Χαμένος στη μεταγραφολογία

Είναι η εποχή που η αθλητική εφημερίδα δίνει τις μεγαλύτερες χαρές στον γνήσιο φίλαθλο. Τού τάζει λαγούς με πετραχήλια, ενώ τελικά η πραγματικότητα τον αφήνει με το... παλτο στο χέρι. Μια βουτιά στο άδυτο της... αθλητικής λογοτεχνίας που δεν χορταίνουμε.  
Χαμένος στη μεταγραφολογία
του Λουκά Τσουκνίδα  

Επιτέλους καλοκαίρι. Ήλιος, θάλασσα, φραπές και μεταγραφολογία. Σα φίλαθλος και οπαδός, θεωρώ ότι δεν υπάρχει καλύτερη περίοδος, ακόμη κι αν διαθέτει μηδενικό αγωνιστικό ενδιαφέρον. Τόσο, που σπάω που και που τη συνήθεια μου να πίνω ζεστό γαλλικό χειμώνα-καλοκαίρι και απολαμβάνω αντ' αυτού ένα δροσερό φραπέ.

Κι είναι πράγματι πολύ απλό: ο ξερός, αμείλικτος ρεαλισμός του υπόλοιπου χρόνου, τότε που η ομάδα όλο ανοίγει τα φτερά της σαν αετός κι όλο χοροπηδάει αγκομαχώντας σαν περιστέρι, ενώ τα πανάκριβα μινκ που αγόρασε της βγαίνουν παλταδούρες από νάιλον, δίνει τη θέση του στον μαγικό ρεαλισμό του καλοκαιριού, σε μια ακόμη φαντασμαγορική μεταγραφική περίοδο. Τα παλτά, άλλωστε, είναι για το χειμώνα.



Οι μεταγραφές

Ο χορός των ονομάτων που γεμίζουν κάθε μέρα τα πρωτοσέλιδα δεν έχει τέλος. Ονόματα λατινικά κυρίως, από χώρες όπου οι άνθρωποι στο δρόμο δεν περπατούν, αλλά χορεύουν σάμπα, τάγκο, ρούμπα, μερέγκε, κοστάντσο κλπ, όπως άλλωστε και στο γήπεδο. Φωτογραφίες με τυπάκια που δείχνουν προς την εξέδρα, ξελαρυγγιάζονται μετά από κάποιο γκολ ή ποζάρουν ατάραχοι κάποια στιγμή που το ματς βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού. Πολύχρωμες φανέλες εξωτικών ομάδων (κι οι ομάδες του Βελγίου ακόμη εξωτικές μοιάζουν), κουρέματα στραβοκομμένα στο Photoshop, αμερικάνικα πλάνα (κομμένα στο γόνατο, αμόρφωτοι) και δηλώσεις. Πολλές δηλώσεις. Αμέτρητες δηλώσεις.

Δηλώσεις μάνατζερ, δημοσιογραφικών πηγών, παραγόντων, των ίδιων των παικτών ή και συμπαικτών τους. Δηλώσεις που δε λεν τίποτα συγκεκριμένο, εκφράζουν προθέσεις κι άλλοτε άγνοια για τα δημοσιεύματα ή θαυμασμό για τον περί ου ο λόγος. Και νούμερα. Πολλά νούμερα. Συμβόλαια, ρήτρες, έτη, ηλικίες, γκολ, συμμετοχές, λεπτά, προσθέσεις, αφαιρέσεις, μπάτζετ. Κανείς δεν τα θυμάται και κανείς δεν τα καταλαβαίνει, αλλά η ομάδα κι ο πρόεδρος δε μπορεί να κάνουν λάθος στους υπολογισμούς και στα ψώνια τους. Όχι ακόμη, τουλάχιστον. Όχι σ' αυτή την υπέροχη περίοδο που χτίζονται τα όνειρα και οι κούπες κατακτώνται πριν ακόμη ξεκινήσουν τα πρωταθλήματα.

Ναι, θέλω κάθε καλοκαίρι να παραμυθιάζομαι. Η πραγματικότητα που έρχεται με το πρώτο επίσημο ματς και με χτυπά σαν ολική ρήξη αχιλλείου είναι πολύ πικρή για να την καταπιώ χωρίς να τη λιώσω στο κουταλάκι μαζί με λίγη ζάχαρη. Θέλω να πιστεύω ότι ο κόουτς έχει πλάνο να υλοποιήσει, ο πρόεδρος χρήματα να δώσει κι ο τεχνικός διευθυντής καϊνάρια να προτείνει κι όλες αυτές οι υποθέσεις, συνεργάζονται αρμονικά αντί να συγκρούονται, έτσι ώστε η ομάδα μπουρδέλο γίνεται μονομιάς μοντέλο.

Θέλω να νιώσω πρωταθλητής, διεκδικώ το δικό μου δικαίωμα στο όνειρο και βλέπω από τώρα τους παικταράδες μου να κεντάνε στο τερέν. Το ξέρω ότι και πέρσι τα ίδια έλεγα και κατέληξα με τα λιμά της Λίβερπουλ, αλλά τώρα είναι μια άλλη μεταγραφική σεζόν, τα ονόματα έχουν αλλάξει κι οι πιθανότητες ξανατείνουν στο άπειρο. Ρουφώ μία απ' το φραπέ μου και ατενίζω το μέλλον με αισιοδοξία.

Η προετοιμασία

Κάποια στιγμή δε, εντός του καλοκαιριού, στη μεταγραφολογία θα 'ρθει να προστεθεί και η προετοιμασιολογία και το γλυκό της εποχής θα δέσει για τα καλά. Ατελείωτα ρεπορτάζ από τα προπονητικά κέντρα όπου οι ομάδες χτίζουν τα όνειρά τους, χιλιάδες λέξεις αφιερωμένες σε νεύματα του προπονητή, χαμόγελα και χάι-φάιβ των παικτών, μικροτραυματισμοί, εργομετρικά τεστ ή μικροατοπήματα υπό την πίεση των πολλών σφυγμών της προπόνησης. Κι από πάνω, ηδονοβλεπτικά αφιερώματα στους νέους παίκτες, τον εξωγηπεδικό τους βίο, τις κατά καιρούς σχέσεις τους, τα τερτίπια και τις αδυναμίες τους.

Ποτέ στην ιστορία του Τύπου δεν έχουν γραφτεί τόσα πολλά για το τίποτα, πότε τόσο χαρτί δεν ξοδεύτηκε για μερικούς σπασμούς στον προσαγωγό ή για το ένα-δύο μεταξύ των φρέσκων λατινοαμερικάνων επιθετικών στο οικογενειακό διπλό. Ο Έκο δε γνωρίζει ελληνικά και είναι κρίμα. Θα ενθουσιαζόταν απ' την παντελή έλλειψη σημαινόμενου και την απόλυτα εφήμερη φύση του κειμένου, το οποίο ξεχνιέται σε κλάσματα δευτερολέπτου μετά την ανάγνωση. Θα ενθουσιαζόταν απ' τη νέα νοηματοδότηση δανεικών όρων, όπως ο “πολυθεσίτης” παίκτης. Χώρια τα υπέροχα διαγλωσικά παιχνίδια: Ποιος μπορεί να ξεχάσει το πως η μεταγραφή του Σέρχιο Αλμιρόν έμεινε για πάντα ένας εντυπωσιακός τίτλος, επειδή ο παίκτης αποδείχτηκε λιγάκι... αλμυρός;

Κι όμως δε σταματώ να διαβάζω με κάθε λεπτομέρεια όλα όσα συνέβησαν την προηγούμενη ημέρα στη Γερμανία, την Αυστρία, την Κροατία, ακόμη και στα Τρία Πέντε Πηγάδια, δε σταματώ να ψάχνω για κάθε πιθανή ένδειξη ότι αυτό το καλοκαίρι δεν πήγε στράφι, ότι είναι αρκετό να θρέψει την υπόλοιπη χρονιά.

Και περιμένω πάντα να δω καινούργια ονόματα, μεταγραφές της τελευταίας στιγμής που ανανεώνουν το παραμύθιασμα μετά την ψυχρολουσία των φιλικών ή της εκάστοτε ευρωπαϊκής ήττας μέσα στο κατακαλόκαιρο. Κάποτε άκουσα για κάποιον ζωντανό θρύλο που παρέδωσε 10.000 λέξεις αναφορά γύρω από μία μόνο ρουτινιάρικη ημέρα προετοιμασίας. Αυτή η μοναδική όσφρηση για την ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια σε κάτι τόσο εμφανώς διαδικαστικό είναι που ξεχωρίζει τον κομάντο απ' τον αγγαρειομάχο και μοιράζει τις πουλάδες εκεί που πρέπει. Ρουφώ άλλη μία στην υγειά των εργατών της γλώσσας και των περιφράσεων.

Το βίτσιο

Εντάξει, το ξέρω, υπάρχουν άλλοι που αράζουν στη σεζ-λονγκ, κατεβάζουν γουλιά γουλιά το φρέντο τους και διαβάζουν Πάολο Κοέλιο, Νταν Μπράουν ή Παυλίνα Νάσιουτζικ. Ευχαριστώ, δε θα πάρω. Προτιμώ οποιαδήποτε στιγμή την αμπελοφιλοσοφία, τη συνωμοσιολογία και την ασημαντολογία της αθλητικής εφημερίδας που μου βγάζει άνετα έναν τρίωρο καφέ κάτω απ' τον ήλιο κάθε μέρα. Με το λυρισμό της, την αισοδοξία της, το πικάντικο χιούμορ, τις οπαδικές αιχμές, τα πρόχειρα γραφικά, τις κλισέ αναλύσεις των ειδικών και τα υπέροχα φωτορεπορτάζ από Μύκονο με την έμφαση στα έξτρα κιλάκια των λουόμενων ποδοσφαιριστών και τα κάλλη των συνοδών τους.

Καλό καλοκαίρι, λοιπόν, και καλά ψώνια στις ομάδες μας.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v