Η υπερκινητικότητα ΔΕΝ περνάει από το στομάχι των παιδιών!

Ας ξεκινήσουμε με μία μικρή, «αναμνηστική» αναδρομή: δεν είναι περισσότερες από δύο γενιές –το πολύ– που όροι όπως Σύνδρομο Υπερκινητικότητας και Έλλειψης Προσοχής ήταν εντελώς άγνωστοι. Τα παιδιά που εμφάνιζαν αντίστοιχα συμπτώματα θεωρούνταν, απλώς, υπερβολικά άτακτα, ενώ η σχετική «αγωγή» από την πλευρά των γονιών περιλάμβανε συνήθως τιμωρίες ή και ξύλο.

Ευτυχώς για όλους, μικρούς και μεγάλους, τις τελευταίες δεκαετίες η επιστήμη ταξινόμησε τα συμπτώματα αυτά στην κατηγορία των διαταραχών συμπεριφοράς, υποδεικνύοντας και τρόπους για την αντιμετώπισή τους, ώστε τα «πάσχοντα» παιδιά να μπορούν να εντάσσονται χωρίς προβλήματα στο κοινωνικό περιβάλλον τους.

Μετά, ξεκίνησαν οι… υποθέσεις. Το 1973, ο αλλεργιολόγος Benjamin Feingold διατύπωσε πρώτος την ιδέα ότι η διατροφή μπορεί να επηρεάσει τη συμπεριφορά των παιδιών και δημιούργησε τη «Δίαιτα Feingold», βασίζοντάς την σε μαρτυρίες γονιών που έλεγαν ότι τα πρόσθετα των τροφίμων, συμπεριλαμβανομένης και της ζάχαρης, έκαναν τα παιδιά τους ανήσυχα και ευέξαπτα. Ειδικά στην Αμερική, υπήρξε ολόκληρο «κίνημα» εναντίον της ζάχαρης, το οποίο, μάλιστα, ακολούθησαν και πολλοί παιδίατροι, πιστεύοντας ότι έτσι θα αντιμετώπιζαν την υπερκινητικότητα.
 
Η ώρα της αλήθειας
Ωστόσο, επρόκειτο μάλλον για κοινές πεποιθήσεις και φήμες, παρά για επιστημονικά τεκμηριωμένες απόψεις. Αντίθετα, κορυφαίοι διεθνείς οργανισμοί, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, ο Οργανισμός Γεωργίας και Τροφίμων του Ο.Η.Ε. και ο Αμερικάνικος Διαιτολογικός Σύλλογος, ξεκαθάρισαν με σαφήνεια ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις που να επιβεβαιώνουν τη θεωρία πως η ζάχαρη έχει οποιαδήποτε επιρροή στη συμπεριφορά ή τις δραστηριότητες των παιδιών, με οποιονδήποτε τρόπο.

Συγκεκριμένα, τόσο σε βιβλιογραφικές ανασκοπήσεις, όσο και σε μετα-αναλύσεις που δημοσιεύτηκαν εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία, δεν βρέθηκε συσχέτιση ανάμεσα στην κατανάλωση ζάχαρης και οποιαδήποτε διαταραχή στη συμπεριφορά τόσο των υγιών παιδιών, όσο και αυτών με Σύνδρομο Υπερκινητικότητας και Έλλειψης Προσοχής (Wolraich et al, 1995; Krummel et al, 1996). Τα συμπεράσματα αυτά επιβεβαιώνονται και από μία ακόμη έρευνα, που δημοσιεύτηκε μόλις το 2008, στο επιστημονικό περιοδικό Critical Reviews in Food Science and Nutrition.

Είναι, λοιπόν, προφανές ότι η διατροφική προσέγγιση δεν έχει σημαντική θεραπευτική αξία για την αντιμετώπιση του Συνδρόμου Υπερικινητικότητας ή Έλλειψης Προσοχής. Αντίθετα, όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά έχουν ανάγκη από ένα ισορροπημένο διαιτολόγιο, με τροφές που παρέχουν την ενέργεια και τις θρεπτικές ουσίες που είναι απαραίτητες για την ανάπτυξή τους.

Μέσα στο πλαίσιο αυτό, δεν υπάρχει κανένας λόγος να στερηθούν και μία λιχουδιά, όπως ένα μπισκότο, ένα κομμάτι σοκολάτας ή το αγαπημένο τους αναψυκτικό –αρκεί να τηρείται πάντα η αρχή του μέτρου και της ποικιλίας και, φυσικά, να ενθαρρύνεται παράλληλα η σωματική δραστηριότητα, που ενισχύει το μεταβολισμό και βοηθά να διατηρείται η ισορροπία στο ενεργειακό ισοζύγιο.

Ευχαριστούμε τη κα Στέλλα Αργυρίου, Ψυχολόγο , για την επιστημονική επιμέλεια του άρθρου. www.nutrimed.gr