Ιοβόλος

Μια μικρή δικαίωση για τον... Νίκο Αλέφαντο αποτελεί ο τίτλος με τον οποίο αποδόθηκε στα ελληνικά η ταινία που θριάμβευσε στα Όσκαρ.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης υπερασπίστηκε τον παραιτηθέντα υπουργό λέγοντας ότι δεν μπορούσε να πει την αλήθεια ότι τα τρένα ήταν ανααφαλή, γιατί μετά δεν θα έμπαινε κανέας σε αυτά. Πάλι καλά που δεν πάθαμε τέτοια συμφορά.  

Το "να βρούμε τις διαχρονικές ευθύνες" που αναπαράγεται τις τελευταίες δύο μέρες με κυβερνητική πρωτοβουλία είναι ο άλλος τρόπος να πεις "θέλω να θολώσω τα νερά". 

Ανθρώπινο λάθος θα πει σταματάω να ψάχνω άλλα, συστημικά λάθη που θα μπορούσαν να μας γλιτώσουν από επόμενη τραγωδία.  

Τραμπουκοαριστερός, μάτσο-μάγκας και πολλά ακόμη επίθετα θα μπορούσει να βρει κανείς για τον Π. Πολάκη. Δεν έχουν όμως σημασία.  

Ο πρωθυπουργός που έριξε την χώρα στα βράχια δεν βρήκε κάτι να μας πει τα τελευταία 13 χρόνια. Για αυτό και μόνο αξίζει να τον θυμόμαστε.  

Αν ο κόσμος δεν χορταίνει το Βανδή-Μπισμπίκης είναι γιατί βλέπει στο ειδύλλιο κάτι "αληθινό". Λαϊκό-ξελαϊκό, μοιάζει αληθινό και αυτό είναι που λείπει. 

Προς έκπληξή μου για άλλη μια φορά το ελληνικό κοινό καταφέρνει να διαλέξει με σωστό ένστικτο τους ήρωές του.  

Οι γιορτές είναι θέμα διάθεσης και όχι κατάνυξης. Ανάμεσα σε Αγιο Βαλεντίνο και Τσικνοπέμπτη διαλέγω αβλεπί Τσικνοπέμπτη.   

Αν κυνηγάς την εξουσία όχι μόνο τον ύμνο του ΕΑΜ θα παίξεις, αλλά θα χορέψεις τσάμικο και την Διεθνή. Έτσι είναι αυτά, και όποιος δεν αντέχει, να μην κοιτάζει.