Jason Bourne: Ένα αδιάφορο σίκουελ δράσης

του Λουκά Τσουκνίδα

Μετά από ένα μικρό διάλειμμα στη σειρά των ταινιών του, ο αγαπημένος μας υπερπράκτορας και ασύλληπτος φυγάς επιστρέφει για να μαζέψει κι άλλα κομμάτια του παζλ της ζωής του και να σπάσει μερικά κεφάλια στην πορεία. Δυστυχώς, το “Jason Bourne” του Πολ Γκρίνγκρας δεν είναι καν μία απ' τα ίδια, αλλά κάτι πολύ λιγότερο. Είναι ένα αδιάφορο σίκουελ δράσης που τρέφεται απ' τις σάρκες μιας επιτυχημένης τριλογίας χωρίς να φέρνει τίποτα καινούργιο πέρα από μια “νέα γενιά” κακών και μια σειρά αοριστίες περί τεχνολογίας, προσωπικών δεδομένων και ασφάλειας, ένα μάτσο “επίκαιρα” κλισέ που μοιάζουν να ξεστομίζονται από γέρο που παπαγαλίζει εφημερίδες.

Η υπόθεση

Ύστερα από μία μακροχρόνια απουσία από τη διεθνή “πρακτορική” επικαιρότητα, ο Τζέισον Μπορν εμφανίζεται κάπου στην Αθήνα της κρίσης, όπου βγάζει το ψωμί του με τις γροθιές του σε παράνομους αγώνες μποξ (!;!;). Εκεί, τον ξετρυπώνει η παλιά του φίλη Νίκι Πάρσονς, η οποία έχει νέα για τα πλάνα των παλιών αφεντικών του, αλλά και πληροφορίες για τον πατέρα του και την εμπλοκή του στην υπόθεση “Μπορν”. Στο μεταξύ, ο γερόλυκος της CIA, Ρόμπερτ Ντιούι, και η φιλόδοξη κομπιουτερού βοηθός του Χέδερ Λι, έχουν ένα νέο πρότζεκτ στα σκαριά και δεν σκοπεύουν ν' αφήσουν τον Τζέισον Μπορν να τους το χαλάσει...

Η κριτική

Πάει αρκετός καιρός από τότε που έφτασαν στα μάτια μας εκείνες οι πρώτες φωτογραφίες από τα γυρίσματα του “Jason Bourne” κάπου στην Ισπανία, όπου στήθηκε μία υπερβολική, αλλά σχετικά αληθοφανής αναπαράσταση των κλιμακούμενων διαδηλώσεων της Αθήνας.

Με προφανή σκοπό το συσχετισμό των δοκιμασιών του ήρωα με την ταραχώδη εποχή μας, ο Γκρίνγκρας και το επιτελείο του κατασκεύασαν μία κολασμένη νύχτα στην Πλατεία Συντάγματος, με συνθήματα, σημαίες, ΜΑΤ, μολότοφ, ανθρωποκυνηγητά και συρράξεις, αλλά όχι μούντζες. Μέσα στον πανικό, η Νίκι συναντά τον Τζέισον και του δίνει τα στοιχεία που του έχει τάξει λίγο πριν τους ξετρυπώσει ο ανώνυμος δολοφόνος που εκτελεί συμβόλαια για τη CIA και ξεκινήσει το γνωστό ανθρωποκυνηγητό…

Από εκεί και πέρα παρακολουθούμε τρεις παράλληλες πλοκές. Ο Μπορν προσπαθεί να φτάσει στην άκρη του νήματος, του σχετικού με τον πατέρα του, χωρίς να σκοτωθεί απ' τον ανώνυμο δολοφόνο του Ρόμπερτ Ντιούι, ο Ντιούι προσπαθεί να πείσει έναν web-επιχειρηματία τύπου Ζούκερμπεργκ να προσχωρήσει στο επόμενο μεγαλεπήβολο απόρρητο πρότζεκτ του και η Χέδερ Λι προσπαθεί να εκθέσει τον Ντιούι και να καταφέρει τον Τζέισον Μπορν να ξαναμπεί στην υπηρεσία της πατρίδας για να βρουν όλοι την ηρεμία τους (κι εμείς μαζί).

Στην πραγματικότητα, βέβαια, βλέπουμε τον Μπορν να κυνηγά και να κυνηγιέται όπως παλιά, αφού τα υπόλοιπα πιάνουν ελάχιστο κινηματογραφικό χρόνο και δε βγάζουν καν νόημα. Ο Πολ Γκρίνγκρας, πάλι, δε μοιάζει να νοιάζεται για κάτι άλλο πέρα απ' το να φτάσει κάπως μέχρι το σημείο που ο Μπορν κυνηγιέται με αμάξια με τον ανώνυμο, κάνοντας λίμπα το πηγμένο Λας Βέγκας χωρίς να μετρήσουν ούτε έναν νεκρό πριν αναμετρηθούν με τα γυμνά τους χέρια ως την τελική πτώση. Στη συνέχεια, ανανεώνεται χωρίς αιδώ η γνωστή συνθήκη που θέλει τον Τζέισον Μπορν να είναι χρήσιμος είτε ως σύμμαχος είτε ως πτώμα, δείχνοντας προς ακόμη ένα πιθανό σίκουελ με τα γνωστά συστατικά.

Στην κριτική του στους NY Times, ο Α. Ο. Σκοτ, χρησιμοποίησε τη φράση “περιφέρεται βιαστικά μεταξύ Ευρωπαϊκών πόλεων, βλοσυρός και αποφασισμένος, σαν τουρίστας που πρέπει οπωσδήποτε να βρει τουαλέτα, αλλά ντρέπεται να ρωτήσει” και δε θα μπορούσε να πέσει πιο μέσα.

Πλέον, όσο καλός και αν υπήρξε ο Ματ Ντέιμον σ' αυτόν τον εμβληματικό ρόλο, ο χαρακτήρας του μοιάζει να μην έχει άλλο κίνητρο να κάνει ότι κάνει παρά μόνο τη συνήθεια και η αίσθηση του επείγοντος δεν είναι ποτέ πειστική, πόσο μάλλον η ανάγκη για το επί της οθόνης μακελειό. Η Αλίσια Βικάντερ, πάλι, αρπάζει την ευκαιρία να πλάσει ακόμη μία δυναμική γυναίκα, αλλά, χωρίς το ανάλογο υπόβαθρο, η Χέδερ Λι είναι απλώς μια “επίκαιρη” καρικατούρα. Το ίδιο χάρτινος είναι και ο μεγιστάνας των κοινωνικών δικτύων Ριζ Αχμέντ, ενώ ο Τόμι Λι Τζόουνς θα μπορούσε να έχει μονταριστεί στην ταινία από άλλες ερμηνείες του με κοστούμι και κανείς δεν θα το καταλάβαινε.

Το “Jason Bourne” είναι μία φτωχή, αδιάφορη ταινία δράσης κι ένα αποτυχημένο σίκουελ.

Βγαίνουν ακόμη:
Το κακό γαλλικό μελόδραμα “Eperdument”, το μιούζικαλ “Sing Street” του σπεσιαλίστα Τζον Κάρνι, το λατινοαμερικάνικο δράμα “Road to La Paz” και η ταινία κινουμένων σχεδίων “Finding Dory”.

Όλες οι Ταινίες