«Οι ιστορίες επιβίωσης κακοποιημένων γυναικών ομορφαίνουν τον κόσμο μας»

17 Γυναίκες

Με αφορμή το καινούριο βιβλίο, και τις σκέψεις που μοιράστηκα για την έμφυλη βία, επικοινώνησαν ως τώρα μαζί μου δεκαεφτά γναίκες - μικρότερες, συνομήλικες και μεγαλύτερες, με ή χωρίς παιδιά - και μου αφηγήθηκαν το οδυνηρό χρονικό της απόδρασής τους από κακοποιητικές σχέσεις, από οικιακές φυλακές όπου επικρατούσε άγρια βία.

Θα θυμάμαι όσο ζω την κοπέλα - είκοσι έξι ετών - που 'χε συνηθίσει τόσο το ξύλο, ώστε είχε πάψει πια να κλαίει (οι φωνές τον εξερέθιζαν κι άλλο), αλλά πλάνταξε όταν η νοσοκόμα τη βοήθησε, στοργικά, να γδυθεί για τις φωτογραφίες του ιατροδικαστή.

Την τριανταεννιάχρονη μάνα που ανεχόταν τα πάντα στο κορμί της, μέχρι που είδε τον άντρα της να κλοτσάει με δύναμη τον τριών ετών γιο της, επειδή έπαιζε δυνατά η τηλεόραση. Της γύρισε το μάτι κι άρπαξε μαχαίρι, κι ο θρασύδειλος πήρε την αστυνομία, και φυσικά την πάτησε, γιατί μητέρα και παιδί ήταν νταούλι απ' τις μελανιές, και το διαζύγιο βγήκε άμεσα. ("Για δυο βδομάδες κούτσαινε" μου γράφει για τον γιο της - εφτά χρονώ πλέον - "κι αν του άφηνε πρόβλημα, μα την Παναγία, θα τον έβρισκα όπου κι αν κρυβόταν και θα τον σκότωνα".)

Τη σύζυγο, μητέρα και γιαγιά, που βρήκε στα εξήντα το κουράγιο να ζητήσει βοήθεια από καταφύγιο, κι ας είχε τη μισή της οικογένεια εναντίον, διότι είχαν συνηθίσει σε τέτοιο βαθμό να την τοποθετούν στον ρόλο του ανήμπορου, αξιοθρήνητου θύματος, που αρνούνταν να δεχτούν αυτό που έβλεπαν με τα μάτια τους κάθε μέρα όσο μεγάλωναν.
Δεκαεφτά γυναίκες, θα μου πείτε, δεν είναι πολλές - αλλά ούτε λίγες, κι οι ιστορίες επιβίωσής τους δίνουν ελπίδα, ανάσα, ομορφαίνουν τον κόσμο μας.

Μακάρι ο δρόμος προς την ελευθερία να μην απαιτούσε τέτοιες σκληρές θυσίες. Και μακάρι να βρεθούν κι άλλες γυναίκες που θα τις κάνουν. Έχουν, κι ας μην το ξέρουν, όλη μου την ψυχή στο πλευρό τους.