Ανάγκη τούς είχε η Ακρόπολη;
Όχι, η Ακρόπολη δεν "έχει ανάγκη" κανέναν οίκο. Μπορεί όμως να αξιοποιήσει εκδηλώσεις σαν του Dior επ΄ ωφελεία της,
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Όπως είχε γίνει και το 2017 με το αίτημα του οίκου Gucci, η συζήτηση για το αν πρέπει αρχαιολογικοί τόποι να ενοικιάζονται ξέσπασε με φόρα στον δημόσιο διάλογο, τονισμένη μάλιστα από την απόφαση της κυβέρνησης να δώσει αυτή τη φορά θετική απάντηση στο αίτημα του οίκου Dior.
Δεν βρίσκω τον λόγο για τον οποίο θα πρέπει να απαγορεύονται οι εμπορικού τύπου εκδηλώσεις στην Ακρόπολη «ούτως ή άλλως». Μπορώ φυσικά να σκεφτώ- και να νιώσω- κάτι του στυλ «κάτω τα ξερά σας από την αμόλυντη παράδοσή μας, ρε!» ή κάτι πιο ηρωικό όπως «να τα βάλτε εκεί που ξέρετε τα παλιολεφτά σας», αλλά δεν νομίζω ότι έχουμε κάποιο λόγο για τον οποίο αυτή και μόνο αυτή οφείλει να είναι η επίσημη θέση μας.
Και γιατί να το κάνουμε; θα ρωτήσει κάποιος. Γιατί οι όροι ανάδειξης ενός μνημείου αλλάζουν στην πορεία του χρόνου. Και ναι μεν η Ακρόπολη δεν είναι καμιά δευτεράντζα ταινία που θέλει επικοινωνιακό σπρώξιμο για να κόψει εισιτήρια, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχει σήμερα νέου τύπου ευκαιρίες για να παρουσιαστεί στον κόσμο, για να «διαφημιστεί» σε νέες γενιές ανθρώπων και να γίνει μέρος της par excellence κουλτούρας τους.
H παροχή του χώρου προς ενοικίαση, αν γίνει με προσοχή, δεν θα απειλήσει την ουσία του μνημείου, ούτε θα αφαιρέσει κάτι από την επίσκεψη σε αυτό. Προφανώς και δεν μιλάμε για «άνευ όρων» παραχωρήσεις και προφανώς χρειάζεται μέτρο. Η «δυνατότητα εμπορικής χρήσης» δεν σημαίνει «εμπορική εκμετάλλευση» της Ακρόπολης και του Παρθενώνα. Όχι, δεν πρέπει να υπάρξει ας πούμε, «σπόνσορας» που θα βάζει το εμπορικό του σήμα σε επιλεγμένα σημεία του αρχαιολογικού χώρου, ούτε «λάβαρα» με χορηγούς της Ακρόπολης.
Η χρήση του για σκοπούς προώθησης θα πρέπει να γίνεται με κριτήρια που θα εξυπηρετούν την σύγχρονη και ταυτόχρονα την διαχρονική ταυτότητα της Ακρόπολης που λέγαμε και όχι να καταλήξει να προσφέρεται δια γάμους και συνεστιάσεις επιφανών.
Επίσης, θα πρέπει να υπάρχει περιορισμός στις ανά έτος εκδηλώσεις που μπορεί να φιλοξενήσει ο χώρος, ώστε να μην χάσει την αίγλη του το μνημείο από την υπερεμφάνιση, σύμφωνα με το λογικό επιχείρημα όσων διαφωνούν με την επικείμενη φιλοξενία της εκδήλωσης του οίκου Dior.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι καλό θα ήταν οι εκ του υπουργείου, πριν δώσουν την «σταρ» Ακρόπολη για τέτοιου είδους χρήσεις, να φρόντιζαν να προωθήσουν πρώτα κάποιον από τους δεκάδες άγνωστους αρχαιολογικούς τόπους της χώρας που εξακολουθούν να μην διαθέτουν παρά υποτυπώδεις εγκαταστάσεις συντήρησης και φύλαξης και για μουσεία παραπήγματα ξεχασμένα στην δεκαετία του 1960.
Υ.Γ. Δεν σας κρύβω ότι θα ήθελα από όσα μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου είχαν μετάσχει στην συνεδρίαση του 2017 μετά την οποία είχε ομόφωνα απορριφθεί το αντίστοιχο αίτημα του οίκους Gucci και μετείχαν και στην φετινή (δεν είναι πολλά), να εξηγήσουν δημόσια τι είναι αυτό που οδήγησε στην μεταστροφή τους. Αν δεν δω μια πειστική εξήγηση μπορεί και να πιστέψω τις κακές γλώσσες που θέλουν οι όποιες αντιρρήσεις να αίρονται μόνο και μόνο χάρη σε μια… υπέρκομψη πρωτοβουλία.
Δεν βρίσκω τον λόγο για τον οποίο θα πρέπει να απαγορεύονται οι εμπορικού τύπου εκδηλώσεις στην Ακρόπολη «ούτως ή άλλως». Μπορώ φυσικά να σκεφτώ- και να νιώσω- κάτι του στυλ «κάτω τα ξερά σας από την αμόλυντη παράδοσή μας, ρε!» ή κάτι πιο ηρωικό όπως «να τα βάλτε εκεί που ξέρετε τα παλιολεφτά σας», αλλά δεν νομίζω ότι έχουμε κάποιο λόγο για τον οποίο αυτή και μόνο αυτή οφείλει να είναι η επίσημη θέση μας.
Και γιατί να το κάνουμε; θα ρωτήσει κάποιος. Γιατί οι όροι ανάδειξης ενός μνημείου αλλάζουν στην πορεία του χρόνου. Και ναι μεν η Ακρόπολη δεν είναι καμιά δευτεράντζα ταινία που θέλει επικοινωνιακό σπρώξιμο για να κόψει εισιτήρια, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχει σήμερα νέου τύπου ευκαιρίες για να παρουσιαστεί στον κόσμο, για να «διαφημιστεί» σε νέες γενιές ανθρώπων και να γίνει μέρος της par excellence κουλτούρας τους.
H παροχή του χώρου προς ενοικίαση, αν γίνει με προσοχή, δεν θα απειλήσει την ουσία του μνημείου, ούτε θα αφαιρέσει κάτι από την επίσκεψη σε αυτό. Προφανώς και δεν μιλάμε για «άνευ όρων» παραχωρήσεις και προφανώς χρειάζεται μέτρο. Η «δυνατότητα εμπορικής χρήσης» δεν σημαίνει «εμπορική εκμετάλλευση» της Ακρόπολης και του Παρθενώνα. Όχι, δεν πρέπει να υπάρξει ας πούμε, «σπόνσορας» που θα βάζει το εμπορικό του σήμα σε επιλεγμένα σημεία του αρχαιολογικού χώρου, ούτε «λάβαρα» με χορηγούς της Ακρόπολης.
Η χρήση του για σκοπούς προώθησης θα πρέπει να γίνεται με κριτήρια που θα εξυπηρετούν την σύγχρονη και ταυτόχρονα την διαχρονική ταυτότητα της Ακρόπολης που λέγαμε και όχι να καταλήξει να προσφέρεται δια γάμους και συνεστιάσεις επιφανών.
Επίσης, θα πρέπει να υπάρχει περιορισμός στις ανά έτος εκδηλώσεις που μπορεί να φιλοξενήσει ο χώρος, ώστε να μην χάσει την αίγλη του το μνημείο από την υπερεμφάνιση, σύμφωνα με το λογικό επιχείρημα όσων διαφωνούν με την επικείμενη φιλοξενία της εκδήλωσης του οίκου Dior.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι καλό θα ήταν οι εκ του υπουργείου, πριν δώσουν την «σταρ» Ακρόπολη για τέτοιου είδους χρήσεις, να φρόντιζαν να προωθήσουν πρώτα κάποιον από τους δεκάδες άγνωστους αρχαιολογικούς τόπους της χώρας που εξακολουθούν να μην διαθέτουν παρά υποτυπώδεις εγκαταστάσεις συντήρησης και φύλαξης και για μουσεία παραπήγματα ξεχασμένα στην δεκαετία του 1960.
Υ.Γ. Δεν σας κρύβω ότι θα ήθελα από όσα μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου είχαν μετάσχει στην συνεδρίαση του 2017 μετά την οποία είχε ομόφωνα απορριφθεί το αντίστοιχο αίτημα του οίκους Gucci και μετείχαν και στην φετινή (δεν είναι πολλά), να εξηγήσουν δημόσια τι είναι αυτό που οδήγησε στην μεταστροφή τους. Αν δεν δω μια πειστική εξήγηση μπορεί και να πιστέψω τις κακές γλώσσες που θέλουν οι όποιες αντιρρήσεις να αίρονται μόνο και μόνο χάρη σε μια… υπέρκομψη πρωτοβουλία.
