4 εποχές: 4 έργα της Άλις Τουρνικιώτη που ξεχώρισαν

Όπως δηλώνει χαρακτηριστικά, η κα Μελίτα Εμμανουήλ Καθηγήτρια στη Σχολη Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ «η Alice Τουρνικιώτη, ώριμη πια, φαίνεται να έχει κατασταλάξει σε μία καθαρά προσωπική εικαστική διατύπωση. Τα θέματα - γυναικείες μορφές και εσωτερικά - αντιμετωπίζονται με ένα ιδιαίτερο τρόπο, στον οποίο κυρίαρχα είναι τα στοιχεία του αισθησιασμού, της κομψότητας, του εξωτισμού, τα οποία υποστηρίζονται από τα έντονα χρώματα. Τώρα χαρακτηριστική είναι η χρησιμοποίηση τελάρων μεγάλων διαστάσεων. Ιδιαίτερη σημασία έχουν τα σχέδια σε κάρβουνο τα οποία πραγματοποιεί, είτε με το σκοπό να τα μεταφέρει σε λάδι, είτε βασιζόμενη σε ήδη υπάρχοντα έργα ζωγραφισμένα με λάδι. Τα τελευταία έχουν αρχίσει και δίνουν την εντύπωση ανάγλυφου, σαν να είναι έτοιμα να ξεφύγουν από την επίπεδη επιφάνεια και να μεταβληθούν σε τρισδιάστατες φόρμες μέσα στο χώρο.»

Στο έργο «Χειμωνιάτικο τοπίο» (2008) η Αλίς Τουρνικιώτη έχει οδηγηθεί από την απλοποίηση των σχημάτων των σπιτιών σε μια δυναμική σύνθεση γεωμετρικών σχημάτων που διαμορφώνονται αποκλειστικά από το άσπρο και το μαύρο χρώμα. Η αποδέσμευση από τη γεωμετρική προοπτική καθιστά το τοπίο ένα σύμπαν από γραμμές, φόρμες, όγκους και επιφάνειες. Η περιληπτική αυτή απόδοση του τοπίου πετυχαίνει την ένταξη του στο χώρο και το χρόνο, καθιστώντας το οικουμενικό και διαχρονικό. Το τοπίο σε άσπρο-μαύρο ισορροπεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στη γεωμετρικότητα της γραμμής και την ιδιομορφία της χρωματικής επιλογής.

Το έργο «Δανάη» (2008) που στη έκθεση εκπροσωπεί την άνοιξη, φέρνει σε πρώτο πλάνο την πηγή της ζωής, το μυστήριο του έρωτα. Η γυμνή, γήινη Δανάη εκπέμπει κάτι οργανικό, εντύπωση που επιτυγχάνεται σε μεγάλο βαθμό από την ‘εγκόσμια’ φύση του καφέ χρώματος που πλημμυρίζει ολόκληρη την επιφάνεια του σώματος της. Σίγουρη για την ερωτική έλξη που θα προκαλέσει η θέα της στο Δία (και στο θεατή),η Δανάη δίκαια ‘ταυτίζεται’ με την άνοιξη: το ερωτικό κάλεσμα της φύσης, η ομορφιά, η άνθιση, η γέννηση είναι στοιχεία που φέρουν μέσα τους την αέναη συνένωση του θείου με το ανθρώπινο, του άυλου με το φθαρτό.

Στο «Νησιώτικο τοπίο» (2008) είναι διάχυτη η γνώριμη ατμόσφαιρα του ελληνικού καλοκαιριού. Ένα θέμα κλασικό και οικείο έχει επεξεργαστεί με ένα πολύ προσωπικό ιδίωμα: εδώ το καφέ-χρυσαφί που φέρνει στο νου τη βυζαντινή προτίμηση για το συγκεκριμένο χρώμα, έχει κατανεμηθεί ενιαία στην επιφάνεια του πίνακα, αφήνοντας το σχέδιο και το περίγραμμα να οριοθετήσουν τις μορφές των σπιτιών και των βαρκών. Απορρίπτοντας τα χρώματα της αντικειμενικής πραγματικότητας και δίνοντας κυρίαρχο ρόλο στα ίδια τα στοιχεία της σύνθεσης, μεταβιβάζεται άθικτη η ουσία του τοπίου.

Στην «Κοπέλα με σταφύλια» (2008) που αντιπροσωπεύει το φθινόπωρο, η μορφή μοιάζει να γεννιέται μέσα από το μονοχρωματικό φόντο και διατηρεί ένα χαρακτήρα υπερβατικό, σχεδόν απόκοσμο που έρχεται σε χρωματική και συμβολική αντίθεση με το κόκκινα σταφύλια μπροστά της που παραπέμπουν στη χαρά της ζωής. Η απόδοση στοιχείων του φυσικού κόσμου με τρόπο γεωμετρικό και αναλυτικό συνδυάζεται εδώ με μια αίσθηση ξεγνοιασιάς και αθωότητας, ίσως μιας άλλης εποχής. Η νεαρή κοπέλα και τα σταφύλια δεν αποτελούν μόνο απλά στοιχεία ενός απτού και ορατού κόσμου, αλλά εκτείνονται και πέρα απ’ αυτόν , σε ένα πεδίο συναισθηματικό, πνευματικό και μεταφυσικό.