Η στάση του Κοέν είναι ποιητική αλλά μαζί και αθυρόστομη. Στο κείμενό του γλιστράμε πάνω σε λυρικές εκφράσεις και φιλοσοφικές προτάσεις άφατης συνυποδήλωσης που αποκαλύπτει τη ζωή με άλλο βλέμμα. Ταυτόχρονα, ωστόσο, η ελευθεροστομία του είναι μια άλλη διέξοδος σε έναν παφλάζοντα εσωτερικό βρασμό ο οποίος εκτονώνεται με εκφράσεις και λέξεις που ξεφεύγουν από τα όρια του ευπρεπώς λέγειν. Έτσι, το ύφος του κειμένου, αν εξαιρέσει κανείς τα αφηγηματικά κομμάτια, είναι χειμαρρώδες, συσσωρευτικό, οργίλο και παθιασμένο μαζί, συναισθηματικό και λυρικό. Ο αναγνώστης δεν τρέχει στην ανάγνωση, αλλά την προσεγγίζει σαν ποιητικό έργο με τον αργό ρυθμό που στέκεται στη φράση και γεύεται τα μικρά παιχνίδια της γλώσσας. 
