει την αγάπη του για τη blues καθώς ένα μέρος του hard rock κοινού που τον αγαπούσε δεν τον ακολούθησε. Αργότερα, στις εποχές του «Dark Days in Paradise» και του «A Different Beat», το πιο φανατικό blues κοινό αποξενώθηκε με τις ηχογραφήσεις του και τη νέα τροπή που επιχειρούσε στα άλμπουμ του. Ως solo artist έγραψε pop τραγούδια, κάτι αντίθετο με τις προσδοκίες των heavy rockers. Δεν έβρισκε τραγουδιστή και αποφάσισε να τραγουδήσει ο ίδιος, ενώ ποτέ δεν τον ενδιέφερε να είναι lead singer. Μια παραγνωρισμένη περίοδος στην καριέρα του Gary Moore ήταν με το πειραματικό progressive rock συγκρότημα Colosseum II, που είναι μια ακόμα απόδειξη για τις ασυμβίβαστες κινήσεις καριέρας του Gary Moore που αν και τον ζημίωναν εμπορικά, ταυτόχρονα τον έκαναν και μια ξεχωριστή μουσική προσωπικότητα.

Οι Jeff Beck και Peter Green είναι οι δυο μεγαλύτερες επιρροές του Gary Moore. Το στιλ του Beck κυριαρχεί στις rock ηχογραφήσεις του, ενώ ο Green είναι η μεγαλύτερη blues αναφορά του. Φυσικά όμως τη μεγαλύτερη εγγύτητα ένιωθε ο Moore για τον Eric Clapton. Μάλιστα πήρε άτυπα τον ρόλο του «Slowhand», όταν σχημάτισε το συγκρότημα BBM με τον Ginger Baker και τον Jack Bruce, δηλαδή τα υπόλοιπα δυο μέλη που με τον Clapton αποτελούσαν τους θρυλικούς Cream.

Η πιο δημιουργική περίοδος της καριέρας του ήταν μεταξύ του 1978 και του 1990, την εποχή που και η τεχνική του στην κιθάρα και οι συνθετικές του ικανότητες άγγιξαν το ζενίθ τους. Σε αυτό βοήθησε και το συμβόλαιο που υπέγραψε ως solo καλλιτέχνης με τη Virgin, από το οποίο προέκυψαν τα άλμπουμ «Corridors Of Power» και «Victims Of The Future», με ήχο προσανατολισμένο στη heavy-rock πλευρά και το «After The War», στο οποίο συμμετείχαν οι Ozzy Osbourne και Sisters Of Mercy. Ήταν η εποχή που ο Moore θα έφτανε στο αποκορύφωμα με το «Still Got The Blues», τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία στην καριέρα του.

Οι μεγάλες περιοδείες του σε όλη την Ευρώπη έφεραν τη δημοτικότητά του στα ύψη. Η μουσική του Gary Moore είχε πάθος, συναίσθημα, μελωδίες και μια πηγαία αγάπη για την blues rock.

Από τις μεγαλύτερες επιρροές του όμως ήταν ο Albert King και το λιγότερο macho και περισσότερο μινιμαλιστικό παίξιμο των blues, με λιγότερες νότες και πιο σύντομα solo, που φάνηκε κυρίως στο «Still Got the Blues». Αν και ήταν γνήσιος μαθητής της αμερικανικής Blues, τραγούδια όπως το «Parisienne Walkways», το «The Loner» και τη μεγαλύτερη επιτυχία του «Still Got the Blues», είναι χτισμένα όχι σε blues φόρμες, αλλά πάνω σ’ ένα μελωδικό κιθαριστικό riff. Αυτά είναι και τα τραγούδια στα οποία ο Gary Moore ξετύλιξε όλο το συναισθηματικό του παίξιμο. Αντίθετα με πολλούς κιθαρίστες της δεκαετίας του ‘80 που επί σκηνής επιδίδονταν σ’ ένα freestyle κιθαριστικό solo, ο Gary Moore στα live του δημιουργούσε μια προέκταση της studio ηχογράφησης και δεν παρασυρόταν σε επιδεικτικά solo αν δεν υπηρετούσαν το τραγούδι. Το solo της κιθάρας του στο «End of the World» αποδεικνύει τη διαχρονικότητα αυτού του κιθαρίστα που ακόμα και σήμερα υπηρετεί με αγάπη και πάθος την blues.

ΘΕΑΤΡΟ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΥ, ΣΑΒΒΑΤΟ 13 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2008, ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ 21.00

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
METROPOLIS
TICKETHOUSE (Πανεπιστημίου 42 - Εντός Στοάς, τηλ: 210 3608366)
ticketservices.gr (Πανεπιστημίου 39 – Στοά Πεσμαζόγλου, τηλ: 210 7234567)

ΤΙΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΥ
Προπώληση: 45 €
Ταμείο: 50 €