Η Ε. Ακρίτα και το δικαίωμα στο παρελθόν Το Ισραηλιτικό Συμβούλιο επέπληξε την Ε. Ακρίτα γιατί χρησιμοποίησε το "Άουσβιτς" σε σχόλιό της. Συναισθηματικά κατανοητό, αλλά λογικά υπερβολικό.
Γκλομπιές για να βλέπει το κοινό Δεν έτυχε, πέτυχε. Η αστυνομική πολιτική της Κυβέρνησης απευθύνεται σε ένα μεγάλο μέρος του εκλογκού της ακροατηρίου.
Ποιος γεννήθηκε 17 Νοέμβρη; Οι οξύτητες που δεν βοηθούν κανέναν. Ούτε καν τον ίδιο τον απεργό πείνας.
Η δυνατότητα λογοκρισίας στηρίζεται στο "κυνήγι του like" Πώς απορούμε και εξοργιζόμαστε με την δυνατότητα του Facebook να κατεβάζει αναρτήσεις, όταν εμείς οι ίδιοι του δώσαμε τέτοια δύναμη;
Αφήστε όλα τα «ναι μεν, αλλά» να ανθίσουν Σε κάθε "μήπως δεν είναι έτσι;" μπορούμε να βρούμε έναν ακόμη τρόπο να στηρίξουμε την αποψή μας και το σωστό.
Ας γίνει το χατίρι της δημοκρατίας- όχι του Κουφοντίνα Δεν πρέπει να νοιάζει κανέναν τι είναι και τι δεν είναι ο Κουφοντίνας. Πρέπει όμως να μας αφορά τι είναι και τι δεν είναι το κράτος μας.
Ωχ, μια πολιτική ευθύνη στο μάτι σου! Εγώ δεν ήξερα τίποτα, δεν μου το είπε κανείς. Ακόμη και όταν ρώτησα μου είπε "όχι βέβαια, πας καλά;". Μην με ανακατεύετε εμένα.
Το χιόνι του λαού Κανείς δεν περιμένει απο κανέναν να δουλεύει όταν είναι 15αύγουστος ή όταν χιονίζει στην Αθήνα. Αυτό το έχουμε κερδίσει με τις ανικανότητες του κράτους μας.
Πες τα, Παφίλη Η ιδεολογική ένδεια της ΔΑΠ καλυπτόταν πίσω απο τις αφίσες για ξέφρενα πάρτυ. Έτσι και το ν/σ για τα πανεπιστήμια κρύβει πίσω του ταπεινές σκέψεις.
Τα (πολλά) καρπούζια της Πανδημίας Η λογική του "να μας βγει όσο φθηνότερα γίνεται", όταν αφορά διαχειριση κρισεων, κάπου πληρώνεται.
