Γιατί κλείσαμε την Ακρόπολη, μαμά;

«Στο πλαίσιο της επίσκεψης του Πρωθυπουργού του Ισραήλ, κ. Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο αρχαιολογικός χώρος Ακρόπολης θα λειτουργήσει από τις 08:00 έως τις 10:00 και θα επαναλειτουργήσει από τις 13:00 έως τη λήξη του ωραρίου στις 17:00» έλεγε το δελτίο τύπου που ήρθε χτες από το Υπουργείου Πολιτισμού.

Ρώτησα το Google να μου πει αν κλείνουν και άλλοι μεγάλοι αρχαιολογικοί χώροι ή μουσεία του εξωτερικού τις πόρτες τους για τους επισκέπτες άμα τη επισκέψει αρχηγού κράτους. Δεν είχε ακούσει κάτι το Google –αν και υποψιάζομαι ότι μάλλον θα συμβαίνει, ή τουλάχιστον έτσι θέλω να ελπίζω, ότι δεν είναι άλλη μια ντροπιαστική παγκόσμια πρωτοτυπία.

Όπως και να ‘χει, μου φαίνεται απαράδεκτο. Μοιάζει κατάλοιπο άλλων εποχών, και άλλων πολιτικών συστημάτων, που διακρίνουν τους ανθρώπους σε ανώτερους και κατώτερους, που αναγνωρίζουν σε έναν αρχηγό κράτους περισσότερα δικαιώματα από τους ταπεινούς μας τουρίστες, τους πληβείους ιθαγενείς, ή τέλος πάντων οποιονδήποτε επίδοξο επισκέπτη της Ακρόπολης μια τυχαία Παρασκευή του Ιανουαρίου του 2020.

Και αυτό, το τρίωρο κλείσιμο της Ακρόπολης, είναι πταίσμα μπροστά στο κλείσιμο των δρόμων που συμβαίνει συχνά-πυκνά μην και δει ο πρόεδρος της Κίνας/ της Αμερικής/ του οποιουδήποτε κράτους πως η Αθήνα είναι μια κανονική πόλη με κανονική ζωή και κανονική κίνηση και του κακοφανεί.

«Λόγους ασφαλείας» επικαλούνται σε αυτές τις περιπτώσεις οι ιθύνοντες. Δεν θέλουμε να φάει η Γερμανίδα Καγκελάριος π.χ. μια σφαίρα στο τεθωρακισμένο αυτοκίνητο που τη μεταφέρει στο προεδρικό μέγαρο, γι’ αυτό κλείνουμε τους δρόμους. Προληπτικά μέτρα. Σαν αυτά που θα μπορούσαν να ληφθούν έτσι ώστε κανείς να μην θέλει να σκοτώσει κανέναν, λέω τώρα εγώ, imagine all the people, α ρε Λένον, λείπεις.

Αυτά, θα μου πεις, είναι ουτοπίες. Και σε συμβολικό επίπεδο, όμως, τι άνθρωπος πρέπει να είσαι για να μη σε πειράζει να δεις μια πόλη –μαζί με το νούμερο αξιοθέατό της− χωρίς τους ανθρώπους της;