5 ταινίες που μας έκαναν να γελάσουμε στα 90s

Ο Πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδαλο, και ένας πόλεμος

Με τον ιδιοφυή, όσο και αμετάφραστο, αγγλικό τίτλο Wag the Dog, αυτό το σπαρταριστό διαμαντάκι του Μπάρι Λέβινσον σατιρίζει ανελέητα την υπόθεση Κλίντον-Λεβίνσκι, τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και το πόσο εύκολο είναι να αποπροσανατολίσεις την κοινή γνώμη. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένας χολιγουντιανός σκηνοθέτης, με ύφος κουρασμένο από τη ζωή. Και τη φωνή του Ντάστιν Χόφμαν.

Η κυρία Νταπφάιρ

Ο Ρόμπι Γουίλιαμς δίνει ρέστα, κάνει γκριμάτσες, αλλάζει φωνές, παραληρεί με λογοπαίγνια, ντύνεται γυναίκα και πιάνει δουλειά ως νταντά, για να μπορεί να βλέπει τα παιδιά του αφού χωρίζει με τη μαμά τους. Και η κυρία Νταπφάιρ διδάσκει, το μακρινό 1993, πόσο εύκολο είναι μια κωμωδία να σε κάνει στο τέλος να κλάψεις. Γοερά.

The Full Monty

Είπαμε, οι κωμωδίες δε χρειάζεται να είναι χαζές για να είναι αστείες. Το Full Monty, που ξεχειλίζει από βρετανικό φλέγμα και μπριόζικους διαλόγους, θα μπορούσε να έχει γίνει μια σλάπστικ κωμωδία της σειράς –αντιθέτως, έγινε η συγκινητική και αισιόδοξη ταινία που θυμόμαστε μέχρι σήμερα, κατακτώντας παράλληλα και μια θέση στη λίστα με τις καλύτερες βρετανικές κωμωδίες όλων των εποχών. 

Δόγμα

Ο Κέβιν Σμιθ που μας χάρισε, νωρίτερα την ίδια δεκαετία, το Clerks, έγραψε και σκηνοθέτησε το 1999 αυτή που ως σήμερα θεωρείται η πιο αστεία ταινία του. Κι αν έτσι έκανε μερικούς εχθρούς (της Καθολικής Εκκλησία περιλαμβανομένης) χαλάλι. Δεν βλέπεις κάθε μέρα την υπάλληλο μιας μικρής κλινικής εκτρώσεων να σώζει την ανθρωπότητα, ανταλλάσσοντας ταυτόχρονα σπαρταριστές ατάκες που σατιρίζουν ανελέητα την οργανωμένη θρησκεία με τον Ματ Ντέιμον και τον Μπεν Άφλεκ στο ρόλο δύο έκπτωτων αγγέλων, τον Τζορτζ Κάρλιν ως καρδινάλιο και (επειδή, είπαμε, ήταν τα 90s) την Αλάνις Μόρισετ στο ρόλο του θεού.

Ace Ventura: Χαμός στη Ζούγκλα

Η δεκαετία του ’90 ήταν η δεκαετία του Τζιμ Κάρεϊ και των κωμωδιών του, που έμοιαζε να τις γυρίζει πέντε-πέντε. Το δεύτερο Ace Ventura, η περιπέτεια ενός δαιμόνιου ντετέκτιβ με ειδίκευση στα ζωάκια, που αναζητά την ιερή νυχτερίδα μιας αφρικανικής φυλής, κερδίζει μια θέση στη λίστα μας, έστω και μόνο για την σκηνή του διερμηνέα, που μας κάνει να γελάμε ακόμα και σήμερα, είκοσι δύο (κλαψ!) χρόνια αργότερα.