To Wayward του Netflix δεν πρέπει να ξεφύγει από τα ραντάρ σου

Το Wayward, η νέα μίνι σειρά του Netflix που υπογράφει το αεικίνητο και πάντα τολμηρό Mae Martin, είναι ένα τηλεοπτικό πείραμα που δεν φοβάται να κοιτάξει κατάματα το τραύμα και τη σκοτεινή πλευρά της ενηλικίωσης. Από την πρεμιέρα του στα τέλη Σεπτεμβρίου 2025, μέχρι και σήμερα έχει γίνει αντικείμενο έντονης συζήτησης, καθώς επιχειρεί κάτι εξαιρετικά δύσκολο να δώσει ένα ψυχολογικό κοινωνικό θρίλερ έξω από τις συνήθεις φόρμες, σπάζοντας τα αφηγηματικά στεγανά όπου χρειάζεται κι αναγκάζοντάς μας να αναφωνήσουμε ένα μπράβο στο Netflix που ξέφυγε λίγο από την πεπατημένη του.

Τι γίνεται ρε παιδιά στο Wayward;

Η δράση του Wayward τοποθετείται στην απομονωμένη πόλη Tall Pines, μια σχεδόν δυστοπική αμερικανική κοινότητα που φέρνει στο νου τα λατρεμένα Twin Peaks και Midsommar. Εκεί λειτουργεί το Academy, ένα κέντρο «επανόρθωσης» για εφήβους που θεωρούνται «προβληματικοί». Πίσω όμως από το λευκό του φως και τις αγνές υποσχέσεις «αλλαγής» κρύβονται βίαιες πειθαρχικές μέθοδοι, εξουθενωτικά προγράμματα επιβίωσης στην άγρια φύση, ψυχολογικά παιχνίδια εξουσίας και μια ατμόσφαιρα γενικευμένης καταστολής που μοιάζει να ξεπήδησε από καλογραμμένο εγχειρίδιο επιστημονικής φαντασίας.

Στον πυρήνα της ιστορίας βρίσκονται δύο νεαρές κοπέλες, η Leila και η Abbie, που προσπαθούν να αποδράσουν από το Academy, ενώ παράλληλα ο Alex Dempsey (ρόλος που ενσαρκώνει το ίδιο το Mae Martin), ένας νέος αστυνομικός που μετακομίζει στην πόλη με τη σύζυγό του αρχίζει προφανώς να υποψιάζεται ότι κάτι πολύ σκοτεινότερο συμβαίνει στο παρασκήνιο. Όσο η έρευνά της προχωρά, οι ιστορίες των βασικών ηρώων διασταυρώνονται σε μια αλυσίδα αποκαλύψεων που θέτει υπό αμφισβήτηση κάθε έννοια «θεραπείας» και «σωφροσύνης» σε ένα κέντρο που τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.

Ατμόσφαιρα και ύφος

Το Wayward είναι χτισμένο πάνω σε μια σκοτεινή σχεδόν υποβλητική ατμόσφαιρα με συνεχείς εξάρσεις κι ανατροπές που πιάνουν επίπεδα cliffhanger στο τέλος κάθε επεισοδίου. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά, η σειρά δημιουργεί μια αίσθηση μόνιμης ανησυχίας, αφού οι ομιλίες των υπαλλήλων του Academy είναι υπερβολικά ήρεμες, τα χαμόγελα των κατοίκων υπερβολικά τέλεια, και οι σιωπές στα πλάνα διαρκούν λίγο περισσότερο απ’ όσο νιώθεις άνετα. Η φωτογραφία της σειράς, επενδύει σε  ψυχρά φώτα, καμένα ηλιοβασιλέματα και κοντινά που μοιάζουν να ψάχνουν απαντήσεις στα βλέμματα των χαρακτήρων, εντείνοντας το σασπένς και την ένταση κατά την εναλλαγή των πλάνων.

Η σκηνοθετική ματιά με την υπογραφή του Euros Lyn, γνωστού από το εξαιρετικό Heartstopper και του Doctor Who έχει ισόποσες δόσεις ψυχολογικού θρίλερ και κοινωνικού δυστοπικού δράματος, χτίζοντας την ένταση κάθε επεισοδίου σχεδόν υποδόρια. Δεν υπάρχουν φτηνά τρομάγματα αλλά αντίθετα ελλοχεύει ο φόβος του επικείμενου κακού αριστοτεχνικά μαζί με μια αίσθηση εγκλωβισμού που κορυφώνεται όσο οι ήρωες πλησιάζουν την αλήθεια.

Toni Collette σε προσκυνάμε ταπεινά

Στο ρόλο της αινιγματικής διευθύντριας του Academy, η Toni Collette είναι εξαιρετική κι ίσως αποτελεί το μεγαλύτερο εχέγγυο για να δει κάποιος το Wayward. Με ένα βλέμμα που αλλάζει από στοργικό σε απειλητικό μέσα σε δευτερόλεπτα, μετατρέπει την Evelyn Wade σε μια αμφίσημη μα και τρομακτική φιγούρα που σε στοιχειώνει από το πρώτο κιόλας επεισόδιο με τις εκρήξεις της να είναι σεμιναριακού επιπέδου και τις σιωπές της, βραδυφλεγείς βόμβες.

Το Mae Martin, από την άλλη, προσπαθεί να δώσει εσωτερική ερμηνεία ως Alex Dempsey, ένα άτομο που παλεύει όχι μόνο με τις ηθικές αρχές του αλλά και με το τραύμα και την ταυτότητά του. Η επιλογή να παρουσιαστεί ο χαρακτήρας ως τρανς άντρας μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο των αρχών του 2000 προσθέτει μια πολυεπίπεδη διάσταση στο αφήγημα χωρίς ωστόσο να γίνεται το κεντρικό του θέμα. Παρά την προσπάθειά του κάποιες φορές χάνει το μέτρο και δεν μπορεί να αποτυπώσει τις εσωτερικές συγκρούσεις του ήρωα που ερμηνεύει, αλλά κατά γενική ομολογία η ερμηνεία του κρίνεται αξιοπρεπέστατη.

Το Wayward είναι ένα σκοτεινό, υπνωτιστικό ταξίδι μέσα στον ψυχισμό της εξουσίας και της συμμόρφωσης, που αξίζει να το ζήσεις γιατί δεν φοβάται να σου δείξει τον παραμορφωτικό φακό αυτού που ορίζεται συνήθως ως σωφρονισμός. Ακόμη κι αν το σενάριο αφήνει ανοιχτές ερωτήσεις, χωρίς να προσφέρει όλες τις απαντήσεις στο πιάτο γεγονός που ορισμένοι θεώρησαν αδυναμία η πλοκή του κι η αφήγησή του υπηρετούν πιστά το όραμα των δημιουργών της σειράς που παραδίδουν ένα καθηλωτικό ψυχολογικό θρίλερ άξιο για binge watching φθινοπωρινές βραδιές.