Οι κορυφαίοι ψυχοπαθείς στην Ιστορία του σινεμά

Το τρελό βλέμμα του Χόπκινς στη Σιωπή των Αμνών. Το γύρισμα του κέρματος από τον Μπαρδέμ στο «Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους». Η βαριοπούλα της Kάθι Μπέιτς στο «Misery». Το μαχαίρι του Πέρκινς πίσω από την κουρτίνα του χιτσκοκικού Ψυχώ. Αυτές είναι μερικές από τις πιο τρομακτικές στιγμές της Ιστορίας του σινεμά, και τις οφείλουμε στις παρανοϊκές περσόνες αλλά και τις εκπληκτικές, ψαρωτικές ερμηνείες μεγάλων ηθοποιών, όπως οι παρακάτω:

Ο Javier Bardem στο No Country For Old Men (2007)

Τα αδέρφια Κοέν μετέφεραν στην μεγάλη οθόνη μία βασανιστικά υποβλητική ιστορία και ο Bardem ανέλαβε τον πιο απαιτητικό αλλά και αβανταδόρικο ρόλο. Αυτόν του Άντον, ενός serial killer με περίεργο κούρεμα και τρελό βλέμμα, που αφήνει την τύχη να αποφασίσει αν θα σκοτώσει ή όχι τα θύματά του, στρίβοντας ένα νόμισμα μπροστά τους. Όσο για τις μεθόδους του, κανείς δε θα ξεχάσει την σκηνή με το φλόγιστρο μπροστά στον άτυχο οδηγό ενός αυτοκινήτου.

Η Kathy Bates στο Misery (1990)

Η Άννι είναι η πιο μεγάλη φαν του συγγραφέα Πολ Σέλντον. Γι’ αυτό κι όταν εκείνος βρίσκεται κατά τύχη στο σπίτι της τραυματισμένος, εκείνη τον «φροντίζει», κρατώντας τον αιχμάλωτο για να διαμορφώσει το επόμενο μυθιστόρημά του όπως αυτή επιθυμεί. Και θα φτάσει στα άκρα – και στα… σφυριά και τα τσεκούρια για να τον εμποδίσει να δραπετεύσει και να καταφέρει τον στόχο της.

Ο Anthony Perkins στο Psycho (1960)

Ταινία-σταθμός στο είδος του ψυχολογικού τρόμου, το Ψυχώ είναι το λιθαράκι του Χίτσκοκ στην προσθήκη φροϋδικών στοιχείων στο σινεμά. Ο κακός της υπόθεσης, ο Νόρμαν Μπέιτς, εμφανίζεται σαν μυστηριώδης, αντικοινωνικός αλλά άκακος νεαρός, μέχρι που αποκαλύπτεται πώς η σχέση του με τη μητέρα του έχει επηρεάσει όλο του το είναι… για κακή τύχη όσων επισκέπτονται το πανδοχείο του.

Ο Heath Ledger στο The Dark Knight (2008)

Ερμηνεία ζωής, και Όσκαρ… μετά θάνατον, γι’ αυτή τη συγκλονιστική μεταμόρφωση ενός σπουδαίου ηθοποιού σε Τζόκερ. Ο κομιξικός χαρακτήρας αποκτά βαθύτητα, ψυχολογικό υπόβαθρο, κίνητρο και πάθος, χωρίς να χάσει το βλέμμα της παράνοιας και το εγκληματικό του δαμόνιο. Το αποτέλεσμα; Ο καλύτερος ίσως κινηματογραφικός κακός, όχι μόνο του Γκόθαμ Σίτι, αλλά ίσως και ολόκληρης της Ιστορίας της έβδομης τέχνης.

Ο Marlon Brando στο Αποκάλυψη Τώρα (1979)

Ο Κόπολα μας μεταφέρει στα βάθη του Βιετνάμ, όπου κρύβεται ο παρανοϊκός συνταγματάρχης Kurtz, ένας άντρας που αποτελεί προσωποποίηση του τρόμου του πολέμου – και όχι μόνο. Κρυμμένος σε μία καλύβα σε ένα χωριό της Καμπότζης, ο συνταγματάρχης που αποπνέει φόβο και έναν απόκοσμο σεβασμό, πρέπει να βγει από τη μέση, κάτι που δεν θα είναι καθόλου εύκολη υπόθεση για την ομάδα που αναλαμβάνει να τον σταματήσει.

Ο Kevin Spacey στο Seven (1995)

Ευχαριστούμε τους παραγωγούς ενός από τα καλύτερα θρίλερ των ‘90s που αποφάσισαν να δώσουν σάρκα και οστά στον δολοφόνο της ταινίας – το αρχικό σχέδιο ήταν να μην τον δούμε ποτέ. Αρχικά με τη φωνή του και τα ίχνη στους τόπους των φρικιαστικών εγκλημάτων του, που ακολουθούν τη «λογική» των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων, ο serial killer της ταινίας του Φίντσερ αποκαλύπτεται στην τελευταία συγκλονιστική σκηνή, όπου ο Μπραντ Πιτ καλείται να δει αν σε ένα κουτί κρύβεται ή όχι το κεφάλι της συζύγου του.

Ο Anthony Hopkins στη Σιωπή των Αμνών (1991)

Ο δρ. Χάνιμπαλ Λέκτερ αποκτά το σκληρό, παρανοϊκό βλέμμα του Άντονι Χόπκινς και σκορπά τον τρόμο απλώς και μόνο με την παρουσία του σε κάθε σκηνή. Τώρα, όταν αποφασίζει να τσιμπήσει και κανένα (ανθρώπινο) μεζεδάκι, τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα.

Ο Cristian Bale στο American Psycho (2000)

Όμορφος, πλούσιος και στιλάτος, ο Patrick Bateman θα μπορούσε να καθίσει στα αυγά του και να απολαύσει όσα έχει. Όμως, όχι, εκείνος επιλέγει τη ζωή ενός ψυχοπαθή σίριαλ κίλερ, ενώ ταυτόχρονα παραμένει παραδόξως σε επαφή με την πραγματικότητα και τον συναισθηματικό του κόσμο, σε αντίθεση με τους υλιστές φίλους του.

Όλες οι Ταινίες