Κι αν δε σου αρέσει, μπορείς να φύγεις
Παρατηρώ τον τελευταίο καιρό ότι και τα ελάχιστα μαγαζιά που είχαν αποφασίσει να τηρήσουν το νόμο περί καπνίσματος (ευχαριστούμε ω καλοκάγαθοι πραγματικοί άρχοντες του τόπου) επέστρεψαν στην πρότερη κατάσταση.
Παρατηρώ τον τελευταίο καιρό ότι και τα ελάχιστα μαγαζιά που είχαν αποφασίσει να τηρήσουν το νόμο περί καπνίσματος (ευχαριστούμε ω καλοκάγαθοι πραγματικοί άρχοντες του τόπου) επέστρεψαν στην πρότερη κατάσταση. Τη φυσιολογική δηλαδή, αφού όλοι μας ξέρουμε πια ότι, αν και ανατολή, ανήκομεν εις την άγρια δύση, όπου νόμος είναι το δίκιο του καθενός και το δίκιο του καθενός είναι το δίκιο της τσέπης του.
Κανένα πρόβλημα.
Τον καπνό μπορώ να τον αντέξω. Αυτό που δεν μπορώ να αντέξω είναι το προπέτασμα καπνού με το οποίο ο κάθε παπατζής προσπαθεί να καλύψει τους πραγματικούς λόγους που μας πρήζει τα ούμπαλα με τις φωνές του. Και τις κιτρινισμένες πια αφίσες της επιτροπής αγώνα ή όπως αλλιώς ονόμασαν το καρτέλ τους, με τα κιτρινισμένα μαθήματα φιλελευθερισμού και δημοκρατίας.
Για να τ ε λ ε ι ώ ν ο υ μ ε με το θέμα του καπνίσματος και τη γελοία ρητορική περί ελευθερίας της επιλογής : Από τη στιγμή που έστω κι ένα τσιγάρο ανάψει μέσα σε ένα κλειστό χώρο η ελευθερία της επιλογής δ ε ν υφίσταται. Ακόμη χειρότερα, κ α τ α σ τ ρ α τ η γ ε ί τ α ι από αυτόν που το άναψε.
Το ιδεολόγημα που επιστρατεύθηκε άρον-άρον για να δώσει ηθικό υπόβαθρο, ακτιβιστική ταυτότητα και πολιτική νομιμοποίηση σ' έναν αγώνα που γίνεται για τα λεφτά είναι σάπιο, μπάζει από παντού και προσβάλλει τα ίδια τα ιδεώδη που κραυγάζει ότι υπηρετεί. Είναι δε τρανό δείγμα του γιατί ο ακτιβισμός σ' αυτόν τον τόπο είναι ένα τεράστιο αστείο, αφού όσοι ελάχιστοι τον έχουν πάρει στα σοβαρά υπερκαλύπτονται μονίμως από ένα μάτσο τσομπαναραίους που ξελαρυγγιάζονται όταν ο λύκος πλησιάσει στα δικά τους πρόβατα, αλλά κουφαίνονται όποτε πλησιάσει στο βιος των άλλων.
Δε βαριέσαι. Το πιο γελοίο όλων είναι ότι αποδεικνύεται πια πως όλ' αυτά τα βαρύγδουπα ήταν συγχρόνως και περιττά. Το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να γράψουν εκεί που ξέρουν το νόμο. Το μακρύ του χέρι είναι ένας μύθος. Ο νόμος είναι ένας σκέτος κορμός χωρίς χέρια και πόδια. Έχει μόνο ένα τεράστιο κεφάλι για να τρομάζει τα παιδάκια και τους ανθρώπους εκείνους που τον αποφεύγουν μια ζωή νομίζοντας ότι έχει γραφτεί γι' αυτούς. Ο νόμος είναι ένα αστείο.
Δεν είναι καν αστείο. Μόνο θλιβερό.
Κανένα πρόβλημα.
Τον καπνό μπορώ να τον αντέξω. Αυτό που δεν μπορώ να αντέξω είναι το προπέτασμα καπνού με το οποίο ο κάθε παπατζής προσπαθεί να καλύψει τους πραγματικούς λόγους που μας πρήζει τα ούμπαλα με τις φωνές του. Και τις κιτρινισμένες πια αφίσες της επιτροπής αγώνα ή όπως αλλιώς ονόμασαν το καρτέλ τους, με τα κιτρινισμένα μαθήματα φιλελευθερισμού και δημοκρατίας.
Για να τ ε λ ε ι ώ ν ο υ μ ε με το θέμα του καπνίσματος και τη γελοία ρητορική περί ελευθερίας της επιλογής : Από τη στιγμή που έστω κι ένα τσιγάρο ανάψει μέσα σε ένα κλειστό χώρο η ελευθερία της επιλογής δ ε ν υφίσταται. Ακόμη χειρότερα, κ α τ α σ τ ρ α τ η γ ε ί τ α ι από αυτόν που το άναψε.
Το ιδεολόγημα που επιστρατεύθηκε άρον-άρον για να δώσει ηθικό υπόβαθρο, ακτιβιστική ταυτότητα και πολιτική νομιμοποίηση σ' έναν αγώνα που γίνεται για τα λεφτά είναι σάπιο, μπάζει από παντού και προσβάλλει τα ίδια τα ιδεώδη που κραυγάζει ότι υπηρετεί. Είναι δε τρανό δείγμα του γιατί ο ακτιβισμός σ' αυτόν τον τόπο είναι ένα τεράστιο αστείο, αφού όσοι ελάχιστοι τον έχουν πάρει στα σοβαρά υπερκαλύπτονται μονίμως από ένα μάτσο τσομπαναραίους που ξελαρυγγιάζονται όταν ο λύκος πλησιάσει στα δικά τους πρόβατα, αλλά κουφαίνονται όποτε πλησιάσει στο βιος των άλλων.
Δε βαριέσαι. Το πιο γελοίο όλων είναι ότι αποδεικνύεται πια πως όλ' αυτά τα βαρύγδουπα ήταν συγχρόνως και περιττά. Το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να γράψουν εκεί που ξέρουν το νόμο. Το μακρύ του χέρι είναι ένας μύθος. Ο νόμος είναι ένας σκέτος κορμός χωρίς χέρια και πόδια. Έχει μόνο ένα τεράστιο κεφάλι για να τρομάζει τα παιδάκια και τους ανθρώπους εκείνους που τον αποφεύγουν μια ζωή νομίζοντας ότι έχει γραφτεί γι' αυτούς. Ο νόμος είναι ένα αστείο.
Δεν είναι καν αστείο. Μόνο θλιβερό.
