Ακούμε: Βασίλη Λέκκα, Μάριο Τόκα

της Φιλουμένας Ζλατάνου

Σπινθήρας

Μία λέξη μπορεί μόνο να χαρακτηρίσει αυτόν το δίσκο. Χορταστικός. Η χημεία μεταξύ της Λίνας Νικολακοπούλου και του Γιάννη Σπάθα είναι φανερή σε ένα δίσκο που αποτελεί μία ώριμη συνέχεια του «Οπωσδήποτε παράθυρο». Ερμηνεύει με το δικό του χαρακτηριστικό τρόπο, ο Βασίλης Λέκκας χωρίς όμως να γίνεται πομπώδης και δίχως να κουράζει η μανιέρα του.

Δώδεκα τραγούδια καλά δομημένα που αλληλοσυμπληρώνουν το ένα τ’ άλλο, σαν μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Έξυπνη η εισαγωγή του 11ου τραγουδιού, που αποτελεί και το πρώτο τραγούδι, σε μυεί σε ό, τι θα επακολουθήσει. Πετυχημένος ο τίτλος του δίσκου «Σπινθήρας», καθώς ανάβει φωτιές σε αισθήσεις και αισθήματα, χωρίς να γίνεται μελό ή νοσταλγικός. Σε αυτό συμβάλλουν οι μεστοί στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου, που αποτελούν και τον κύριο άσο στην επιτυχία του δίσκου.

Ένας δίσκος δουλεμένος και όχι προχειροφτιαγμένος. Ο Γιάννης Σπάθας ντύνει με ποικίλες μουσικές τους στίχους και μας ταξιδεύει στο καλοκαίρι που πέρασε στο νησί λίγο μετά το μπάνιο, λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα όταν το βλέμμα ξεκουράζεται στο γαλάζιο και ένα αεράκι δροσίζει το δέρμα και όλες οι έγνοιες έχουν πέσει σε λήθαργο.

Ο Βασίλης Λέκκας ανήκει στην κατηγορία τραγουδιστών που είτε σου αρέσει είτε όχι λόγω της ιδιαίτερης χροιάς του. Σε αυτό το δίσκο δίνει άλλοθι στον έρωτα, στα λάθη, στην άγνοια και στα διλήμματα, ξορκίζει τη θανή και κάνει τη γυναίκα που αγαπά να νιώσει μοναδική και αέρινη, με το δικό του τρόπο. Παραμένει το ερώτημα εάν θα συγκινήσει και αυτούς που δεν είναι θαυμαστές της φωνής του.

Μερικοί από τους καλύτερους μουσικούς της Ελλάδας συνδράμουν στο καλό αποτέλεσμα του δίσκου. Η φωτογράφηση του δίσκου ανήκει στον Τάσο Βρεττό που σε προδιαθέτει θετικά για το περιεχόμενο.

Μια άγουρη ιδέα που ωρίμασε είναι τελικά αυτός ο δίσκος που σε χορταίνει χωρίς να σε λιγώνει αλλά ούτε και να σε αφήνει πεινασμένο. Ρίσκο εντούτοις αποτελεί για τους λόγους που προαναφέρθηκαν η επιλογή του Βασίλη Λέκκα. Ένα ρίσκο που αξίζει.
 
«Εγώ του μικρού προικοθήρα
Που το θείο σπινθήρα
Του τον είπαν για διάβολο
Εγώ, που των άλλων το ίσως
Το γυρνούσα με μίσος
Στη ζωή κι εναντίον μου
Εγώ, που ‘χω κάνει αγώνα
Για τον απατεώνα
Μπας κι αυτόν θ’ αγαπούσανε
Εγώ, που δεν είπα φοβάμαι
Που δεν είπα που πάμε
Κι ό,τι ήθελα να ‘χω για μένα
Το ‘δωσα

Θα βγάλω το καπέλο μου
Να υποκλιθώ στο τέρας
Θα κυνηγάω τα θέλω μου
Κι ας μου τα παίρνει ο αέρας
Θα κυνηγάω τα θέλω μου
Όσο μακριά κι αν πάνε
Είκοσι χρόνια τα ‘διωχνα
Μα εκείνα μ’ αγαπάνε»

Legend 2007



Άσπρο Μαντήλι Ανέμιζε

Έχεις στα χέρια σου ένα αραχνοΰφαντο μαντήλι που περνά από τι σκέψεις και τις χαϊδεύει απαλά για να μην τις ξυπνήσει. Κι αυτό είναι καλό. Έχεις και έναν ερμηνευτή που κουβαλά την Κρήτη στο λαιμό του, που εξιστορεί τα τραγούδια με καθάρια φωνή, δωρικότητα και χωρίς να αναλώνεται σε περιττά στολίδια. Δε χρειάζεται άλλωστε. Ο Βασίλης Σκουλάς είναι από μόνος του ικανός να αναδείξει και το πιο φτωχό τραγούδι, καλό είναι όμως να έχει και βοήθεια από το συνθέτη.

Ο Μάριος Τόκας συνέθεσε αξιοπρεπή, μελωδική, συνοδευτική μουσική που απλά ακολουθεί τη φωνή του Σκουλά. Θα μπορούσε να είχε δημιουργήσει ένα αριστούργημα όπως με το Μανώλη Μητσιά στο «Βίος Ανθόσπαρτος» και με τον Δημήτρη Μητροπάνο στο «Παρέα με έναν ήλιο». Γεννιέται η απορία γιατί οι σπουδαίοι συνθέτες του τόπου μας δεν τολμάνε πια ή γιατί απλά δε γεννάνε νέες ιδέες… Τα παραπάνω δε σημαίνουν ότι η μουσική του είναι απορριπτέα, απλά για την κλάση ενός τέτοιου συνθέτη περιμένουμε το κάτι παραπάνω.

Οι στίχοι του Κώστα Φασούλα, λυρικοί και ανάλαφροι, αναδεικνύονται μέσα από την ερμηνεία του Βασίλη Σκουλά, διαβάζονται όμως και χωρίς να τους ακούς από το βιβλιαράκι που είναι υπέροχα φιλοτεχνημένο.

Ένα μπράβο αξίζει στον Πάρι Περυσινάκι που ενορχήστρωσε και επιμελήθηκε την παραγωγή αυτήν. Η βασική συμμετοχή του βιολιού (εξαιρετικός ο Κυριάκος Γκουβέντας) και της λύρας που συνοδεύει τα τραγούδια συνάδει στη δημιουργία της αίσθησης ότι τα τραγούδια χορεύουν ολόγυρα και σε χαϊδεύουν χωρίς να σε πονούν. Συμμετέχουν οι Παντελής Θαλασσινός και Μαρία Αλεξίου.

Legend 2007

Κυκλοφορεί επίσης από τη Lyra, το CD του Χρήστου Σίκκη «Φύσα Βοριά μου» που περιέχει 14 παραδοσιακά τραγούδια, από την Κύπρο, τη Σκύρο, τη Μικρά Ασία, τα Δωδεκάνησα και την Καππαδοκία. Χορταστικές ενορχηστρώσεις, ενδιαφέρουσα ιδέα ετούτος ο δίσκος, όμως καλό θα ήταν να μην ήταν τόσο πομπώδεις οι ερμηνείες του Σίκκη. Η τενχική αρτιότητα δεν εγγυάται πάντα ένα καλό αποτέλεσμα. Πολύ έξυπνη η επεξήγηση/ιστορία του κάθε τραγουδιού στο βιβλιαράκι με τους στίχους καθώς και ο πίνακας εξώφυλλο.