Ολημερίς το χτίζανε…
Θυμάσαι πότε ήταν η πρώτη φορά που μιλήσαμε για το ΕΜΣΤ; Το 1997.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Ήταν θυμάμαι Νοέμβριος του 2016 όταν μπήκαμε πρώτη φορά στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Δεν είχε ανοίξει ακριβώς –κι ας ήταν εκείνη η τρίτη ή τέταρτη φορά που πανηγύριζε ο εγχώριος τύπος ανοίγειανοίγειανοίγει, κάπως σαν τα ποδήλατα του Δήμου Αθηναίων, που τα έχω δει περίπου δεκαπέντε φορές σε αφιερώματα με τη λέξη «επιτέλους» στον τίτλο, αλλά καμία στην πραγματική ζωή, επειδή δεν υπάρχουν. Κλείνει η παρένθεση.
Ήταν, που λες, Νοέμβριος του 2016 όταν βγήκαμε για πρώτη φορά από το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, με ένα μείγμα ενθουσιασμού και απογοήτευσης. Ενθουσιασμού γιατί το πλάνο που συζητούσαμε το 1997 (ω ναι, είκοσι χρόνια νωρίτερα, σε μια χώρα και μια χρονική συγκυρία που τώρα μοιάζουν σαν να μην υπήρξαν ποτέ) είχε επιτέλους (μισο)πραγματοποιηθεί. Απογοήτευσης γιατί στην πραγματικότητα το μόνο που υπήρχε στο «MoMA της Αθήνας» ήταν μια περιοδική έκθεση. Στο υπόγειο.
Στην ερώτησή μας πότε θα μεταφέρονταν οι μόνιμες συλλογές του μουσείου, που θα στόλιζαν το ισόγειο και τους υπόλοιπους ορόφους είχαμε πάρει την απάντηση μάλλον, ίσως, ελπίζουμε, πιθανότατα το φθινόπωρο του 2017. Με πάσα επιφύλαξη, όμως.
Και να ‘μαστε εδώ, τρία χρόνια αργότερα, το σωτήριο έτος 2020, να διαβάζουμε στο δελτίο τύπου που ήρθε από το Υπουργείο Πολιτισμού πως το χρονοδιάγραμμα τηρείται κατά γράμμα, και το Μουσείο θα ανοίξει στο τέλος του Φεβρουαρίου. Χωρίς πάσα επιφύλαξη, αυτή τη φορά.
«Το καίριο πρόβλημα που κρατούσε κλειστό το μουσείο ήταν η παντελής έλλειψη συντονισμού» αν ρωτάτε. «Σήμερα όλα τα προβλήματα που ανακύπτουν αντιμετωπίζονται συστηματικά και επιλύονται αμέσως» μας ενημερώνει το Υπουργείο. Σήμερα. Εικοσιδύο χρόνια μετά. Αλλά ας μην είμαστε αχάριστοι. Η Θεσσαλονίκη ακόμα δεν έχει μετρό.
Ήταν, που λες, Νοέμβριος του 2016 όταν βγήκαμε για πρώτη φορά από το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, με ένα μείγμα ενθουσιασμού και απογοήτευσης. Ενθουσιασμού γιατί το πλάνο που συζητούσαμε το 1997 (ω ναι, είκοσι χρόνια νωρίτερα, σε μια χώρα και μια χρονική συγκυρία που τώρα μοιάζουν σαν να μην υπήρξαν ποτέ) είχε επιτέλους (μισο)πραγματοποιηθεί. Απογοήτευσης γιατί στην πραγματικότητα το μόνο που υπήρχε στο «MoMA της Αθήνας» ήταν μια περιοδική έκθεση. Στο υπόγειο.
Στην ερώτησή μας πότε θα μεταφέρονταν οι μόνιμες συλλογές του μουσείου, που θα στόλιζαν το ισόγειο και τους υπόλοιπους ορόφους είχαμε πάρει την απάντηση μάλλον, ίσως, ελπίζουμε, πιθανότατα το φθινόπωρο του 2017. Με πάσα επιφύλαξη, όμως.
Και να ‘μαστε εδώ, τρία χρόνια αργότερα, το σωτήριο έτος 2020, να διαβάζουμε στο δελτίο τύπου που ήρθε από το Υπουργείο Πολιτισμού πως το χρονοδιάγραμμα τηρείται κατά γράμμα, και το Μουσείο θα ανοίξει στο τέλος του Φεβρουαρίου. Χωρίς πάσα επιφύλαξη, αυτή τη φορά.
«Το καίριο πρόβλημα που κρατούσε κλειστό το μουσείο ήταν η παντελής έλλειψη συντονισμού» αν ρωτάτε. «Σήμερα όλα τα προβλήματα που ανακύπτουν αντιμετωπίζονται συστηματικά και επιλύονται αμέσως» μας ενημερώνει το Υπουργείο. Σήμερα. Εικοσιδύο χρόνια μετά. Αλλά ας μην είμαστε αχάριστοι. Η Θεσσαλονίκη ακόμα δεν έχει μετρό.
