Κάποιοι άνθρωποι θυμούνται κάθε μέρα της ζωής τους
Λέγεται υπερθυμησία, και το έχουν μόνο 80 άνθρωποι στον κόσμο. Είναι αυτοί που θυμούνται με λεπτομέρεια τα πάντα, από την πρώτη μέρα της ζωής τους.
Θυμάστε τι κάνατε στα πρώτα σας γενέθλια; Φυσικά και όχι. Η 27χρονη Rebecca Sharrock από το Μπρισμπέιν της Αυστραλίας, θυμάται. Πώς γίνεται αυτό; Έχει κάτι που λέγεται υπερθυμησία, ή ανώτερη αυτοβιογραφική μνήμη, η οποία την εμποδίζει να ξεχάσει το οτιδήποτε –από τα όνειρα που έβλεπε όταν ήταν 8 μηνών, μέχρι την πρώτη φωτογραφία που την τράβηξαν οι γονείς της, δώδεκα μέρες μετά τη γέννησή της.
«Οι γονείς μου με έβαλαν να καθίσω στο κάθισμα του οδηγού (ιδέα του πατέρα μου) και με έβγαλαν μια φωτογραφία» γράφει πρόσφατα στο μπλογκ της. «Την περιέργειά μου τράβηξαν κυρίως το κάλυμμα του καθίσματος και το τιμόνι, αν και σε αυτή την ηλικία δεν είχα ακόμα αναπτύξει τη δυνατότητα να σηκωθώ και να ερευνήσω τι ήταν αυτά τα περίεργα αντικείμενα».
Και αν αυτό δεν είναι αρκετά εντυπωσιακό, η Rebecca μπορεί να απαγγείλει απέξω, φράση-φράση και σελίδα-σελίδα, ολόκληρη τη σειρά βιβλίων του Χάρι Πότερ. Υπολογίζεται ότι περί τους ογδόντα ανθρώπους σε ολόκληρο τον πλανήτη έχουν υπερθυμησία.
«Στα πρώτα μου γενέθλια, δεν είχα ιδέα γιατί η μέρα ήταν τόσο σπουδαία» γράφει στο blog της η 27χρονη αυστραλέζα. «Ήξερα, πάντως, ότι η μαμά μου είχε φορέσει ένα σατέν φόρεμα που με φαγούριζε, οπότε έκλαιγα. Μου είπαν ότι η μέρα ήταν αφιερωμένη σ’ εμένα, και ότι πολλοί άνθρωποι θα έρχονταν για να με δουν, οπότε σταμάτησα να κλαίω. Για δώρο οι γονείς μου είχαν πάρει μια λούτρινη Μίνι Μάους, το πρόσωπο της οποίας ήταν τρομακτικό, αλλά δεν μπορούσα να τους το πω. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κλαίω και να τη σπρώχνω μακριά μου κάθε φορά που την έβλεπα».
Η Rebecca λέει πως η υπερθυμησία δεν την αφήνει να ξεχάσει καμία απολύτως μέρα της ζωής της. «Ξαναζώ διαρκώς το παρελθόν μου, συναισθηματικά, και με πεντακάθαρη λεπτομέρεια. Όσοι έχουμε υπερθυμησία, όμως, δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε αναμνήσεις από τα πρώτα τέσσερα χρόνια της ζωής μας. Για την ακρίβεια, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που έχω συναντήσει έχουν αναμνήσεις από τα πρώτα τους γενέθλια, ή θυμούνται να καλωσορίζουν ένα αδερφάκι στο σπίτι όταν ήταν νήπια.
»Είναι, επίσης, συζητήσιμο το αν και κατά πόσον οι άνθρωποι ξεχνάμε πραγματικά τίποτα. Στα πρώτα στάδια της άνοιας και του Αλτσχάιμερ, για παράδειγμα, όταν η βραχυπρόθεσμη μνήμη των ανθρώπων αποδυναμώνεται, η μακροπρόθεσμη στην πραγματικότητα ενισχύεται, με αποτέλεσμα να μπορούν να ανακαλέσουν μακρινές αναμνήσεις τις οποίες θεωρούσαν για πάντα χαμένες.
»Υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που έχουμε ακόμα να μάθουμε για τον ανθρώπινο εγκέφαλο και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η μνήμη μας. Οι αναμνήσεις συγκροτούν όλα όσα έχουμε μάθει στη ζωή μας, σε συνειδητό και υποσυνείδητο επίπεδο. Υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη μνήμης, και όσοι έχουμε υπερθυμησία μπορούμε να θυμηθούμε με εξωπραγματική ακρίβεια μόνο αυτοβιογραφικές αναμνήσεις –μόνο, δηλαδή, τα πράγματα που έχουμε ζήσει εμείς προσωπικά».
Πηγή: Bored Panda
Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο της Rebecca Sharrock, στα αγγλικά, εδώ
«Οι γονείς μου με έβαλαν να καθίσω στο κάθισμα του οδηγού (ιδέα του πατέρα μου) και με έβγαλαν μια φωτογραφία» γράφει πρόσφατα στο μπλογκ της. «Την περιέργειά μου τράβηξαν κυρίως το κάλυμμα του καθίσματος και το τιμόνι, αν και σε αυτή την ηλικία δεν είχα ακόμα αναπτύξει τη δυνατότητα να σηκωθώ και να ερευνήσω τι ήταν αυτά τα περίεργα αντικείμενα».
Και αν αυτό δεν είναι αρκετά εντυπωσιακό, η Rebecca μπορεί να απαγγείλει απέξω, φράση-φράση και σελίδα-σελίδα, ολόκληρη τη σειρά βιβλίων του Χάρι Πότερ. Υπολογίζεται ότι περί τους ογδόντα ανθρώπους σε ολόκληρο τον πλανήτη έχουν υπερθυμησία.
«Στα πρώτα μου γενέθλια, δεν είχα ιδέα γιατί η μέρα ήταν τόσο σπουδαία» γράφει στο blog της η 27χρονη αυστραλέζα. «Ήξερα, πάντως, ότι η μαμά μου είχε φορέσει ένα σατέν φόρεμα που με φαγούριζε, οπότε έκλαιγα. Μου είπαν ότι η μέρα ήταν αφιερωμένη σ’ εμένα, και ότι πολλοί άνθρωποι θα έρχονταν για να με δουν, οπότε σταμάτησα να κλαίω. Για δώρο οι γονείς μου είχαν πάρει μια λούτρινη Μίνι Μάους, το πρόσωπο της οποίας ήταν τρομακτικό, αλλά δεν μπορούσα να τους το πω. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κλαίω και να τη σπρώχνω μακριά μου κάθε φορά που την έβλεπα».
Η Rebecca λέει πως η υπερθυμησία δεν την αφήνει να ξεχάσει καμία απολύτως μέρα της ζωής της. «Ξαναζώ διαρκώς το παρελθόν μου, συναισθηματικά, και με πεντακάθαρη λεπτομέρεια. Όσοι έχουμε υπερθυμησία, όμως, δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε αναμνήσεις από τα πρώτα τέσσερα χρόνια της ζωής μας. Για την ακρίβεια, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που έχω συναντήσει έχουν αναμνήσεις από τα πρώτα τους γενέθλια, ή θυμούνται να καλωσορίζουν ένα αδερφάκι στο σπίτι όταν ήταν νήπια.
»Είναι, επίσης, συζητήσιμο το αν και κατά πόσον οι άνθρωποι ξεχνάμε πραγματικά τίποτα. Στα πρώτα στάδια της άνοιας και του Αλτσχάιμερ, για παράδειγμα, όταν η βραχυπρόθεσμη μνήμη των ανθρώπων αποδυναμώνεται, η μακροπρόθεσμη στην πραγματικότητα ενισχύεται, με αποτέλεσμα να μπορούν να ανακαλέσουν μακρινές αναμνήσεις τις οποίες θεωρούσαν για πάντα χαμένες.
»Υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που έχουμε ακόμα να μάθουμε για τον ανθρώπινο εγκέφαλο και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η μνήμη μας. Οι αναμνήσεις συγκροτούν όλα όσα έχουμε μάθει στη ζωή μας, σε συνειδητό και υποσυνείδητο επίπεδο. Υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη μνήμης, και όσοι έχουμε υπερθυμησία μπορούμε να θυμηθούμε με εξωπραγματική ακρίβεια μόνο αυτοβιογραφικές αναμνήσεις –μόνο, δηλαδή, τα πράγματα που έχουμε ζήσει εμείς προσωπικά».
Πηγή: Bored Panda
Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο της Rebecca Sharrock, στα αγγλικά, εδώ
