Μετά την αποθέωση από 15.000 θεατές στην Επίδαυρο, η Ανδρομάχη συνεχίζει την καλοκαιρινή της περιοδεία, με πρώτο σταθμό στην Αττική το Λαύριο, στις 25 Αυγούστου.
γράφει:
15.000 θεατές κατέκλυσαν, στις 8 και 9 Αυγούστου, τις κερκίδες του Αρχαίου Θέατρου της Επιδαύρου και αποθέωσαν με θερμό και παρατεταμένο χειροκρότημα το Επιδαύριο σκηνοθετικό βάπτισμα της Μαρίας Πρωτόπαππα με την τραγωδία – ανεξερεύνητο θησαυρό του Ευριπίδη, Ανδρομάχη.
Στηριζόμενη στη μετάφραση του Γ. Β. Τσοκόπουλου, η σπουδαία σκηνοθέτιδα και ηθοποιός, με καλλιτεχνικούς συνοδοιπόρους της τους Έλενα Τριανταφυλλοπούλου (Συνεργασία στη δραματουργική επεξεργασία), Ελένη Σπετσιώτη (Καλλιτεχνική συνεργασία), Σάκη Μπιρμπίλη (Σκηνικά – Φωτισμούς), Βάνα Γιαννούλα (Κοστούμια) Λόλεκ (Μουσική), Αλέξανδρο Βαρδαξόγλου (Κίνηση) και Άννα Παγκάλου (Φωνητική δραματουργία – Διδασκαλία), παρέδωσε δραματουργικά και σκηνοθετικά ένα έργο που εγείρει νευραλγικά ερωτήματα και διερευνά τις εμπειρίες του τρόμου και της καταστροφής, τις ατομικές επιλογές και τη βαθιά επιρροή τους στην κοινωνία.
Το κοινό αγκάλιασε την παράσταση, η οποία, με τον συγκερασμό των δύο φύλων κάνει τα ζητήματα που θίγονται πανανθρώπινα, και αποτελεί ένα δριμύ «κατηγορώ» στον ανήθικο πόλεμο και την ανάλγητη και βρώμικη πολιτική.
Οι 15.000 θεατές χειροκρότησαν θερμά το μοναδικό υποκριτικό ανσάμπλ που αποδίδει τους ρόλους των υπόλοιπων τραγικών προσώπων: Ο Αργύρης Ξάφης υποδύεται την Ανδρομάχη, ο Τάσος Λέκκας την Ερμιόνη, ο Γιάννης Νταλιάνης τον Μενέλαο και ο Δημήτρης Πιατάς τον Πηλέα. Στον ρόλο της Θέτιδας συναντάμε τη Στέλλα Γκίκα, και στο χορό τους Δημήτρη Γεωργιάδη, Δημήτρη Μαμιό, Κωνσταντίνο Πασσά, Γιώργο Φασουλά, Γιάννη Μάνθο και τον Νώντα Δαμόπουλο.
Η παράσταση συνεχίζει την πορεία της σε επιλεγμένα θέατρα σε όλη την Ελλάδα.
Στην Αττική κάνει την πρώτη της στάση τη Δευτέρα 25 Αυγούστου στο Τεχνολογικό και Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου.
Μεταφερόμαστε μακριά από τα μεγάλα κέντρα, στην ελληνική επαρχία. Θεσσαλία, Φθιώτιδα, Θετίδειον. Στον οίκο του γιού του Αχιλλέα, Νεοπτόλεμου. Εκεί γινόμαστε μάρτυρες της δραματικής σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο γυναίκες: την Ανδρομάχη, χήρα του Έκτορα και σκλάβα του Νεοπτόλεμου, και την Ερμιόνη, τη γυναίκα του Νεοπτόλεμου. Η Ερμιόνη, γεμάτη ζήλια και φθόνο, κατηγορεί την Ανδρομάχη ότι εξαιτίας της ο Νεοπτόλεμος δεν τη θέλει πια και δεν επιθυμεί να αποκτήσει παιδί μαζί της, ενώ έχει ήδη ένα παιδί με την Ανδρομάχη. Η σύγκρουση φτάνει στα άκρα όταν ο Μενέλαος, ο βασιλιάς της Σπάρτης και πατέρας της Ερμιόνης, αποφασίζει να θανατώσει το παιδί της Ανδρομάχης, εκτελώντας έτσι μία από τις πιο ακραίες πράξεις εκδίκησης και αλαζονείας.
Ο Νεοπτόλεμος, ο βίαιος, σκληρός, ασεβής ήρωας της Ιλιάδας που επάνω του στηρίχθηκε η νίκη των Ελλήνων στην Τροία, είναι ανίκανος να αντεπεξέλθει στις ευθύνες του ως πατέρας, σύζυγος, ηγέτης. Φεύγει για να βρει θεραπεία στο Μαντείο του Απόλλωνα στους Δελφούς. Ο πολεμικός παροξυσμός του έχει μολύνει το κρεβάτι, το σπίτι, την πόλη του. Μπροστά στα μάτια της γυναίκας που αδίκησε ανεπανόρθωτα, θα λάβει το είδος της Τιμωρίας που ονομάστηκε Νεοπτολέμειος Τίσις.
Σε μιαν αντιστροφή της ηρωικής Ιλιάδας, ο Ευριπίδης δυναμιτίζει την αλαζονεία των Ελλήνων και την ψευδαίσθηση της ανωτερότητας του πολιτισμού τους. Οι προπολεμικές υποσχέσεις για μια ενωμένη, ισχυρή χώρα διαψεύδονται σε ένα τοπίο φθοράς, γήρατος, φόβου και φθόνου.
Η ευθύνη βαρύνει όχι μόνο τους πρωτεργάτες, αλλά και όσους τους πίστεψαν και συνέβαλαν στην πτώση των αξιών με την ανοχή τους. Η νέα γενιά πληρώνει το τίμημα. Η χώρα αποδεκατισμένη, αντιπροσωπεύεται από έναν γκροτέσκο χορό γυναικών, εγκαταλειμμένων, φοβισμένων, υποταγμένων μέσα στην απορία τους.
Οι γυναίκες στις αρχαίες τέχνες, από τη γλυπτική και τη ζωγραφική μέχρι την ποίηση, απεικονίζονται συχνά ως σύμβολα για τις χώρες τους, προστατεύοντας τις πατρίδες τους όπως μια μητέρα προστατεύει τα παιδιά της. Οι δε αντρικές φιγούρες αναλαμβάνουν τη στρατηγική διαχείρισης και τις ηγετικές πολιτικές.
Στη δραματουργική και σκηνοθετική προσέγγιση της Ανδρομάχης από τη Μαρία Πρωτόπαππα, η Ερμιόνη και η Ανδρομάχη αντιπροσωπεύουν τα ιδεώδη των χωρών τους, ενώ ο Μενέλαος και ο Πηλέας την πολιτική και την εξουσία. Οι γυναίκες δεν είναι απλώς θηλυκότητες, έχουν κατασκευαστεί από άντρες για να αντιπροσωπεύουν τον ιδεατό ρόλο της χώρας και της κοινωνίας. Έτσι, η ευριπίδεια τραγωδία ενώ μιλά για ένα σπίτι, ασχολείται στην ουσία με το ήθος και την πολιτική διαχείριση ενός κράτους σε καιρό ειρήνης.
Η γλώσσα του Ευριπίδη σπάει τους κανόνες της εποχής και μετουσιώνεται σε ξόρκια που δονούνται από σωματικότητα, αισθητηριακή μνήμη και συλλογικά βιώματα. Αυτά τα πολύτιμα και αμετάφραστα στοιχεία επιχειρεί η σκηνοθέτιδα να φέρει στο φως και να τα μεταδώσει όχι μόνο λεκτικά, αλλά και κινησιολογικά έχοντας στο πλευρό της μία εξαιρετική ομάδα Ελλήνων ηθοποιών.
Η Αντρομάχη είναι μία μεγάλη μορφή, ένας Μύθος. Η ζωή της ένα συνεχές και εναλασσόμενο μοντάζ φωτιάς και σιδήρου, φαυλότητας και αξιοπρέπειας, μένει, όμως, πάντα όρθια, με σώμα, μυαλό και βλέμμα ψηλά και αναγεννάται από τις στάχτες της, σαν φοίνικας. Είναι ο θηλυκός Οδυσσέας της επιβίωσης.
Ο Ευριπίδης παίζει με την «περιπέτεια» την ειρωνική και την ανάποδη, ανατρέποντας τα αριστοτελικά δεδομένα με τόλμη. Ξεκινώντας από το “Ιδιωτικό” εξετάζει το “δημόσιο” και από το “εθνικό” επεκτείνεται στο “συμπαντικό” πεδίο. Η Ανδρομάχη στην Ελλάδα, ηφαίστειο ενεργό σε εχθρικό περιβάλλον γίνεται βόμβα που σκάει από τα βιώματά της και δημιουργεί ένα γαϊανάκι ανατροπών επιτρέποντας στην δική μας κοινωνία τη σκληρή αυτοκριτική της.
Ο ποιητής μετατρέπει μια γυναίκα αιχμάλωτη πολέμου και παλλακίδα σε πολιτικό πολιορκητικό κριό. Την κάνει έναν παγκόσμιο και αδυσώπητο καθρέφτη του παραλογισμού της πολιτικής και του πολέμου, από τις συνέπειες του οποίου υποφέρουν άντρες, γυναίκες αλλά κυρίως τα αθώα παιδιά και οι επερχόμενες γενιές, στις οποίες παραδίδεται ένα σάπιο, άρρωστο μέλλον.
Στο έργο του οι άντρες εμφανίζονται σακατεμένοι, αντιφατικοί, παράλογοι να απολογούνται για τα κίνητρα που τους οδήγησαν στην καταστροφή. Ενώ οι γυναίκες- φιμωμένες επί εκατοντάδες χρόνια, και αόρατες -μέσα από τον ποιητή, και από αντρικά στόματα με ενσυναίσθηση, ηχούν τα παθήματά τα δικά τους αλλά και όσων επιβίωσαν ενός τρομακτικού ανδροφάγου πολέμου.
Η Ανδρομάχη ως σύζυγος αρχιστράτηγου, του Έκτορα, έζησε τα πάντα και τα πάνδεινα εν μέσω πολέμου. Ο οδυνηρός, τραγικός και αιματερός κύκλος της ζωής της και εν γένει της ιστορίας της την καθιστά μια μέγιστη πολιτική οντότητα.
Το σώμα της γυναίκας γίνεται πεδίο μάχης, επάνω του γράφεται η ιστορία. Το βλέμμα εκείνης πάντα μένει επάνω στο Παιδί.
Η παράσταση ένα δριμύ «κατηγορώ» στον ανήθικο πόλεμο, την ανάλγητη και βρώμικη πολιτική, υπέρ των αμάχων και των παιδιών του κόσμου ανεξαρτήτως εθνικότητας.
Ο συγκερασμός των δύο φύλων κάνει τα ζητήματα που θίγονται πανανθρώπινα.
Μαρία Πρωτόπαππα
Στην ευριπίδεια τραγωδία Ανδρομάχη τα ήθη και τα κίνητρα των προσώπων φέρνουν στο προσκήνιο την κοσμική θεώρηση μιας εποχής που ανήκει στο μακρινό παρελθόν αναδεικνύοντας όμως παράλληλα διαχρονικά διακυβεύματα όπως οι σαρωτικές συνέπειες του πολέμου, η θέση της γυναίκας, η αντιμετώπιση του παρία, του πρόσφυγα, του αδύναμου.
Η Ανδρομάχη, χήρα του τρωικού ήρωα Έκτορα, εμφανίζεται στο έργο υπόδουλη, αιχμάλωτη πολέμου, ξένη. Υπήρξε το νικητήριο «τρόπαιο» του Νεοπτόλεμου με τον οποίο έχει αποκτήσει ένα παιδί. Ο γιος της είναι η υπενθύμιση της μητρικής της φύσης αλλά και το έμψυχο αποτύπωμα ενός εγκλήματος, καθώς η ίδια η Ανδρομάχη εξαναγκάστηκε να γίνει «ομόκλινη δούλη». Το κακοποιημένο σώμα της συνεχίζει να γεννά ζωή ενώ η πολύπαθη ψυχή της θρηνεί τους νεκρούς της, τον Έκτορα και τον πρώτο της γιο Αστυάνακτα. Ο πόλεμος έχει τελειώσει, η βία όμως όχι.
Έλενα Τριανταφυλλοπούλου
Μετάφραση: Γ. Β. Τσοκόπουλος
Σκηνοθεσία - Απόδοση - Δραματουργική επεξεργασία: Μαρία Πρωτόπαππα
Συνεργασία στη δραματουργική επεξεργασία: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου
Καλλιτεχνική συνεργασία: Ελένη Σπετσιώτη
Σκηνικά - Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Κοστούμια: Βάνα Γιαννούλα
Μουσική: Λόλεκ
Κίνηση: Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου
Φωνητική δραματουργία - Διδασκαλία: Άννα Παγκάλου
Σχεδιασμός ήχου: Νικόλας Καζάζης
Βοηθός σκηνοθέτριας: Εύη Νάκου
Βοηθός σκηνογράφου: Νατάσα Τσιντικίδη
Παίζουν (με σειρά εμφάνισης):
Γυναίκα: Μαρία Πρωτόπαππα
Ανδρομάχη: Αργύρης Ξάφης
Θεράπαινα: Δημήτρης Γεωργιάδης
Ερμιόνη: Τάσος Λέκκας
Μενέλαος: Γιάννης Νταλιάνης
Πηλέας: Δημήτρης Πιατάς
Τροφός: Κωνσταντίνος Πασσάς
Ορέστης: Δημήτρης Μαμιός
Αγγελιοφόρος: Γιάννης Μάνθος
Θέτιδα: Στέλλα Γκίκα
Χορός: Δημήτρης Γεωργιάδης, Νώντας Δαμόπουλος, Δημήτρης Μαμιός, Γιάννης Μάνθος, Κωνσταντίνος Πασσάς, Γιώργος Φασουλάς
Ως Μολοσσός ακούγεται ο Γιώργος Φασουλάς και ως Νεοπτόλεμος εμφανίζεται ο Νώντας Δαμόπουλος
Επικοινωνία & Γραφείο Τύπου: Μαρία Τσολάκη
Διαφήμιση - Social media: Renegade Media, Βασίλης Ζαρκαδούλας
Φωτογραφίες promo: Μαρίζα Καψαμπέλη
Φωτογραφίες αφίσας – έντυπου προγράμματος: Ρούλα Ρέβη
Φωτογραφίες παράστασης: Ελίνα Γιουνανλή
Video trailer: Γρηγόρης Πανόπουλος
Promo design - σχεδιασμός έντυπου υλικού: Γιάννης Σταματόπουλος
Διεύθυνση - Εκτέλεση παραγωγής: Kart Productions
Υπεύθυνες γραφείου παραγωγής: Πόπη Κοτζαήλια, Βάσω Νότου
Παραγωγή: ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗ Ε.Ε.
Κυριακή 17 & Δευτέρα 18 Αυγούστου | Κηποθέατρο Ν. Καζαντζάκη, Ηράκλειο Κρήτης
Τρίτη 19 Αυγούστου | Θέατρο «Ερωφίλη», Ρέθυμνο
Τετάρτη 20 Αυγούστου | Θέατρο Ανατολικής Τάφρου, Χανιά
Σάββατο 23 Αυγούστου | Θέατρο Ορέστης Μακρής, Χαλκίδα
Δευτέρα 25 Αυγούστου | Τεχνολογικό Πάρκο Λαυρίου
Σάββατο 30 & Κυριακή 31 Αυγούστου | Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων, Καβάλα
Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου | Βεάκειο Θέατρο, Πειραιάς
Πέμπτη 4 & Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου | Δημοτικό Κηποθέατρο Παπάγου, Αττική
Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου | Αμφιθέατρο Θαν. Βέγγος, Κορυδαλλός
Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου | Θέατρο «Νταμάρι – Αλίκη Βουγιουκλάκη», Βριλήσσια
Τρίτη 9 & Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου | Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη», Βύρωνας
Δευτέρα 15 & Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου | Δημοτικό Θέατρο Ηλιούπολης «Δημήτρης Κιντής»
Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου | Δημοτικό Θέατρο «Αλέξης Μινωτής», Αιγάλεω
Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου | Παμπελοποννησιακό Στάδιο, Πάτρα
Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου | Θέατρο Πέτρας, Πετρούπολη
Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου | Ωδείο Ηρώδου Αττικού, Αθήνα
Προπώληση εισιτηρίων περιοδείας: More.com
