Aislados: Η γενιά της πολυλογίας

Εμείς οι τριάντα και κάτι, οι αιώνιοι φοιτητές, που ενηλικιωθήκαμε με το “Clerks” και “Της Ελλάδος Τα Παιδιά” (και γι' αυτό δεν ενηλικιωθήκαμε ποτέ) είχαμε πάντα πολύ χρόνο ν' αφιερώσουμε στην ποπ κουλτούρα και στην αμπελοφιλοσοφία, πολλούς καφέδες να θυσιάσουμε στο βωμό της απραξίας και στα μάταια πλάνα για το φωτεινό μέλλον μας. Κι είχαμε κι εξοχικά, άλλα σε μέρη διασκεδαστικά κι άλλα σε μέρη βαρετά, όπου, με φίλους και γνωστούς, τρώγαμε τα καλοκαίρια και καίγαμε τις εξεταστικές μας.

Στο ισπανικό σλάκερ έπος “Aislados”, ο Κίκε έχει κονομήσει ένα σπίτι στην Ίμπιζα για τις διακοπές, αφού ανέλαβε να κάνει τον φύλακα μέχρι να γυρίσει ο μυστηριώδης σέρφερ ιδιοκτήτης του. Στην πορεία πρέπει να υποστεί την παρουσία του ξαδέλφου του “αφεντικού”, του καλόβολου γάλλου Ζαν, ο οποίος μαγειρεύει, ψωνίζει και καθαρίζει, ενώ περιμένει υπομονετικά τον συγγενή του. Για να την παλέψει, ο Κίκε καλεί για λίγες μέρες τον κολλητό του, τον Αντριά, κι οι δυο τους περνούν τη μέρα συζητώντας για τα παλιά, τα τωρινά και όσα έρχονται, με πολλή διάθεση για θεωρία κι ελάχιστη διάθεση για πράξεις...



Ο ισπανός Ντέιβιντ Μαρκές, με μία κάμερα, ένα δανεικό σπίτι και δύο απίστευτα φυσικούς πρωταγωνιστές που μάλλον παίζουν μια εκδοχή του εαυτού τους, έφτιαξε μια απλή, διασκεδαστική ταινία για την γνώριμη, γλυκειά αδράνεια των τριάντα-και ή παρά-κάτι. Χωρίς πλοκή, με κάμερα στο χέρι και το φυσικό ανοιξιάτικο φως μιας απίστευτα ερημικής Ίμπιζα, η αφήγηση είναι απολύτως αγχολυτική, διατρέχει μια ολόκληρη ημέρα και βασίζεται στις εθιστικές αλλαγές διάθεσης και θεμάτων συζήτησης μεταξύ των δύο παιδικών φίλων, του αραχτού Κίκε και του επιρρεπή Αντριά.

Τελικά, μετά από πολύ μπλα-μπλα και πολλές διαφωνίες συμφωνούν σε κάτι: Η δουλειά είναι κουραστικό πράγμα και τα λεφτά απαραίτητο. Ακόμη μια αποκάλυψη για την καλοθρεμμένη γενιά μας.