Οι καλύτερες ταινίες του 2015
Η συντακτική ομάδα του in2life σκέφτεται και γράφει για τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που φεύγει.
Ο Γιώργος Λάνθιμος μας έκανε –για μια ακόμα φορά– περήφανους. Η Pixar μας έκανε να κλάψουμε και μετά να γελάσουμε μέχρι δακρύων σε αυτό που για πολλούς ήταν το αριστούργημά της. Ο Μάικλ Φασμπέντερ έπαιξε Σαίξπηρ στην οθόνη αντί για το σανίδι, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ κατέβασε τον Ψυχρό Πόλεμο στο ανθρώπινο επίπεδο και η μετα-δικτατορική Ισπανία έγινε θρίλερ στο La Isla Minima που συζητιόταν στους σινεφίλ κύκλους όλο το καλοκαίρι.
Η συντακτική ομάδα του in2life.gr πατά το rewind σε μια πλούσια κινηματογραφικά χρονιά, και γράφει για τις αγαπημένες της ταινίες του 2015.
Λάνθιμος, Pixar και Ρέιτσελ Βάιζ για τον Γιώργο Κόκουβα
Ο Αστακός, του Γιώργου Λάνθιμου
Γιατί έχει χιούμορ, έχει βάθος, έχει συγκίνηση, μια υπέροχη Ρέιτσελ Βάιζ και υπέροχους χαρακτήρες σε ένα λανθιμικό σύμπαν από αυτά που δεν χορταίνουμε να βλέπουμε.
Η Νιότη, του Πάολο Σορεντίνο
Γιατί μετά την «Grande Bellezza» του, ο Σορεντίνο διατηρεί την τέχνη του στα ίδια πανύψηλα επίπεδα, με ονειρικές σουρεάλ σκηνές αλλά και υπαρξιακές αναρωτήσεις πέρα για πέρα γήινες. Και άλλη μία υπέροχη Ρέιτσελ Βάιζ, που μαζί με τον Μάικλ Κέιν δίνουν ρέστα.
Λεβιάθαν, του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ
Γιατί, μπορεί να μην έχει Ρέιτσελ Βάιζ, αλλά είναι ένα βραδυφλεγές αριστούργημα που μιλά για την ρωσική πραγματικότητα, αλλά καταφέρνει να ταιριάξει γάντι και στην δική μας συντηρητική κοινωνία και να καταδείξει την διαστροφή της Εκκλησίας και της πολιτικής, με αιχμηρό τρόπο χωρίς να χάσει στιγμή το εικαστικό του μεγαλείο.
Τα Μυαλά που Κουβαλάς, του Πιτ Ντόκτερ
Γιατί μόνο η Pixar θα μπορούσε να μιλήσει για κάτι τόσο περίπλοκο όσο τα συναισθήματά μας και τον εγκέφαλό μας, καταφέρνοντας να τα μετατρέψει σε διασκέδαση, αγωνία και συγκίνηση.
Τζαζ και Μανταρίνια, για την Ηρώ Κουνάδη
Μανταρίνια, του Ζάζα Ουρουσάντζε
Αν έπρεπε να διαλέξω μία μόνο ταινία απ’ όλο το 2015, θα ήταν αυτό το μικρό εσθονο-γεωργιανό διαμαντάκι που μιλά με απίστευτη τρυφεράδα για τον παραλογισμό του πολέμου, τις διαχωριστικές γραμμές που επιλέγουμε να υιοθετούμε ή να αγνοούμε, και τη ζωή που πάντα συνεχίζεται. Και τα λέει όλα αυτά με υπόκρουση το πιο στοιχειωτικό μουσικό θέμα της τελευταίας πενταετίας.
Whiplash του Ντέμιεν Τσαζέλ
Γιατί κάθε φορά που φώναζε ο J. K. Simmons μ’ έπιανε ταχυκαρδία –εκ των υστέρων και με ψυχραιμία, αυτό πρέπει να είναι αλάνθαστο σημάδι συγκλονιστικής ερμηνείας. Και γιατί η όλη ιστορία του τι μπορεί να κάνει η ματαιοδοξία στον άνθρωπο μου φάνηκε συγκλονιστικά τραγική.
Τα Μυαλά που Κουβαλάς, του Πιτ Ντόκτερ
Το αγαπημένο μου της Pixar μέχρι στιγμής, για την αριστουργηματική ιδέα, την υπέροχη απεικόνιση, τους απίθανους χαρακτήρες και τις ταχύτερες και απολαυστικότερες εναλλαγές συναισθημάτων στην ιστορία του animation. Και γιατί δεν πρέπει να έχω γελάσει περισσότερο σε ταινία τα τελευταία χρόνια απ’ όσο γέλασα με τη σκηνή της γάτας στο τέλος.
Ινιάριτου και Κουτσαφτής, για τον Δημήτρη Γλύστρα
Birdman του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου
Μια ματιά στο σύμπαν της πραγματικής υποκριτικής και ταυτόχρονα μια από τις καλύτερα φιλμαρισμένες ταινίες των τελευταίων ετών. Τα αριστουργηματικά της μονοπλάνα παρέπεμπαν στο θεατρικό συνεχές, ενώ το στόρυ σχολίαζε εύστοχα διάφορα πράγματα, όπως η ματαιότητα του φαίνεσθαι, η ελιτίστικη ματιά στα πράγματα και το πώς λειτουργεί η εικόνα και η φιλοδοξία του καθενός για τον εαυτό του.
Αρκαδία Χαίρε του Φίλιππου Κουτσαφτή
Μετά την Ελευσίνα ο Κουτσαφτής δίνει άλλο ένα ρεσιτάλ ντοκιμαντέρ κοινωνικής ιστορίας. Το παρελθόν μιλά με το σήμερα σε αυτό το απίθανων εικόνων χρονικό του χρόνου της αρκαδικής γης. Ένα κινηματογραφικό βιβλίο γεμάτο ευαισθησίες, παραμύθια και καθημερινές εικόνες της Ελλάδας από την αρχαιότητα έως σήμερα που όμως "γράφτηκε" σαν κινηματογραφικό φιλμ.
Thug life, συγκίνηση και καταιγιστική περιπέτεια για τον Νικόλα Γεωργιακώδη
Straight Outta Compton, του Φ. Γκάρι Γκρέι
Αν υπάρχει μια σύγχρονη ταινία που να παρουσίασε με ακρίβεια τη γέννηση ενός underground hip hop σχήματος (NWA) τότε αυτή είναι αναμφίβολα το Straight Outta Compton. Για τους λάτρεις του είδους, τα 150 λεπτά περνάνε νεράκι. Οι «ξένοι» προς το είδος, θα ευχαριστηθούν το ίδιο μια διεισδυτική και ρεαλιστική ματιά στο πώς πραγματικά ξεκίνησε ένα από τα πιο επιδραστικά γκρουπ στην ιστορία του hip hop. Εξαιρετικές οι ερμηνείες και η ομοιότητα των πρωταγωνιστών με τα μέλη του συγκροτήματος. You are now about to witness the strength of street knowledge…
Mommy, του Ξαβιέ Ντολάν
Είναι τρελός αυτός ο… Καναδός. Ο 25χρονος Ξαβιέ Ντολάν ξανακάνει το θαύμα του με αυτήν την βαθιά συγκινητική, υπέροχα αισιόδοξη, γοητευτικά σκληρή και άκρως… μουσική ιστορία μιας μητέρας και του προβληματικού της παιδιού. Το soundtrack παίρνει για ακόμα μια φορά άριστα και οι πρωταγωνιστές με τις ερμηνείες τους σου αγγίζουν την καρδιά. Γιατί Mommy είναι μόνο μία και παντοτινή.
Mad Max: Fury Road, του Τζορτζ Μίλερ
Θα περίμενε κανείς το ριμέικ της θρυλικής σειράς των 90s να είναι κατώτερο των προσδοκιών – όπως συμβαίνει με τα περισσότερα ριμέικ τη σήμερον ημέρα. Όμως όχι, ο σκηνοθέτης του πρώτου Mad Max εκμοντερνίζει τον μύθο και στήνει ένα άνευ προηγούμενου βίαιο, καταιγιστικό, b-movie πανηγύρι που σε κρατάει καθηλωμένο στην οθόνη για τις δύο ώρες ασταμάτητης δράσης. Ταινία – σημείο αναφοράς για τις περιπέτειες του μέλλοντος.
Η συντακτική ομάδα του in2life.gr πατά το rewind σε μια πλούσια κινηματογραφικά χρονιά, και γράφει για τις αγαπημένες της ταινίες του 2015.
Λάνθιμος, Pixar και Ρέιτσελ Βάιζ για τον Γιώργο Κόκουβα
Ο Αστακός, του Γιώργου Λάνθιμου
Γιατί έχει χιούμορ, έχει βάθος, έχει συγκίνηση, μια υπέροχη Ρέιτσελ Βάιζ και υπέροχους χαρακτήρες σε ένα λανθιμικό σύμπαν από αυτά που δεν χορταίνουμε να βλέπουμε.
Η Νιότη, του Πάολο Σορεντίνο
Γιατί μετά την «Grande Bellezza» του, ο Σορεντίνο διατηρεί την τέχνη του στα ίδια πανύψηλα επίπεδα, με ονειρικές σουρεάλ σκηνές αλλά και υπαρξιακές αναρωτήσεις πέρα για πέρα γήινες. Και άλλη μία υπέροχη Ρέιτσελ Βάιζ, που μαζί με τον Μάικλ Κέιν δίνουν ρέστα.
Λεβιάθαν, του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ
Γιατί, μπορεί να μην έχει Ρέιτσελ Βάιζ, αλλά είναι ένα βραδυφλεγές αριστούργημα που μιλά για την ρωσική πραγματικότητα, αλλά καταφέρνει να ταιριάξει γάντι και στην δική μας συντηρητική κοινωνία και να καταδείξει την διαστροφή της Εκκλησίας και της πολιτικής, με αιχμηρό τρόπο χωρίς να χάσει στιγμή το εικαστικό του μεγαλείο.
Τα Μυαλά που Κουβαλάς, του Πιτ Ντόκτερ
Γιατί μόνο η Pixar θα μπορούσε να μιλήσει για κάτι τόσο περίπλοκο όσο τα συναισθήματά μας και τον εγκέφαλό μας, καταφέρνοντας να τα μετατρέψει σε διασκέδαση, αγωνία και συγκίνηση.
Τζαζ και Μανταρίνια, για την Ηρώ Κουνάδη
Μανταρίνια, του Ζάζα Ουρουσάντζε
Αν έπρεπε να διαλέξω μία μόνο ταινία απ’ όλο το 2015, θα ήταν αυτό το μικρό εσθονο-γεωργιανό διαμαντάκι που μιλά με απίστευτη τρυφεράδα για τον παραλογισμό του πολέμου, τις διαχωριστικές γραμμές που επιλέγουμε να υιοθετούμε ή να αγνοούμε, και τη ζωή που πάντα συνεχίζεται. Και τα λέει όλα αυτά με υπόκρουση το πιο στοιχειωτικό μουσικό θέμα της τελευταίας πενταετίας.
Whiplash του Ντέμιεν Τσαζέλ
Γιατί κάθε φορά που φώναζε ο J. K. Simmons μ’ έπιανε ταχυκαρδία –εκ των υστέρων και με ψυχραιμία, αυτό πρέπει να είναι αλάνθαστο σημάδι συγκλονιστικής ερμηνείας. Και γιατί η όλη ιστορία του τι μπορεί να κάνει η ματαιοδοξία στον άνθρωπο μου φάνηκε συγκλονιστικά τραγική.
Τα Μυαλά που Κουβαλάς, του Πιτ Ντόκτερ
Το αγαπημένο μου της Pixar μέχρι στιγμής, για την αριστουργηματική ιδέα, την υπέροχη απεικόνιση, τους απίθανους χαρακτήρες και τις ταχύτερες και απολαυστικότερες εναλλαγές συναισθημάτων στην ιστορία του animation. Και γιατί δεν πρέπει να έχω γελάσει περισσότερο σε ταινία τα τελευταία χρόνια απ’ όσο γέλασα με τη σκηνή της γάτας στο τέλος.
Ινιάριτου και Κουτσαφτής, για τον Δημήτρη Γλύστρα
Birdman του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου
Μια ματιά στο σύμπαν της πραγματικής υποκριτικής και ταυτόχρονα μια από τις καλύτερα φιλμαρισμένες ταινίες των τελευταίων ετών. Τα αριστουργηματικά της μονοπλάνα παρέπεμπαν στο θεατρικό συνεχές, ενώ το στόρυ σχολίαζε εύστοχα διάφορα πράγματα, όπως η ματαιότητα του φαίνεσθαι, η ελιτίστικη ματιά στα πράγματα και το πώς λειτουργεί η εικόνα και η φιλοδοξία του καθενός για τον εαυτό του.
Αρκαδία Χαίρε του Φίλιππου Κουτσαφτή
Μετά την Ελευσίνα ο Κουτσαφτής δίνει άλλο ένα ρεσιτάλ ντοκιμαντέρ κοινωνικής ιστορίας. Το παρελθόν μιλά με το σήμερα σε αυτό το απίθανων εικόνων χρονικό του χρόνου της αρκαδικής γης. Ένα κινηματογραφικό βιβλίο γεμάτο ευαισθησίες, παραμύθια και καθημερινές εικόνες της Ελλάδας από την αρχαιότητα έως σήμερα που όμως "γράφτηκε" σαν κινηματογραφικό φιλμ.
Thug life, συγκίνηση και καταιγιστική περιπέτεια για τον Νικόλα Γεωργιακώδη
Straight Outta Compton, του Φ. Γκάρι Γκρέι
Αν υπάρχει μια σύγχρονη ταινία που να παρουσίασε με ακρίβεια τη γέννηση ενός underground hip hop σχήματος (NWA) τότε αυτή είναι αναμφίβολα το Straight Outta Compton. Για τους λάτρεις του είδους, τα 150 λεπτά περνάνε νεράκι. Οι «ξένοι» προς το είδος, θα ευχαριστηθούν το ίδιο μια διεισδυτική και ρεαλιστική ματιά στο πώς πραγματικά ξεκίνησε ένα από τα πιο επιδραστικά γκρουπ στην ιστορία του hip hop. Εξαιρετικές οι ερμηνείες και η ομοιότητα των πρωταγωνιστών με τα μέλη του συγκροτήματος. You are now about to witness the strength of street knowledge…
Mommy, του Ξαβιέ Ντολάν
Είναι τρελός αυτός ο… Καναδός. Ο 25χρονος Ξαβιέ Ντολάν ξανακάνει το θαύμα του με αυτήν την βαθιά συγκινητική, υπέροχα αισιόδοξη, γοητευτικά σκληρή και άκρως… μουσική ιστορία μιας μητέρας και του προβληματικού της παιδιού. Το soundtrack παίρνει για ακόμα μια φορά άριστα και οι πρωταγωνιστές με τις ερμηνείες τους σου αγγίζουν την καρδιά. Γιατί Mommy είναι μόνο μία και παντοτινή.
Mad Max: Fury Road, του Τζορτζ Μίλερ
Θα περίμενε κανείς το ριμέικ της θρυλικής σειράς των 90s να είναι κατώτερο των προσδοκιών – όπως συμβαίνει με τα περισσότερα ριμέικ τη σήμερον ημέρα. Όμως όχι, ο σκηνοθέτης του πρώτου Mad Max εκμοντερνίζει τον μύθο και στήνει ένα άνευ προηγούμενου βίαιο, καταιγιστικό, b-movie πανηγύρι που σε κρατάει καθηλωμένο στην οθόνη για τις δύο ώρες ασταμάτητης δράσης. Ταινία – σημείο αναφοράς για τις περιπέτειες του μέλλοντος.
