Για τρεις ακόμα παραστάσεις στο Θέατρο Θησείον, το έργο της Ειρήνης Δράκου «Συνάντησέ με … στην έξοδο»

Το έργο της Ειρήνης Δράκου «Συνάντησέ με … στην έξοδο» συνεχίζεται στις 2, 3 και 4 Ιουνίου στο Θέατρο Θησείον κι εμείς μιλήσαμε με την σκηνοθέτιδα για πολλά κι ενδιαφέροντα.

Ανδριώτισσα και νέα επιλέξατε την επιστροφή στο νησί σας. Έχει κινδύνους αυτή η απόφαση ή αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση;

Αν με ρωτούσατε πριν μερικά χρόνια θα έβλεπα σίγουρα περισσότερους κινδύνους στο να επιστρέψω στον τόπο μου. Σήμερα περισσότερο από ποτέ θεωρώ ότι είναι τεράστια πρόκληση το να επιστρέψουμε στα χωριά μας. Θα το συνιστούσα σε όλους, ακόμη και σ’ αυτούς που δεν κατάγονται από την επαρχία.

Στο Κτήμα Ηλίανθος, έναν μικρό παράδεισο, σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία του νησιού έχετε δημιουργήσει μια ιδιαίτερη εστία πολιτισμού για την εξέλιξη προγραμμάτων και συνομιλιών διεθνών πάνω σε θέματα τέχνης και πολιτισμού. Ακούγεται καταπληκτικό. Τι προσμένετε από αυτό; Πείτε μας μέχρι τώρα τι έχει αποδώσει αυτή η συνομιλία, αυτό το ιδιαίτερο άνοιγμα στον κόσμο.

Είμαστε σχεδόν στα πρώτα μας βήματα αλλά μπορώ να καταθέσω την εμπειρία μου από το Φεστιβάλ Φάμπρικα Ουτοπίας, ένα φεστιβάλ που έλαβε χώρα λίγα χρόνια πριν, βασίστηκε στην ανταποδοτικότητα και ήταν ο πιλότος της ΆΥΛΑ, και του νέου χώρου της στο κτήμα Ηλίανθος. Καθώς και την εμπειρία μου από εργαστήρια που έχουμε οργανώσει με τη Δανέζα Performer Kitt Johnson που κατάφερε να εμπλέξει τους ντόπιους σε μια περιπατική παράσταση μέσα στο χωριό. Σε κάθε γωνιά του χωριού περίμενε ένας performer να αφηγηθεί την κρυμμένη ιστορία του. Είδα το μέρος που μεγάλωσα, τον τόπο απ’ τον οποίο ήθελα σαν παιδί να δραπετεύσω, με εντελώς νέα μάτια. Όπως το βλέπω τώρα, ένα ανεξάντλητο πεδίο έμπνευσης που με συνδέει με το εδώ και το τώρα και που η τέχνη μου βρίσκει τεράστιο νόημα. Τα εργαστήρια που ακολούθησαν, με τον Πολωνό performer Przemysław Błaszczak και το εργαστήριο για  την Γυάρο που συμμετείχαν έφηβοι του νησιού. Και τέλος την παράσταση αυτή που ανεβάσαμε πρώτα στο νέο αυτό χώρο μέσα στο κτήμα. Όλες αυτές οι εμπειρίες συμπεριέλαβαν την κοινότητα μ’ έναν εντελώς αβίαστο και φυσικό τρόπο σ ένα διάλογο για όσα μας απασχολούν, μ ‘έναν τρόπο που δεν είχα καταφέρει να κάνω ποτέ στην πόλη. Υπό αυτή την έννοια νιώθω ότι η τέχνη μου αποκτάει άλλο μέγεθος κι άλλο νόημα. Μου επιτρέπει να δρω μ έναν τρόπο που δεν καταναλώνομαι αλλά σε διάλογο με τους ανθρώπους γύρω μου αλλά και με τη φύση. Το να μπορεί η σύγχρονη τέχνη επίσης να συνδιαλέγεται μ’ ένα κοινό που διψάει για νέες προσλαμβάνουσες διατηρώντας ταυτόχρονα και μια πιο αθώα στάση απέναντι στην τέχνη συνολικά, είναι επίσης εξίσου σημαντικό.

Η παράστασή σας ‘Συνάντησε με στην Έξοδο’  προέκυψε από μια συνεργασία σας με ένα πολωνό σκηνοθέτη και την συνομιλία σας πάνω στον Άμλετ και την Ηλέκτρα τα δυο αυτά εμβληματικά πρόσωπα για την ευρωπαϊκή, και παγκόσμια θεατρική ιστορία και παράδοση. Θέλετε να μας μιλήσετε λίγο για αυτό; Τι αποκομίσατε; Πόσο μπορεί να συνεχιστεί αυτή η διαδρομή;

Όλη εμπειρία ήταν μια μεγάλη σπουδή. Και το πρώτο μέρος της έρευνας απ’ την οποία προέκυψε το υλικό για μια επόμενη παράσταση, όσο και το έργο αυτό που γράφτηκε στην καρδιά της πανδημίας. Από το πρώτο μέρος της έρευνας έμαθα πολλά τόσο για την Ευρώπη και την ιστορία της αλλά και ειδικότερα για την κεντρική Ευρώπη και την Πολωνία για το πως διαμελίστηκε πάλι σύμφωνα με τα συμφέροντα των ισχυρών μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Με βοήθησε αυτή η διαδρομή να κατανοήσω την άνοδο του φασισμού ξανά στη γηραιά ήπειρο, καθώς και το πως κατασκευάστηκε αυτό το εμμονικό ‘Ανήκουμε εις την Δύση’ τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Πολωνία.. Η Πολωνία και η Ελλάδα επίσης είναι πολιτισμικά σταυροδρόμια και για αυτό διατηρούν και μια πολυφωνικότητα στην κουλτούρα τους, αυτές οι φωνές όσον αφορά το δικό μας εθνικό αφήγημα, τα Βαλκάνια ή Ανατολική Μεσόγειο, ο Ευρωπαϊκός Νότος και η σύνδεση μας με την Ανατολή με ενδιαφέρουν πλέον περισσότερο από της κυρίαρχες φωνές της Κεντρικής Ευρώπης, που προσωπικά νιώθω να συνδέομαι λιγότερο.. Αυτό οδήγησε μέσα στο υλικό μου σ’ ένα διάλογο μεταξύ μιας Ελληνίδας ηθοποιού της Ηλέκτρας και του Α. (του δικού μου Άμλετ) ενός Σκηνοθέτη από τη Δύση. Αυτός ο διάλογος που ξεκίνησε μέσα μου και όπως εξελίχθηκε μέσα στο έργο με βοήθησε να δω και να μιλήσω σε μια ‘βατή’ ελπίζω και για τον θεατή γλώσσα, για όλα αυτά τα φαντάσματα του ψυχρού πολέμου, όπως εμφανίζονται αυτή τη στιγμή γύρω μας..

Στόχος μου είναι οι συνεντεύξεις που συγκέντρωσα από την Ελλάδα και την Πολωνία μαζί με άλλες συνεντεύξεις που θα ήθελα να συνεχίσω και σε άλλες χώρες να αποτελέσουν μέρος ενός χορικού κειμένου, συμπεριλαμβάνοντας και ασθενέστερες φωνές κι από άλλες χώρες πάνω στα ευαίσθητα αυτά ζητήματα της δημοκρατίας και της βίας στην Ευρώπη. Αυτό το υλικό με στόχο τη δημιουργία ενός ‘Ευρωπαϊκού Χορού’ είναι κάτι που θα ήθελα να εξελίξω..

Η αποκέντρωση είναι κάπως διαφορετική στις μέρες μας, ειδικά μετά την περίοδο του κορονοϊού. Οι αποστάσεις έχουν επαλειφθεί. Η εργασία από απόσταση είναι πια μια πραγματικότητα. Αυτό συνέβαλλε στην απόφασή σας να αφήσετε την Αθήνα;

Σίγουρα αλλά είχα φύγει ήδη πριν. Ήταν μια απολύτως συνειδητή απόφαση και δεν έφυγα κυνηγημένη από την νέα πραγματικότητα. Στην αρχή ήμουν πολύ φοβισμένη, είχα τα δικά μου φαντάσματα να παλέψω ως παιδί της επαρχίας και έπρεπε να αποδεχτώ ότι κάτι κερδίζω και κάτι χάνω. Είπα πολλές φορές στο σύντροφο μου έκτοτε, ‘προλάβαμε και φύγαμε’, αν και θεωρώ πάντα ότι τώρα είναι η καλύτερη στιγμή από ποτέ για να αφήσει κανείς την πόλη και να αποφασίσει να ζήσει κοντά στην φύση.

Ποια τα μελλοντικά σας σχέδια; Σχετικά με τον χώρο τέχνης που έχετε δημιουργήσει, αλλά και τις προσωπικές σας δημιουργίες.

Στο χώρο της ΆΥΛΑ από αυτό το καλοκαίρι ξεκινάει να λειτουργεί ήδη το residency για καλλιτέχνες και ομάδες και το φθινόπωρο που μας έρχεται ξεκινούν τα εργαστήρια που θα ανακοινωθούν σύντομα. Προσωπικά στην παρούσα φάση ξεκινάω πρόβες για την παράσταση ‘Η Πολιορκία του Λένινγκραντ’ πάνω στο ομώνυμο έργο του Ισπανού Χ.Σ. Σινιστέρα σε συνεργασία με την ηθοποιό/σκηνοθέτη Ζωή Ξανθοπούλου και ετοιμάζω και μια άλλη δουλειά για την οποία ελπίζω να μπορώ να μιλήσω σύντομα.