Γιατί απεργούν οι ηθοποιοί στις 27 Δεκεμβρίου;

Απλήρωτες πρόβες, ανασφάλιστη εργασία, έλλειψη συλλογικής σύμβασης και εργασιακή επισφάλεια καταγγέλλουν οι ηθοποιοί των ελληνικών θεάτρων, που προχωρούν σε νέα απεργία το Σάββατο 27 Δεκεμβρίου.

Όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή του το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών:

Η απεργία του κλάδου μας στις 5 Δεκέμβρη έδειξε ότι έχουμε τη δύναμη στα χέρια μας.
Τα θέατρα έμειναν κλειστά γιατί δεν ανεχόμαστε άλλο να δουλεύουμε με απλήρωτες και αν ασφαλιστές πρόβες, με ωρομίσθια ένσημα, με παραστάσεις που ανεβοκατεβαίνουν κατά πως βολεύει την εργοδοσία.
Η αδιάλλακτη στάση και τα ψέματα της εργοδοσίας πήραν την απάντηση τους με απεργία στο 97% των θεάτρων.
Συνεχίζουμε με απεργία όλου του κλάδου δίνοντας τη μάχη για υπογραφή κλαδικής σύμβασης, η οποία μπορεί να επιτευχθεί μόνο εφόσον υπογράψουν οι δύο μεγάλες εργοδοτικές ενώσεις.

Δεν υποχωρούμε.

Απαιτούμε
Συλλογική Σύμβαση Εργασίας υποχρεωτική και επεκτάσιμη για όλο τον κλάδο
Μισθό 1250 ευρώ για 5-8 παραστάσεις
Ημερομίσθιο 65 ευρώ για 1-4 παραστάσεις
Πληρωμένες πρόβες με μισθό και πλήρη ασφαλιστική κάλυψη

«Η συλλογική σύμβαση είναι ζωτικής σημασίας, ώστε οι άνθρωποι να συνεχίσουν να εμπνέονται από το θέατρο»

Αίσθηση έχει προκαλέσει η ανάρτηση του ηθοποιού Χάρη Τζωρτζάκη στο Facebook, ο οποίος λέει τα πράγματα με το όνομά τους για τις συνθήκες που επικρατούν στον χώρο του ελληνικού θεάτρου.

Αναλυτικά, ολόκληρη η ανάρτηση έχει ως εξής:

Το 2011 έκανα πρόβες στο Θέατρο Αθηναΐς για τη Φάρμα των Ζώων. Ήμουν μόλις έναν χρόνο επαγγελματίας ηθοποιός. Όλος ο θίασος αποτελούνταν από νέα παιδιά και, για αμοιβή, μας είχαν πει ότι θα πληρωθούμε ένα ελάχιστο ποσοστό από τα εισιτήρια. Μετά από πίεση, συμφωνήσαμε να μας δώσουν 300 ευρώ για την περίοδο των προβών — δυόμισι μήνες πρόβες!
Εκείνη την περίοδο, σχεδόν κάθε μέρα γινόταν και από μία πορεία στην Αθήνα. Το να φτάσουμε στο θέατρο για πρόβα ήταν κάθε φορά ένας μικρός άθλος. Η πρεμιέρα πλησίαζε και εμείς δεν είχαμε λεφτά ούτε για ένα πακέτο τσιγάρα.
Κάποια στιγμή μας έφεραν να υπογράψουμε μια πρόσληψη — εικονική. Με ένα ελάχιστο αναγραφόμενο ποσό, το οποίο δεν θα παίρναμε ποτέ, απλώς για να είναι «καλυμμένη» η παραγωγή σε περίπτωση ελέγχου από το ΙΚΑ.
Αρνήθηκα να υπογράψω χωρίς να δει το συμφωνητικό δικηγόρος. Ζήτησα επίσης να μας καταβάλουν τα 300 ευρώ των προβών, γιατί κυριολεκτικά δεν είχαμε να φάμε.
Ο «λογιστής» της παραγωγής εκνευρίστηκε, έφυγε μουρμουρίζοντας απαξιωτικά σχόλια για το πρόσωπό μου.
Κάθισα στις θέσεις του θεάτρου και περίμενα τη σειρά μου για πρόβα. Κάποια στιγμή με πλησίασε ένας «υπεύθυνος της παραγωγής», μου έβαλε ένα πενηντάευρο στην τσέπη και μου ψιθύρισε:
«Αυτά, για να πας να αγοράσεις καμιά σοκολατίτσα από το περίπτερο να ηρεμήσεις πιτσιρικά..»
Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στις λεπτομέρειες για το τι επακολούθησε.
Όταν ήρθε η σειρά μου, ανέβηκα στη σκηνή και με το που άρθρωσα την πρώτη λέξη, ο σκηνοθέτης εξερράγη. Φώναζε ότι «δεν έχουμε βγει ακόμα από το αυγό μας και έχουμε απαιτήσεις», ότι είμαστε «αναιδέστατοι» και άλλα τέτοια ωραία.
Μάζεψα τα μπογαλάκια μου, ανακοίνωσα ότι παραιτούμαι και έφυγα.
Ακολούθησαν τηλεφωνήματα που με εκλιπαρούσαν να επιστρέψω, γιατί «καταστρέφω την πρεμιέρα και την παράσταση». Όταν δεν ενέδωσα, ήρθε άλλο τηλεφώνημα από την παραγωγή — από τον ίδιο που μου είχε βάλει το πενηντάευρο στην τσέπη.
Μου είπε ότι αν δεν «συμμορφωθώ»,
πρώτον, δεν θα ξαναπαίξω πουθενά,
και δεύτερον, θα έχω να κάνω με τον Λυκουρέζο.
Προφανώς δεν συμμορφώθηκα.
Προφανώς ο Λυκουρέζος είχε σοβαρότερες δουλειές από το να ασχοληθεί μαζί μου.
Και προφανώς ξαναέπαιξα.
Αν βοβήθηκα; Ναι βοβήθηκα! Αλλά πίσω δεν έκανα.
Εκείνη τη χρονιά πέρασα πολύ δύσκολα οικονομικά. Πήγαινα με την Έφη στο Mall για να κάνω το ραφτάκι του Άη Βασίλη στις χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις του Bobos Club.
Τι θέλω να πω με όλα αυτά;
Στα 40 μου χρόνια δεν έχω καμία ανάγκη από συλλογική σύμβαση στο ελεύθερο θέατρο. Πληρώνομαι αρκετά καλά και τα φέρνω βόλτα και με άλλες δραστηριότητες.
Στα 25 μου, όμως, την είχα ανάγκη.
Όπως την έχουν όλα τα νέα παιδιά.
Όπως την έχουν όλοι οι ηθοποιοί που, για τον έναν ή τον άλλον λόγο, δεν τους γνωρίζει το «ευρύ κοινό».
Όχι ότι εγώ είμαι διάσημος — αλλά όλο και κάτι θυμίζω σε κάποιους.
Συνάδελφοι.
Τώρα που γίνατε γνωστοί.
Τώρα που έχετε δουλειές.
Μην ξεχνάτε τι περάσατε για να φτάσετε ως εδώ.
Στηρίξτε την απεργία.
Η συλλογική σύμβαση είναι ζωτικής σημασίας, ώστε οι άνθρωποι να συνεχίσουν να εμπνέονται από το θέατρο και οι ηθοποιοί να ζουν με αξιοπρέπεια από τη δουλειά τους.
Όλοι οι ηθοποιοί.
Όχι μόνο οι γνωστοί και «πετυχημένοι».
Οι παραγωγοί ζητούν να μπει ο όρος «δόκιμος ηθοποιός», δηλαδή οι νέοι ηθοποιοί να πληρώνονται με τον κατώτατο μισθό της εθνικής συλλογικής σύμβασης και όχι με τον κατώτατο της κλαδικής — την οποία, κατά τα άλλα, δηλώνουν ότι αποδέχονται.
Να δώσουμε τη μάχη, κι ας τη χάσουμε.
Αλλά να τη δώσουμε.
Το χρωστάμε στα νεανικά μας χρόνια.
27 Δεκέμβρη — Απεργία.