Εξάρχεια ή Μεταξουργείο; Ποια είναι η καλύτερη εναλλακτική γειτονιά της Αθήνας;

Δεν θα πούμε ψέματα, είναι αυτό που υποψιάζεσαι: Βλέποντας την επέλαση των μπραντσάδικων στις δύο από τις πιο αγαπημένες μας αθηναϊκές γειτονιές, είπαμε να τους αποδώσουμε έναν μικρό φόρο τιμής όσο ακόμα παραμένουν εναλλακτικές και προλαβαίνουμε. Δεν έχει στην πραγματικότητα σημασία ποια αγαπάμε όντως πιο πολύ (αν μας διαβάζεις συχνά έτσι κι αλλιώς την ξέρεις την απάντηση) γιατί η καθεμία είναι εντελώς μοναδική με τον δικό της μοναδικό τρόπο –ναι, επίτηδες η επανάληψη που λέγαν να μην κάνουμε οι δασκάλες μας στο δημοτικό, αν δεν την κάνουμε σε αυτό το κείμενο τη μικρή μας προσωπική επανάσταση, πού θα την κάνουμε;

Τα Εξάρχεια…

Είναι σύγχρονη κοινωνική Ιστορία, είναι η Αθήνα στα πιο πολιτικά της, είναι εδώ απ’ όπου θα ξεκινήσει –αν ποτέ γίνει– η Επανάσταση, είναι οι αφίσες και τα γκράφιτι και το αίτημα για δικαιοσύνη. Είναι, όμως, επίσης και τα ιστορικά θερινά σινεμά της Ριβιέρας και του Βοξ, είναι τραπεζάκια έξω στον πεζόδρομο της Βαλτετσίου, είναι μεζέδια και μουσικές στη Ροζαλία και στον Πειναλέοντα, είναι ποτάκια που μπορείς να τα πληρώσεις στον Μαύρο Γάτο και στον Βυσσινόκηπο και στον Ένοικο, είναι η λαϊκή τα Σάββατα στην Καλλιδρομίου, είναι τα αυτοσχέδια, αυτοοργανωμένα πάρκα σαν αυτό της Ναυαρίνου.

Όσο και αν η ανυπακοή και το ανήσυχο πνεύμα τους έγιναν ένα ακόμα προϊόν όταν η Αθήνα έριξε, καταβεβλημένη από απανωτές οικονομικές κρίσεις, και τις τελευταίες της άμυνες ενάντια στον υπερτουρισμό, όσο και αν απέκτησαν all day brunch spots και ακριβά ενοίκια, τα Εξάρχεια είναι πρωτίστως ιδέα. Και οι ιδέες πεθαίνουν δύσκολα.

Το Μεταξουργείο…

Αν κάνει ποτέ Επανάσταση θα την κάνει ειρηνική, με τέχνη και γαρύφαλλα αντί για μολότοφ. Είναι η πιο αθηναϊκή γειτονιά της Αθήνας, ανήσυχη αλλά με λιγότερο φασαριόζικο τρόπο, αρτιστίκ χωρίς δηθενιές και πολιτική χωρίς να υψώνει σημαίες –δεν θα ήξερε άλλωστε ποια να πρωτο-υψώσει, αυθεντικά πολυπολιτισμική όντας.

Φωτό: Μπλε Παπαγάλος

Μεταξουργείο είναι τα θέατρά του, αυτά που υπάρχουν σήμερα κι εκείνα που ήταν εδώ πριν από έναν αιώνα, είναι οι καφενέδες του που σερβίρουν πρωτίστως τσίπουρα και δευτερευόντως μεζεδάκια, είναι τα εκπληκτικής ομορφιάς νεοκλασικά του, με την πατίνα του χρόνου πάνω τους να προσθαφαιρεί πόντους γοητείας αναλόγως ποιον ρωτάς, είναι ο κιτρινωπός φωτισμός στα πεζοδρομάκια του την ώρα που παίρνει να βραδιάζει, είναι η πάντα δωρεάν και πάντα απολαυστική τέχνη στο κτίριο που ήταν τότε μεταξουργείο και τώρα πινακοθήκη, είναι τα παιδιά με τα skate στο Latraac και τα ζευγαράκια που πάνε να ακούσουν τζαζ στην Αλμαγέστη. Είναι το μοναδικό όντως απολαυστικό Καρναβάλι της Αθήνας. Είναι τα γλέντια στον Μπαχανέζο και τα ξενύχτια στα Κανάρια. Και είναι, πιο πολύ απ’ όλα, η υπενθύμιση ότι όσα μισελενάτα εστιατόρια και να ανοίξουν, ο όρος «μεταξουργειώτικο» θα περιγράφει πάντα εκείνα τα στέκια για τα οποία, όπως λέγαμε και πρόσφατα, συζητάς την άλλη μέρα με ποιους έφαγες, και όχι τι έφαγες.