"Βγάλε τα ροζ- κορίτσι είσαι;"
Οι ρόλοι στους οποίους βάζουμε τα παιδιά από 0 ετών ευθύνονται για τις περισσότερες γυναικοκτονίες.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Μια από τις αδυναμίες του αστυνομικού ρεπορτάζ είναι ότι τραβά το ενδιαφέρον μακριά από τα σημαντικά. Μακριά από τα δεδομένα που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ουσιαστική ανάλυση των αιτιών του εγκλήματος και να το συσχετίσουν με την κοινωνική- πολιτισμική πραγματικότητα στην οποία συνέβη. Και αυτό όχι γιατί δεν έχουμε τι άλλο να κάνουμε, αλλά γιατί μόνο με μια σωστή διάγνωση υπάρχει η δυνατότητα να εμποδίσουμε μια επόμενη γενιά εγκληματιών. Αλλιώς θα τρέχουμε για πάντα πίσω από την περιπτωσιολογία.
Κανένα αιματοβαμμένο ρεπορτάζ δεν θα μπορούσε ας πούμε να μιλήσει για το πως δημιουργείται η προσωπικότητα ενός γυναικοκτόνου. Για το πως φτάνει να θεωρεί μια γυναίκα ιδιοκτησία του και άρα να βιώνει αισθήματα έντονης αδικίας όταν αυτή δείχνει ανεξάρτητη θέληση.
Ένα ολόκληρο σύστημα άγραφων κανόνων ανατροφής, συντηρούμενο και από άνδρες και από γυναίκες, συνηγορεί στην ύπαρξη «ιδιοκτητών» και «ιδιοκτησιών». Τα «ροζ» και τα «γαλάζια» παιχνίδια, οι προτροπές «μην κλαις σαν γυναικούλα» και όλες αυτές που οι γυναίκες φοβούνται να δείξουν την δυσαρέσκειά τους σε μια σχέση ή να πουν τη γνώμη τους δημιουργούν στρεβλούς ανδρικούς χαρακτήρες οι οποίοι πασχίζουν να ανταποκριθούν σε πρότυπα «ανδρισμού», «ντομπροσύνης» και «τιμής».
Πόσο άραγε δύσκολο είναι να αψηφήσει κανείς όλους αυτές τις επιρροές και να χαράξει έναν δικό του δρόμο κατανόησης της συντρόφου του, ακόμη και πάνω από τις δικές της απαιτήσεις; Πολύ είναι η απάντηση. Και ειδικά για τον άνθρωπο που δεν βρίσκεται μέσα σε τέτοια περιβάλλοντα που να του δίνουν αυτές τις επιρροές ή και να τον προτρέπουν να σκεφτεί διαφορετικά, τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα.
«Το θέμα είναι η βία. Πρέπει η διαπαιδαγώγηση να μεγαλώνει ανθρώπους που δεν θα έχουν την άσκηση βίας στις επιλογές τους» μου έλεγε μια φίλη με την οποία τα συζητούσα. Οπωσδήποτε το φρένο στη βία είναι η λύση για τα περισσότερα από τα δεινά του καιρού μας- αν μη τι άλλο σώζει ζωές. Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι (νέοι) γονείς καθιστούν σαφές στα πιτσιρίκια τους ότι «δεν χτυπάμε τα άλλα παιδάκια». Αν κατακτήσουμε και το «φόρα ό,τι θες, δεν υπάρχουν αγορίστικα και κοριτσίστικα ρούχα», θα έχουμε κάνει ένα πολύ μεγάλο βήμα προς μια κοινωνία χωρίς προαποφασισμένους και καταπιεστικούς ρόλους.
Κανένα αιματοβαμμένο ρεπορτάζ δεν θα μπορούσε ας πούμε να μιλήσει για το πως δημιουργείται η προσωπικότητα ενός γυναικοκτόνου. Για το πως φτάνει να θεωρεί μια γυναίκα ιδιοκτησία του και άρα να βιώνει αισθήματα έντονης αδικίας όταν αυτή δείχνει ανεξάρτητη θέληση.
Ένα ολόκληρο σύστημα άγραφων κανόνων ανατροφής, συντηρούμενο και από άνδρες και από γυναίκες, συνηγορεί στην ύπαρξη «ιδιοκτητών» και «ιδιοκτησιών». Τα «ροζ» και τα «γαλάζια» παιχνίδια, οι προτροπές «μην κλαις σαν γυναικούλα» και όλες αυτές που οι γυναίκες φοβούνται να δείξουν την δυσαρέσκειά τους σε μια σχέση ή να πουν τη γνώμη τους δημιουργούν στρεβλούς ανδρικούς χαρακτήρες οι οποίοι πασχίζουν να ανταποκριθούν σε πρότυπα «ανδρισμού», «ντομπροσύνης» και «τιμής».
Πόσο άραγε δύσκολο είναι να αψηφήσει κανείς όλους αυτές τις επιρροές και να χαράξει έναν δικό του δρόμο κατανόησης της συντρόφου του, ακόμη και πάνω από τις δικές της απαιτήσεις; Πολύ είναι η απάντηση. Και ειδικά για τον άνθρωπο που δεν βρίσκεται μέσα σε τέτοια περιβάλλοντα που να του δίνουν αυτές τις επιρροές ή και να τον προτρέπουν να σκεφτεί διαφορετικά, τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα.
«Το θέμα είναι η βία. Πρέπει η διαπαιδαγώγηση να μεγαλώνει ανθρώπους που δεν θα έχουν την άσκηση βίας στις επιλογές τους» μου έλεγε μια φίλη με την οποία τα συζητούσα. Οπωσδήποτε το φρένο στη βία είναι η λύση για τα περισσότερα από τα δεινά του καιρού μας- αν μη τι άλλο σώζει ζωές. Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι (νέοι) γονείς καθιστούν σαφές στα πιτσιρίκια τους ότι «δεν χτυπάμε τα άλλα παιδάκια». Αν κατακτήσουμε και το «φόρα ό,τι θες, δεν υπάρχουν αγορίστικα και κοριτσίστικα ρούχα», θα έχουμε κάνει ένα πολύ μεγάλο βήμα προς μια κοινωνία χωρίς προαποφασισμένους και καταπιεστικούς ρόλους.
