Το Breeders είναι η τέλεια σειρά που δεν έχεις δει

Και να που έφτασε η στιγμή να συνειδητοποιήσουμε όλοι μαζί πως δεν χρειάζεται οι σειρές με οικογένειες να είναι είτε χοντροκομμένες φάρσες με πρωταγωνιστές καρικατούρες με τις οποίες δεν ταυτίζεται άνθρωπος, είτε γλυκανάλατα κηρύγματα περί αγάπης που όλα τα νικά. Η πραγματική ζωή είναι αρκετά περίπλοκη, γλυκόπικρη, τραγελαφική, ενδιαφέρουσα από μόνη της. Δεν χρειάζεται να την πασαλείψεις ούτε με λυκειακό χιούμορ ούτε με σαχλές μεγαλοστομίες για να θέλει ο κόσμος να τη δει.

Η σειρά Breeders που πετύχαμε στο Disney+ κάνει ακριβώς αυτό: Λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Λέει τι εφιάλτης είναι τα βράδια που τα παιδιά αρνούνται, απλώς αρνούνται, να κοιμηθούν, χωρίς να καταλήγει στο ανυπόφορα άκαιρο «ναι αλλά κοίτα τα τι γλυκούλια». Μιλά για αποξενωμένους γονείς χωρίς να σπαταλιέται σε χαρωπά δακρύβεχτες επανενώσεις. Πιάνει τα γηρατειά, τις ματαιώσεις, την κούραση, τα ψυχολογικά σύνδρομα και δράματα που κουβαλάμε όλοι, και τα θέτει στην κανονική τους βάση: Χωρίς οδυρμό, αλλά και χωρίς από μηχανής λύσεις, ούτε «ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».

Την σειρά, που αποτελείται από τρεις σαιζόν των δέκα επεισοδίων η καθεμία, υπογράφει ο Martin Freeman (που αναλόγως τα κινηματογραφικά/ τηλεοπτική σου γούστα τον ξέρεις είτε ως Bilbo Baggins είτε ως Watson του BBC-ικού Σέρλοκ) μαζί με τους Simon Blackwell και Chris Addison του θρυλικού The Thick of It, για να θυμούνται οι παλιοί. Ο Freeman κρατά για τον εαυτό του και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Paul, μπαμπά της οικογένειας, τον οποίο κεντά με μια από τις απολαυστικά ρεαλιστικές ερμηνείες στις οποίες μας έχει συνηθίσει.

Δυνατές είναι και οι ερμηνείες του υπόλοιπου καστ, της Daisy Haggard ως Ally, μαμάς της οικογένειας, Alun Armstrong και Joanna Bacon ως γονείς του Paul, και όλων των πιτσιρικιών που εναλλάσσονται στους ρόλους των παιδιών καθώς αυτά μεγαλώνουν από σαιζόν σε σαιζόν.

Η αφήγηση ακολουθεί στο μεγαλύτερο μέρος γραμμική σειρά, με μερικά flashback στην προ παιδιών ζωή του Paul και της Ally, το δε σενάριο καθόλου δεν διστάζει να πάρει διάφορες σκοτεινές τροπές, ειδικά πλησιάζοντας στην εφηβεία και πιάνοντας θέματα σαν την αγχώδη διαταραχή (του γιου) και τα ξεσπάσματα θυμού (του πατέρα) που ενδέχεται και να την προκάλεσαν.

Επειδή βέβαια τόση ώρα έχουμε εστιάσει στα δύσκολα του πράγματος, χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε ότι το Breeders δεν είναι Bojack Horseman, δεν είναι η σειρά που θα σου μαυρίσει την ψυχούλα. Έχει (πολλές) στιγμές που θα σε κάνει να γελάσεις, έχει μαύρο, απολαυστικά φλεγματικό βρετανικό χιούμορ, έχει παροιμιώδη –και εξίσου βρετανική– ψυχραιμία, που δεν αφήνει πουθενά την κατάσταση να διολισθήσει προς την τραγωδία.

Ακριβώς γι’ αυτό, άλλωστε, λέμε ότι πρέπει να την δεις, κι ας πέρασε απαρατήρητη κάτω από τα ραντάρ το 2020 που πρωτοκυκλοφόρησε: Επειδή είναι θαρραλέα ειλικρινής και τρομακτικά διασκεδαστική. Σαν τη ζωή, ένα πράγμα.