Oh la la Gojira!

Sonisphere – Μαλακάσα 2011. Ο γράφων περιμένει στο λιοπύρι για να δει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες, «νέες» τότε, μπάντες με ήχο που παντρεύει ηδονικά το progressive με το death metal. Δεν απογοητεύεται και μένει με το στόμα ανοιχτό, αν και η ώρα εμφάνισης την αδικεί. Μια πάντα δεμένη, άψογη εκτελεστικά, με κομμάτια το ένα καλύτερο από το άλλο. Μια μπάντα με όλο το μέλλον δικό της.

Μια δεκαετία μετά, λιοπύρι δεν υπάρχει, υπάρχει όμως καύσωνας και υγρασία και η ίδια ακριβώς ανυπομονησία όπως τότε. Οι Γάλλοι metallers Gojira δεν είναι πλέον ένα support, είναι headliners στο Release, σαρώνουν μεγάλα φεστιβάλ παγκοσμίως παίζοντας σαν πρώτο όνομα και είναι – ίσως – η καλύτερη σύγχρονη μπάντα στην κατηγορία του σκληρού ήχου.

Μάλιστα, κατάφεραν να μπουν στα σπίτια κάθε γωνιάς του πλανήτη με την επιβλητική τους εμφάνιση στην τελετή έναρξης της Ολυμπιάδας στο Παρίσι γιατί το metal δεν έχει τοίχους, είναι ένα πανανθρώπινο αγαθό.

Λίγο μετά τις 21.30 το βράδυ λοιπόν, η Πλατεία Νερού βράζει, οι promo βεντάλιες της Sensodyne παρέχουν πρόσκαιρη ανακούφιση, οι κρύες μπίρες το ίδιο και ο κόσμος περιμένει με ανυπομονησία.

Και βγαίνουν με το Only Pain που είχαν να παίξουν καιρό ζωντανά. Και επικρατεί πανικός. Joe και Mario Duplantier, Christian Andreu και Jean-Michel Labadie δεμένοι όσο ποτέ, αποδεικνύουν αυτό που μέσα του κάθε φαν γνωρίζει: ΕΙΝΑΙ το κορυφαίο όνομα στο είδος τους αυτή τη στιγμή.

Ήχος σωστός, φώτα και σκηνική παρουσία άψογη, ενώ τα visuals και η ημικυκλική εγκατάσταση στη σκηνή που φωτίζεται σαν πύρινο μισοφέγγαρο προκαλούν δέος. Συνέχεια στους ίδιους υψηλούς τόνους, με The Axe και Backbone, στο οποίο φεύγουν αυχένες. Η setlist παραμένει σε επίπεδα δυνατού headbanging, κάνοντας μια μικρή, ατμοσφαιρική «κοιλιά» ανά διαστήματα για ανάσες. Είμαστε και μεγάλοι άνθρωποι. Εντωμεταξύ, σε κάποιο σημείο ο ντράμερ βγάζει πλακάτ ρωτώντας το κοινό «ΝΑ ΠΑΙΞΩ ΔΙΚΑΣΗ?», και «ΠΟΣΗ ΩΡΑ;», «1 ΛΕΠΤΟ;» και πάει λέγοντας μέχρι να φτάσει το «5 ΛΕΠΤΑ;» και τελικά να παίξει τις κάλτσες του στο From the Sky. Απόλαυση.

Διάλειμμα ολίγων λεπτών και encore. Μετά το L’ enfant Sauvage, η μπάντα παίζει ξανά τη διασκευή που ερμήνευσε στην αποχαιρετιστήρια συναυλία των Black Sabbath που έλαβε χώρα αρχές Ιουλίου στο Birmingham. Στο κοινό επικρατεί πανικός, κυρίως από τους φαν των βετεράνων του metal, όταν ακούγεται το riff του Under the Sun/Every Day Comes and Goes. Ανατριχίλα, αλλά η βραδιά δεν τελείωσε ακόμα.

Με την ώρα του μέσου line up να έχει περάσει προ πολλού (συνήθως οι headliners στο Φάληρο παίζουν max 70 λεπτά), ο Joe Duplantier φέρνει επί σκηνής τον άρτι γενεθλιάζων Robb Flynn, τραγουδιστή των Machine Head, οι οποίοι εμφανίστηκαν στις 3 Ιουλίου στο FLOYD. Λογικά ο Robb νοίκιασε διάρι στην Κυψέλη γιατί ξανάπαιξε στις 18 του μήνα, solo αυτή τη φορά, στο Gazarte, για τα γενέθλιά του με μια συναυλία διασκευών. Κανένα πρόβλημα Robb, μείνε και τον Αύγουστο και κάτσε να κεράσουμε ουζάκι και enjoy the Greek summer ναούμ’, όλα καλά από ‘μας.

Μέσα σε ιαχές “happy birthday to you”, o Flynn παίρνει κιθάρα και δίνει τις πρώτες νότες του Terittory των Sepultura. Αντίο ζωή σα να λέμε. Μπίρες εκσφενδονίζονται, κορμιά φεύγουν, όλη (εντάξει όχι όλη, σχεδόν όλη) η Πλατεία Νερού ουρλιάζει «WAR FOR TERITORRYYYYYY!». Ποιος καύσωνας τώρα, εδώ έχουμε χορό.

Τέλος; Ε, όχι. Έχουμε ακόμα. Κλείσιμο με Vacuity και όσο γλυκογόνο έμεινε στους μυς μας διατέθηκε για ακόμα λίγο «πάνω κάτω το κεφάλι» ρυθμικά πριν το τελικό À bientôt.

Άντε, και του χρόνου θα ξανανταμώσουμε στους Metallica, αγαπημένοι μας Γκοτζίλες.

Μέχρι τότε..

…Vive le métal progressif français!