Argo: Το πολιτικό θρίλερ είχε τη δική του ιστορία

του Λουκά Τσουκνίδα
 
Το 1979, αμέσως μετά την επανάσταση που έδιωξε τον Σάχη απ' την κεφαλή του Ιράν, έξι αμερικανοί διπλωματικοί ακόλουθοι εγκλωβίστηκαν στη χώρα, πριν φυγαδευτούν με μια απίθανη επιχείρηση της CIA και των Καναδών. Η πλήρης ιστορία δόθηκε στη δημοσιότητα πολλά χρόνια αργότερα, ένα σενάριο γράφτηκε με βάση το σχετικό άρθρο κι ο Μπεν Άφλεκ τη μεταφέρει σήμερα στη μεγάλη οθόνη. Το αποτέλεσμα είναι ένα εξαιρετικό θρίλερ, άρτιο κινηματογραφικά αλλά πάσχον από μια αναμενόμενα απλουστευτική, αν και εξισορροπητική αρχικά, προσέγγιση στα πολιτικά ζητήματα που περικλείει. Δε βαριέσαι, είναι μόνο σινεμά...

Η υπόθεση

Στο Ιράν, οι ισλαμιστές έχουν μόλις διώξει τον αχυράνθρωπο των ΗΠΑ, Σάχη, και η οργή εναντίον των Αμερικανών βρίσκεται στο κόκκινο. Η αμερικάνικη πρεσβεία καταλαμβάνεται και όσοι βρίσκονται μέσα συλλαμβάνονται. Έξι άνθρωποι φυγαδεύονται και κρύβονται στο σπίτι του καναδού πρέσβη ως “καναδοί φιλοξενούμενοι”. Η σύλληψή τους όμως είναι θέμα χρόνου. Ο αμερικανός πράκτορας Τόνι Μέντεζ, ειδικός στις εξαγωγές προσώπων από τέτοιες καταστάσεις, έχει μια τρελή ιδέα, τη μοναδική που μοιάζει δυνατό να πετύχει. Ως άνθρωπος του Χόλιγουντ, θα εμφανιστεί στο Ιράν για να βρει τοποθεσίες για μια ταινία επιστημονικής φαντασίας κι όταν τελειώσει, θα φύγει ήσυχα ήσυχα με το υπόλοιπο “τιμ των συνεργατών” του...



Η κριτική

Στις δύο κιόλας ταινίες που έχει σκηνοθετήσει ο Μπεν Άφλεκ, είναι εμφανής η προσήλωσή του στη σκηνοθεσία και τον απόλυτο έλεγχο των εικόνων που έχει στα χέρια του, αλλά και του ρυθμού της αφήγησης, ιδιαίτερα όπου υπάρχει δράση ή ένταση μεταξύ των χαρακτήρων. Η ιστορία της “Καναδικής Περιπέτειας” όπως έχει ονομαστεί η γνωστή πλέον επιχείρηση της CIA, είναι μια περίπτωση κατάλληλη για να δώσει ένα παλιομοδίτικο θρίλερ, με τα πολλά στοιχεία αγωνίας, το φλεγόμενο πολιτικό υπόβαθρο και τους αταίριαστους με τη φύση του εγχειρήματος χαρακτήρες. Ένας “ειδικός” τίθεται υπεύθυνος για τις ζωές έξι ανθρώπων που αγνοούν το πώς επιβιώνει κανείς σε τέτοιες καταστάσεις κι έχουν μόνο μία ευκαιρία για να μάθουν και να το κάνουν επιτυχώς. Η κατάλληλη πλοκή στα χέρια του κατάλληλου σκηνοθέτη.

Αν λοιπόν ξεπεράσει κανείς κάποια αναγκαία κακά, την πολύ προφανή και γι' αυτό εντελώς αυθυπονομευτική προσπάθεια των δημιουργών να μας δώσουν μία ισορροπημένη περίληψη των γεγονότων που οδήγησαν σ' αυτήν την κρίσιμη στιγμή, την ελεύθερη σεναριακή απόδοση μιας σειράς πολύ πραγματικών γεγονότων -κάποιοι είναι κάπως ευαίσθητοι σε θέματα ιστορικής ακρίβειας- αλλά και την απολύτως χρηστική κι εξαιρετικά επιφανειακή γνωριμία μας με την ανθρώπινη πλευρά του Τόνι Μέντεζ, θα διασκεδάσει στα σίγουρα χωρίς τις ενοχές που κάνουν το ποπ-κορν να κάθεται στο στομάχι σαν τούβλο.

Ο Άφλεκ κάνει πολύ καλή δουλειά με το υλικό που έχει και παρ' ότι πρωταγωνιστεί ο ίδιος, κρατά μια υπέροχη ισορροπία ανάμεσα στους πολλούς και πολύχρωμους χαρακτήρες, που δεν περνούν ποτέ απαρατήρητοι πείθοντας ότι δεν πρόκειται για τη δουλειά ενός ανθρώπου, αλλά για μια ομαδική προσπάθεια με πολλές δυσκολίες κι ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας. Η αγωνία χτίζεται υπέροχα κι οι σκηνές όπου η κατάσταση αγγίζει το σημείο βρασμού είναι δοσμένες άψογα, σε απορροφούν και κρατούν το ενδιαφέρον για την εξέλιξη αμείωτο. Το χιούμορ είναι προβλέψιμο, αλλά λειτουργεί αποφορτιστικά, οι συγκρούσεις των χαρακτήρων υπογραμμίζουν την κλιμακούμενη ένταση και οι λίγες υπερβολές, έχουν να κάνουν με το “οικογενειακό δράμα” του πράκτορα και την επιθετική στάση των Ιρανών απέναντι σε ένα μάτσο ακίνδυνους ασθενικούς γραφιάδες.

Στον κεντρικό ρόλο, η συγκρατημένη, απαθής φιγούρα του Μπεν Άφλεκ ταιριάζει απόλυτα με τη θέση στην οποία έχει βάλει τον εαυτό του ο Τόνι Μέντεζ, είναι ψύχραιμος αλλά μέσα του βράζει -η εθύνη για τη ζωή των έξι είναι εξ' ολοκλήρου δική του, ενώ έχει αφήσει πίσω ένα γιο που λαχταρά να ξαναδεί και να του δώσει ένα λόγο να καμαρώνει. Οι υπόλοιποι είναι όλοι εξαιρετικοί, με τους Τζον Γκούντμαν και Άλαν Άρκιν να δίνουν την κωμική νότα και τους έξι, μαζί με τον προϊστάμενο Μπράιαν Κράνστον και τον πρέσβη, να αποδίδουν πειστικά την κρισιμότητα των στιγμών που βλέπουμε να διαδραματίζονται στην οθόνη μας.

Το “Argo” είναι μια καλή, ψυχαγωγική ταινία. Κι αν ξαναματαδείχνει και πάλι τους Αμερικάνους να “τα σπάνε” είναι απλώς επειδή στη συγκεκριμένη περίπτωση... “τα έσπασαν” κανονικά.

Βγαίνουν ακόμη:
Η τρισδιάστατη ταινία τρόμου “Texas Chainsaw 3D”, το περί γιόγκα ντοκιμαντέρ “Breath of the Gods: A Journey to the Origins of Modern Yoga” και, σε επανέκδοση, “Η Μάνα (1926)” του (!) Βζέβολοντ Πουντόβκιν... Μέγας είσαι κύριε και θαυμαστά τα έργα σου!