Κρίμα κι άδικο να μην έχει ένα Όσκαρ ο φίλος μας ο Κόλιν Φάρελ ειδικά μετά από την ντελιριακή του ερμηνεία στη Μπαλάντα ενός Μικρού Παίκτη του Έντουαρντ Μπέργκερ.
γράφει:
Ο Κόλιν Φάρελ είχε πάντα τη θαυμαστή ικανότητα να τρυπώνει σε ταινιάρες (The Banshees of Inisherin, In Bruges, The Lobster, Phone Booth, Minority Report, Miami Vice, Tigerland, The Batman, Seven Psychopaths, The Killing of a Sacred Deer) με τον ίδιο να βρίσκει στην εμπροσθοφυλακή των διακριθέντων χάρη στις απολαυστικές του ερμηνείες. Βλέπεις, το άλλοτε κακό παιδί του Χόλιγουντ έχει καταφέρει με την αξία του κι όχι με ξένες πλάτες να λογίζεται στη μικρή λίστα με τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, όμως κάτι του λείπει. Αυτό το ρημάδι το χρυσό αγαλματίδιο που για κάποιους σινεφίλ λέει πολλά και για άλλους που δεν νοιάζονται για αυτά δεν πρόκειται να αποτελέσει πταίσμα στη μακρά και πετυχημένη του πορεία.
Μάλιστα το 2023 για την ερμηνεία του στο The Banshees of Inisherin άγγιξε το βραβείο Ά Ανδρικού ρόλου μα το έχασε στις λεπτομέρειες από τον Μπρένταν Φρέϊζερ για την ερμηνεία του στο The Whale του Ντάρεν Αρονόφσκι. Ίσως φέτος ο Φάρελ έχει την ευκαιρία του με την ερμηνεία του στην Μπαλάντα ενός Μικρού Παίκτη που σκηνοθέτησε ο Έντουαρντ Μπέργκερ. Ίσως πάλι να ‘μαστε εκστασιασμένοι από την πρόσφατη θέαση της ταινίας και να τα φουσκώνουμε λίγο, όμως όπως συμβαίνει πάντα στο τέλος ο πανδαμάτωρ χρόνος θα δείξει τι από τα δύο πρόκειται να συμβεί.
Ο λόρδος Ντόιλ (Κόλιν Φάρελ) κρύβεται στο Μακάο – περνάει τις μέρες και τις νύχτες του μέσα στα καζίνο, όπου πίνει πολύ και παίζει τα λίγα χρήματα που του έχουν απομείνει. Ενώ παλεύει να ανταπεξέλθει στα αυξανόμενα χρέη του, η μυστηριώδης Ντάο Μινγκ (Φάλα Τσεν), μια υπάλληλος του καζίνο με τα δικά της μυστικά, του προσφέρει μια σανίδα σωτηρίας. Τον καταδιώκει όμως η Σίνθια Μπλάιθ (Τίλντα Σουίντον), μια ιδιωτική ντετέκτιβ που είναι έτοιμη να τον αντιμετωπίσει με αυτό από το οποίο τρέχει να ξεφύγει. Καθώς ο Ντόιλ αναζητά τη σωτηρία, τα όρια της πραγματικότητας αρχίζουν να στενεύουν.
Ο Μπέργκερ (Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο, Κονκλάβιο) επιβεβαιώνει πως πρόκειται για μια ξεχωριστή περίπτωση σκηνοθέτη που σπάνια λαθεύει και στήνει αριστουργηματικά σχεδόν πινακωτά κάδρα αφήνοντας τον Κόλιν Φάρελ ελεύθερο να δώσει άλλη μια συγκλονιστική ερμηνεία. Ακόμη κι αν κάπου το σενάριο ξωκείλει σε θολά νερά ο Μπέργκερ επιστρατεύει τη σκηνοθετική του δεινότητα προκειμένου να επαναφέρει το καράβι σε ασφαλή ύδατα θυμίζοντας λίγο από Γουόνγκ Καρ Βάι στην κινηματογράφηση. Με φοβερή φωτογραφία βγαλμένη από τα υγρά όνειρα των πιο φιλόδοξων travel bloggers της Ασίας ο Μπέργκερ στήνει ένα άρτιο εικαστικά σκηνικό που δεν γίνεται να μην το ερωτευτείς από το πρώτο πλάνο μέχρι και τις σκηνές που πέφτουν εμβόλιμες ανάμεσα στους τίτλους τέλους.
Ο Κόλιν Φάρελ μπαίνει σε ντελιριακό ερμηνευτικό mood από την αρχή βυθίζοντας μας στο μυαλό ενός εθισμένου τζογαδόρου που κάθε μέρα λίγο και περισσότερο χάνει τον έλεγχο στο κυνήγι της καλής τύχης. Άλλωστε αν κάτι επιζητά ένας ορκισμένος τζογαδόρος περισσότερο κι από τα λεφτά είναι να τελειώσει η αναθεματισμένη γκίνια και να λουστεί με λίγη καλοτυχία. Όσο η ταινία εκτυλίσσεται πλάνο με το πλάνο ο Φάρελ μας αποκαλύπτει το μοναδικό του ταλέντο να προσαρμόζεται σε κάθε υποκριτικό στοίχημα. Με μοναδικό τρόπο εναλλάσσεται από ημιθανές σκήνωμα σε χορευταρά, κι από στραπατσαρισμένο αλητήριο σε απαστράπτοντα λόρδο με σωρό υπηρετών να υπακούν ένα και μόνο νεύμα του. Δεν χάνει το μέτρο στιγμή και σε συμπαρασύρει σε μια μπαντριπαρισμένη σινεματική εμπειρία. Ακόμη κι αν προτιμούσες να τη ζήσεις σε μια σκοτεινή κινηματογραφική αίθουσα δεν μπορούν να εύσημα που ανήκουν δικαιωματικά στον Φάρελ.
