Το χειροκρότημα στην δημόσια υγεία
Μια αυθόρμητη κίνηση των πολιτών- το κυριακάτικο χειροκρότημα στα μπαλκόνια- έγινε αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Την Κυριακή το βράδυ ένα σωρό κόσμος βγήκε στα μπαλκόνια του στις 21.00 το βράδυ, προκειμένου να χειροκροτήσει υπέρ των εργαζομένων στο σύστημα υγείας στους οποίους είναι στραμμένο το ενδιαφέρον όλων μας τις μέρες αυτές.
Ακόμη και αν ως κίνηση μας ήρθε από την Ιταλία, ο υψηλός συμβολισμός της κίνησης αυτής δεν πέρασε απαρατήρητος. Σε τέτοιον μάλιστα βαθμό ώστε να βρεθεί και στα δίχτυα της πολιτικής συζήτησης- κάτι που στις μέρες αυτές του κορονοϊού δεν είχαμε δει καθόλου να συμβαίνει. Με αφορμή την σύζυγο του Πρωθυπουργού, Μαρέβας Γκραμπόβσκυ, που ανακοίνωσε ότι στηρίζει την πρωτοβουλία, ξεκίνησε μια συζήτηση για «την πρωτοβουλία της Μαρέβας» και για τα πολιτικά οφέλη που θα είχε η Κυβέρνηση από την συμμετοχή σε αυτήν.
Μολονότι δεν μπορώ να αποκλείσω ότι ίσως πέρασε από τα μυαλό της συζύγου του Πρωθυπουργού ότι μια τέτοια κίνηση είναι «σωστό και χρήσιμο να γίνει», θεωρώ όλη την κριτική λάθος και στην λάθος κατεύθυνση- ακόμη και για τους αντιπολιτευόμενους.
Προφανώς η εκδήλωση συμπαράστασης είναι κάτι που ο κόσμος είχε ανάγκη να κάνει, αναζητώντας όχι μόνο την ένδειξη ευγνωμοσύνης προς το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, αλλά και την δική του συν-εύρεση, την κατάργηση της απομόνωσης και την ένωση της «φωνής» του με άλλους.
Μια άλλη πτυχή της… πολιτικοποίησης αυτής της εκδήλωσης ευγνωμοσύνης είναι κατά τη γνώμη μου πιο ουσιαστική. Αφορά το δημόσιο σύστημα υγείας και την συνεισφορά του σε αυτή την εθνική κρίση, σε συνδυασμό με τα σχεδιαζόμενα (;) μέτρα ιδιωτικοποίησης μεγάλους μέρους της. Δεν είναι πολλές οι φορές στην πολιτική που μπορούμε να έχουμε «παραδείγματα» για το «πως θα ήταν αν…».
Οι εθνικές κλίμακες είναι πολύ μεγάλες και το κόστος τέτοιων πειραμάτων θα ήταν τεράστιο. Ο κορονοϊός είναι μια περίπτωση που, για πολλά πολλά χρόνια, θα μας θυμίζει γιατί στα κράτη πρόνοιας η υγεία αντιμετωπίζεται ως δημόσιο αγαθό.
Ακόμη και αν ως κίνηση μας ήρθε από την Ιταλία, ο υψηλός συμβολισμός της κίνησης αυτής δεν πέρασε απαρατήρητος. Σε τέτοιον μάλιστα βαθμό ώστε να βρεθεί και στα δίχτυα της πολιτικής συζήτησης- κάτι που στις μέρες αυτές του κορονοϊού δεν είχαμε δει καθόλου να συμβαίνει. Με αφορμή την σύζυγο του Πρωθυπουργού, Μαρέβας Γκραμπόβσκυ, που ανακοίνωσε ότι στηρίζει την πρωτοβουλία, ξεκίνησε μια συζήτηση για «την πρωτοβουλία της Μαρέβας» και για τα πολιτικά οφέλη που θα είχε η Κυβέρνηση από την συμμετοχή σε αυτήν.
Μολονότι δεν μπορώ να αποκλείσω ότι ίσως πέρασε από τα μυαλό της συζύγου του Πρωθυπουργού ότι μια τέτοια κίνηση είναι «σωστό και χρήσιμο να γίνει», θεωρώ όλη την κριτική λάθος και στην λάθος κατεύθυνση- ακόμη και για τους αντιπολιτευόμενους.
Προφανώς η εκδήλωση συμπαράστασης είναι κάτι που ο κόσμος είχε ανάγκη να κάνει, αναζητώντας όχι μόνο την ένδειξη ευγνωμοσύνης προς το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, αλλά και την δική του συν-εύρεση, την κατάργηση της απομόνωσης και την ένωση της «φωνής» του με άλλους.
Μια άλλη πτυχή της… πολιτικοποίησης αυτής της εκδήλωσης ευγνωμοσύνης είναι κατά τη γνώμη μου πιο ουσιαστική. Αφορά το δημόσιο σύστημα υγείας και την συνεισφορά του σε αυτή την εθνική κρίση, σε συνδυασμό με τα σχεδιαζόμενα (;) μέτρα ιδιωτικοποίησης μεγάλους μέρους της. Δεν είναι πολλές οι φορές στην πολιτική που μπορούμε να έχουμε «παραδείγματα» για το «πως θα ήταν αν…».
Οι εθνικές κλίμακες είναι πολύ μεγάλες και το κόστος τέτοιων πειραμάτων θα ήταν τεράστιο. Ο κορονοϊός είναι μια περίπτωση που, για πολλά πολλά χρόνια, θα μας θυμίζει γιατί στα κράτη πρόνοιας η υγεία αντιμετωπίζεται ως δημόσιο αγαθό.
