Φοβερές biopic ταινίες σε streaming πλατφόρμες

Τα τελευταία χρόνια έχει συντελεστεί μια κάποια άνθιση στο είδος των biopic ταινιών, αφού ολοένα και περισσότεροι σκηνοθέτες και ηθοποιοί παίρνουν το καλλιτεχνικό ρίσκο να φέρουν στη μεγάλη οθόνη κάποιες από τις σημαντικότερες στιγμές αγαπημένων ηρώων, καλλιτεχνών, μουσικών, ηθοποιών, συγγραφέων και πάει λέγοντας. Εμείς συγκεντρώσαμε κάποιες από τις πιο καλογυρισμένες biopic ταινίες που μπορείς να δεις σε streaming πλατφόρμες και σου τις παρουσιάζουμε.

Bohemian Rhapsody (2018) – Σκηνοθεσία: Bryan Singer

To “Bohemian Rhapsody” επιχειρεί το ακατόρθωτο: να στριμώξει τη μυθική πορεία των Queen και του Freddie Mercury σε 134 λεπτά. Με την ερμηνεία-ορόσημο του Rami Malek, η ταινία βυθίζεται στα ’70s και ’80s, εκεί όπου η σκηνή ανήκε σε μια φωνή που δε φοβήθηκε ποτέ να ακουστεί αλλιώς. Η αναπαράσταση της συναυλίας Live Aid αγγίζει το μεταφυσικό – στιγμές απόλυτου κινηματογραφικού μεγαλείου. Όμως, το φιλμ επιλέγει τον εύκολο δρόμο της εξιδανίκευσης και της εξυγίανσης. Παραλείπει σκοτεινές πτυχές, ωραιοποιεί τον εθισμό, επιπλώνει το χάος. Δεν είναι τόσο η αλήθεια του Freddie, όσο η εικόνα που θέλει το στούντιο να κρατήσουμε. Παρ’ όλα αυτά, ως pop biopic λειτουργεί άριστα: ρυθμικό, θεαματικό, συγκινητικό. Η αφήγηση συχνά ακολουθεί τις νόρμες του μουσικού δράματος, αλλά η παρουσία του Malek –μελέτη χαρακτήρα που ξεπερνά μίμηση– ανεβάζει τον πήχη. Εν τέλει, το “Bohemian Rhapsody” ίσως δεν είναι το απόλυτο κινηματογραφικό πορτρέτο του Mercury, αλλά είναι ένα πανηγυρικό, γεμάτο ενέργεια “love letter” σε έναν καλλιτέχνη που έζησε για να ακούγεται δυνατά.

Διαθέσιμη στο Netflix

Rocketman (2019) – Σκηνοθεσία: Dexter Fletcher

Το “Rocketman” δεν είναι απλώς ένα μουσικό biopic. Είναι ένα φαντασμαγορικό μουσικό παραλήρημα, βουτηγμένο στο glitter, τη μελαγχολία και την ψυχοθεραπεία. Ο Dexter Fletcher –που ολοκλήρωσε το “Bohemian Rhapsody” μετά την αποχώρηση του Bryan Singer– εδώ παίρνει το τιμόνι από την αρχή και οδηγεί τη ζωή του Elton John σε μια ταινία που είναι πιο musical παρά βιογραφία. Ο Taron Egerton δε μιμείται, αλλά ενσαρκώνει. Τραγουδά ο ίδιος, μεταμορφώνεται, και μάς δίνει έναν Elton πιο ευάλωτο, πιο πολύπλοκο και –κυρίως– πιο ανθρώπινο από το είδωλο των ράδιο playlists. Η ταινία δεν φοβάται τη σκοτεινιά: εθισμοί, καταπιεσμένη σεξουαλικότητα, τοξικές σχέσεις – όλα φιλτράρονται μέσα από εντυπωσιακά μουσικοθεατρικά νούμερα που ξεπερνούν τη φόρμα του biopic. Αυτό είναι το μεγαλύτερο ατού της: δεν προσπαθεί να πει «τι συνέβη», αλλά «πώς ένιωθε». Το φινάλε, με το “I’m Still Standing”, είναι γνήσια κάθαρση. Το “Rocketman” πετυχαίνει ό,τι λίγα biopic τολμούν: να είναι προσωπικό, ειλικρινές, και ταυτόχρονα ένα εκτυφλωτικό show – όπως ακριβώς κι ο άνθρωπος που υμνεί.

Διαθέσιμη στο Netflix

A Complete Unknown (2024) – Σκηνοθεσία: James Mangold

Η πολυαναμενόμενη βιογραφία του Bob Dylan από τον James Mangold είναι τολμηρή, λιτή και υπόγεια ριζοσπαστική – σαν τον ήρωά της. Ο Timothée Chalamet ενσαρκώνει τον Dylan όχι ως μυθικό μνημείο της folk επανάστασης, αλλά ως ασταθή, εύθραυστο νέο που ακροβατεί ανάμεσα στην αυθεντικότητα και την αναγνώριση. Ο Mangold, γνωστός για το “Walk the Line” και το “Ford v Ferrari”, αποφεύγει τις κλασικές αφηγηματικές γραμμές. Αντί για μια βιογραφία που διατρέχει δεκαετίες, επικεντρώνεται στην κομβική μετάβασή του στον ηλεκτρικό ήχο στα μέσα της δεκαετίας του ’60 – τη στιγμή που ο Dylan σπάει το είδωλό του. Η σκηνοθεσία είναι λιγότερο μεγαλόσχημη και περισσότερο εσωστρεφής, αφήνοντας χώρο στη σιωπή, στο βλέμμα, στον εσωτερικό ρυθμό. Η ανασύσταση εποχής δεν εντυπωσιάζει οπτικά όσο συναισθηματικά: ένα Greenwich Village που ζει και ανασαίνει. Αν και ορισμένοι θα περίμεναν κάτι πιο επικό ή «χρυσό» από τον Dylan, το “A Complete Unknown” σέβεται το μυστήριο και τη ρευστότητα του ανθρώπου πίσω από τον θρύλο. Μια ταινία που δεν αποκαλύπτει τον Dylan, αλλά τον αφουγκράζεται.

Διαθέσιμη στο Disney+

The Dirt (2019) – Σκηνοθεσία: Jeff Tremaine

Αν το “Bohemian Rhapsody” είναι μια εξευγενισμένη, σχεδόν corporate εκδοχή του rock, τότε το “The Dirt” είναι το σκοτεινό, άγριο ξαδερφάκι του. Ο Jeff Tremaine, γνωστός από το “Jackass”, φέρνει το κατάλληλο χάος για να αφηγηθεί τη διαβόητη ιστορία των Mötley Crüe: ένα κολάζ από ναρκωτικά, groupies, και αυτοκαταστροφή, με αμείωτη ταχύτητα και ξεδιάντροπο χιούμορ. Η ταινία δε ζητά συγγνώμη για τίποτα. Είναι ωμή, υπερβολική, γεμάτη από «κι όμως έγινε» περιστατικά – και δεν ενδιαφέρεται να σε κάνει να συμπαθήσεις τους ήρωές της. Όμως, σε κερδίζει με τη σαρωτική της ενέργεια. Ο ρυθμός είναι φρενήρης, το μοντάζ παιχνιδιάρικο. Όσο για τη μουσική; Χτυπάει δυνατά, βρώμικα, ακριβώς όπως πρέπει. Στο τέλος, ίσως δεν ξέρεις περισσότερα για τον ψυχισμό των μελών, αλλά έχεις πάρει μια τζούρα από το rock ‘n’ roll excess των ’80s. Το “The Dirt” είναι διαβολεμένα διασκεδαστικό. Κι αυτό, για μια μπάντα που έζησε στα άκρα, είναι ίσως η πιο τίμια προσέγγιση.

Διαθέσιμη στο Netflix

Maria (2024) – Σκηνοθεσία: Pablo Larraín

Ο Pablo Larraín επιστρέφει με μια ακόμη στιβαρή, συναισθηματικά φορτισμένη βιογραφία, αυτή τη φορά εστιάζοντας στην ντίβα της όπερας Maria Callas. Η “Maria” δεν είναι ένα συμβατικό biopic – είναι περισσότερο ένας εσωτερικός μονόλογος, ένα απογυμνωμένο πορτρέτο μιας γυναίκας που υπήρξε θρύλος, αλλά και θύμα της δικής της μνημειώδους εικόνας. Η Angelina Jolie, ίσως στον καλύτερο ρόλο της καριέρας της, ενσαρκώνει την Callas με σπάνια λεπτότητα: δεν κραυγάζει, δε μιμείται, αλλά αποπνέει εκείνη την βαθιά, σχεδόν αρχαιοελληνική μελαγχολία που χαρακτήριζε τη Μαρία.

Ο Larraín, γνωστός για τα “Jackie” και “Spencer”, συνεχίζει την κινηματογραφική του ενασχόληση με το ψυχογράφημα διάσημων γυναικών, προσφέροντας έναν ρυθμικό, λυρικό αφηγηματικό ρυθμό που περισσότερο μοιάζει με άρια παρά με αφήγηση. Η φωτογραφία παραπέμπει σε πίνακες εποχής, και το soundtrack λειτουργεί ως συναισθηματική ραχοκοκαλιά. Δεν είναι βιογραφία γεμάτη γεγονότα – είναι μια αποτύπωση μιας εσωτερικής μοναξιάς, μιας γυναίκας που «έζησε για τη σκηνή» αλλά χάθηκε πίσω από το μεγαλείο της. Μια ταινία απαιτητική, μαγευτική και βαθιά συγκινητική.

Διαθέσιμη στο Cinobo

Cassandro (2023) – Σκηνοθεσία: Roger Ross Williams

Το “Cassandro” είναι η ιστορία του Saúl Armendáriz, ενός gay παλαιστή από το Ελ Πάσο που επαναπροσδιόρισε την lucha libre, δίνοντας φωνή και σχήμα σε μια queer αφήγηση που έσπασε τα όρια του ring. Σε σκηνοθεσία του Roger Ross Williams –γνωστού ντοκιμαντερίστα και βραβευμένου με Όσκαρ– η ταινία ισορροπεί ανάμεσα στο προσωπικό δράμα και το πολιτισμικό σχόλιο.

Ο Gael García Bernal είναι καθηλωτικός στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αποτυπώνοντας με ευαισθησία και θάρρος έναν χαρακτήρα που μετατρέπει την ευαλωτότητά του σε δύναμη. Η ερμηνεία του δεν είναι απλώς σωματική – είναι έκρηξη συναισθημάτων. Η κάμερα του Williams εστιάζει σε μικρές στιγμές τρυφερότητας, αμφιβολίας και απελευθέρωσης, αποφεύγοντας τον διδακτισμό. Το “Cassandro” δεν είναι μόνο μια ιστορία υπέρβασης – είναι μια γιορτή της διαφορετικότητας, του αυτοπροσδιορισμού και της πολιτισμικής ανατροπής.

Η ταινία κινείται με παλμό, γεμάτη χρώματα, μουσική και λαϊκή ενέργεια. Παρά τις κάποιες σεναριακές ευκολίες, παραμένει μια ταινία που επιβάλλεται να μπει ψηλά στη watchlist σου.

Διαθέσιμη σε Αmazon Prime