Είτε εγώ αισθανθώ κουρασμένος είτε ο κόσμος αρχίσει να κουράζεται από εμένα, θα αποχωρήσω εγκαίρως...
Ηθοποιός στο σινεμά και στο θέατρο, αγωνιστής της ΕΟΚΑ, μετρ στην επιθεώρηση. Ο Σωτήρης Μουστάκας μέσα από τα δικά του λόγια.
Εργάζομαι ως ηθοποιός πάνω από σαράντα χρόνια, αλλά ποτέ δεν τα υπολόγισα, όπως κάνουν ορισμένοι που γιορτάζουν τα είκοσί τους χρόνια κτλ. Για μένα πέρασαν χωρίς καν να το καταλάβω.
Η ηθοποιία είναι σαν ένα απάτητο κι ανεξερεύνητο βουνό. Σκαρφαλώνεις με κόπο, φτάνεις στην κορυφή και βλέπεις ότι υπάρχει κι άλλη κορυφή, κι ύστερα κι άλλη. Όταν πεις έφτασα, το έχεις χάσει το παιχνίδι.
Νιώθω τριάντα χρονών. Κι αυτό βοηθάει το θέατρο. Γιατί στο θέατρο πρέπει να υπάρχει μια παιδικότητα. Aυτό που κάνουμε είναι ένα παιχνίδι. Πώς όταν είμαστε μικρά θέλουμε να βάζουμε μάσκες, να μεταμφιεζόμαστε, να κάνουμε διάφορα;
Προτιμώ την κωμωδία. Η κωμωδία είναι φάρμακο.
Είμαι αληθινός σ`αυτό που κάνω, χωρίς ψεύτικα τερτίπια, χωρίς χυδαιότητες και αυτό το νιώθει ο κόσμος. Για μένα το θέατρο είναι χαρά, κατάθεση ψυχής.
(για τον αγώνα του με την ΕΟΚΑ) Περάσαμε από τη μια στιγμή στην άλλη στην ενηλικίωση. Ήταν ένα διάστημα πολύ ωραίο, είχε εξάρσεις, είχε πατριωτισμό, είχε δράση. Διαβάζαμε λίγο, την κοπανούσαμε από το σχολείο συμμετέχοντας όπως μπορούσε ο καθένας στον αγώνα για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Εμείς οι μικρότεροι παρακολουθούσαμε πότε περνούσαν τα τζιπ των Εγγλέζων με τις ώρες, καταγράφαμε τους αριθμούς τους, μοιράζαμε φυλλάδια, κολλούσαμε αφισέτες, μεταφέραμε μηνύματα του Διγενή, κρατούσαμε τσίλιες σε υπόγεια όπου δούλευαν πολύγραφοι. Αυτό που δεν έκανα εγώ ήταν να μπω στις ομάδες κρούσης. Είχα αρχίσει, βεβαίως, να εκπαιδεύομαι στη χρήση των όπλων, αλλά πολύ σύντομα κατάλαβα ότι δεν θα μπορούσα να σκοτώσω ακόμη και... Εγγλέζο.
(για την εξέταση στο Εθνικό) Έπαιξα λίγο θέατρο, τους είπα ότι η Κύπρος χρειάζεται ηθοποιούς κι έτσι με πέρασαν. Και μέσα στη σχολή δεν πίστευαν ότι κάνω για ηθοποιός. Το ίδιο έχουν πάθει κι άλλοι. Στη σχολή δεν φαίνεσαι αν είσαι καλός ή όχι, γιατί δεν παίζεις με κοινό. Μόνον ο Βόκοβιτς, ο Μυράτ στην τελευταία τάξη και ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος στην παράδοση των πτυχίων είχαν πιστέψει σε μένα. "Αυτός θα γίνει πρωταγωνιστής", είπαν κι άφησαν και μένα και τη σχολή άφωνους.
(στη σχολή) Μου μιλούσαν και εγώ σφύριζα αδιάφορα. Μάλιστα μια δασκάλα που είχα μου είχε πει ότι δεν κάνω για θέατρο, ότι δεν της αρέσω έτσι όπως παίζω και ότι έπρεπε να τα παρατήσω. Εγώ θρασύτατος όπως ήμουν της απάντησα, «κι εμένα δεν μου αρέσατε καθόλου, στην παράσταση που σας είδα φέτος, χάλια ήσασταν».
Δεν θα με δείτε σε δεξιώσεις και περιοδικά, δεν μου αρέσουν τα πολλά λόγια. Μου αρκεί να παίζω, προσπαθώντας πάντα για το καλύτερο, και βεβαίως είμαι ευτυχής να νιώθω την αγάπη του κόσμου.
Όχι, δεν τα πήρα πολύ στα σοβαρά τα πράγματα στον κινηματογράφο, άλλα πράγματα ονειρευόμουν να κάνω, ήμουν πολύ επηρεασμένος από τον Τσάρλι Τσάπλιν, δεν είχα την τύχη να δουλέψω με μεγάλους σκηνοθέτες, ήμουν και πολύ νέος κι έκανα τις ταινίες απλώς για να είμαι μέσα στη δουλειά αυτή. Κάποια στιγμή που κατάφερα να πάω στον Φίνο εποχή που είχε αρχίσει η πτώση του κινηματογράφου, έκανα και την καλύτερή μου ταινία, το "Ένας νομοταγής πολίτης".
Πολλά πράγματα δεν έχω κάνει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αύριο δεν ξημερώνει μια καινούργια μέρα. Έχω άλλωστε δείγματα τα τελευταία χρόνια δύο φορές έπαιξα Αριστοφάνη ώστε να πιστεύω πως ποτέ δεν είναι αργά. Εξάλλου, όταν θα είναι αργά, είμαι σίγουρος ότι θα το νιώσω. Έχω προετοιμαστεί γι' αυτό. Είτε εγώ αισθανθώ κουρασμένος είτε ο κόσμος αρχίσει να κουράζεται από εμένα, θα αποχωρήσω εγκαίρως...
