Λόγος υπέρ του (α)δυνατού καπνιστή
Τσιγάρο. Μισήθηκε και αγαπήθηκε όσο λίγα πράγματα στην καθημερινότητά μας. Σκέψεις, προβληματισμοί, υποσχέσεις και... "χοντράδες" για τον συνηθέστερο (και βλαβερότερο) εθισμό των ημερών μας.
του Στέργιου Χρήστου
Δηλώνω καπνιστής. Πυροβολήστε με. Αφήστε με όμως πρώτα να απολογηθώ και μετά ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω. Αν και διανύω ακόμα την τρίτη δεκαετία της ζωής μου έχω ήδη συμπληρώσει δέκα έτη καπνιστής και όχι δεν είμαι περήφανος για αυτό. Με την όποια ωριμότητα με διακρίνει σήμερα προσπαθώ να κρίνω (και ουχί να επικρίνω) τα ελατήρια που με ώθησαν ευθύς εξαρχής να ξεκινήσω το κάπνισμα. Θυμάμαι συνομήλικους μου, αμούστακους και άγουρους νεανίες να προσπαθούν να αντλήσουν μαγκιά και αντριλίκι μέσα από το τσιγάρο, κρατώντας το παράταιρα και άχαρα στα παιδικά τους δάκτυλα και ενίσταμαι εντόνως.
Όχι δεν ξεκίνησα το κάπνισμα στα πλαίσια κάποιου ηλίθιου στείρου μιμητισμού ανώριμων συμμαθητών μου. Δεν ήθελα να εντυπωσιάσω κύριοι. Ούτε μου άρεσε να μεγαλοδείχνω. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πόσο ντρεπόμουν και φοβόμουν μην το μάθουν φίλοι και συγγενείς. Για μένα ήταν μια εσωτερική διαδικασία μέσω της οποίας αισθανόμουν ότι θα επιτάχυνα την εφηβεία και θα ξυπνούσα μια μέρα ενήλικος πριν από το κανονικό. Βλακώδης ίσως σκέψη τώρα που το αναλογίζομαι άλλα για μένα το κάπνισμα ήταν μια υποτονική έξαρση τεστοστερόνης και εφηβείας. Άλλωστε τι κακό έκανα. Δεν είχα τρυπήσει τα αυτιά μου (όχι ότι θα ήταν κακό βέβαια), δεν φορούσα μπλούζες με νεκροκεφαλές (επίσης), δεν έπαιρνα ναρκωτικά, δεν είχα κακές επιδόσεις στα μαθήματα. Ουδέν μεμπτόν νόμιζα.. Απλώς κάπνιζα.
Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα κύριοι. Σπουδές, στρατός, δουλειά και το κάπνισμα εγκαταστάθηκε στη ζωή μου (μαζί με ένα ανεπαίσθητο γρέζι στη φωνή μου). Άλλοτε κυριαρχούσε και άλλοτε ατονούσε. Θυμάμαι στην πιο πενιχρή οικονομικά φάση της ζωής μου (όταν τελείωσα το στρατό και μέχρι να βρω δουλεία) τα μοναδικά μου έξοδα ήταν για τσιγάρα. Μισούσα τον εαυτό μου για αυτό. Όταν πήγα για συνέντευξη στην δουλειά που εργάζομαι τώρα ρωτήθηκα αν είμαι καπνιστής. Από καιρό τριβέλιζε στο μυαλό μου η σκέψη να το κόψω. Για μια στιγμή σκέφτηκα να απαντήσω αρνητικά και να πετάξω αμέσως το πακέτο που είχα στο σακάκι μου. Δεν το έκανα. Δήλωσα περιστασιακός καπνιστής αμβλύνοντας μετρίως τις ενοχές μου για το κατά (το ήμισυ) συνθήκη ψέμα.
Τώρα εργάζομαι σε μια εταιρία όπου οι πάντες καπνίζουν εν ώρα εργασίας πλην των υπαλλήλων της δικής μου διεύθυνσης. Και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό. Αναπνέω καθαρό αέρα και απλώς εισπράττω αρνητική ακτινοβολία από την οθόνη του υπολογιστή. Όταν όμως σχολάω μισώ ξανά τον εαυτό μου κύριοι. Ανάβω τσιγάρο και με την καύτρα από το πρώτο ανάβω και δεύτερο και μετά τρίτο. Είναι εξάρτηση; Είναι κατάντια; Δεν ξέρω. Θα ήθελα να μην καπνίζω. Έχω όμως τη δύναμη να το κόψω; Θα το κατορθώσω κάποια μέρα;
Κάπου τότε ήταν που άκουσα στις ειδήσεις για το νέο μέτρο που θα τεθεί σε εφαρμογή από 1/1/2010 οπότε και θα απαγορεύεται το κάπνισμα σε όλους τους κλειστούς δημόσιους χώρους συμπεριλαμβανομένου των ιδιωτικών επιχειρήσεων αλλά και των νυχτερινών μαγαζιών. Ανάμικτα συναισθήματα με κυρίευσαν. Άγχους αλλά και χαράς. Το ξανασκέφτηκα. Μόνο χαράς. Έτσι ενώπιον όλων σας καταθέτω τον πιο σημαντικό μεσοπρόθεσμο στόχο της ζωής μου: Να έχω κόψει το τσιγάρο μέχρι και τις 31/12/2009. Για μένα. Για αυτούς που με αγαπούν. Για την μητέρα μου. Και αν δεν τα καταφέρω, τότε μπορείτε να με πυροβολήσετε.
Ευχαριστώ.
Σημείωση: Και για να γίνω και λίγο κυνικός, ο λόγος που τελικά θα με ωθήσει να κόψω το τσιγάρο είναι η απέχθεια για ένα κράτος (και δεν αναφέρομαι μόνο στο Ελληνικό) όπου θέτει νόμους κατά του καπνίσματος υποβαθμίζοντας τους καπνιστές σε παρίες ενώ παράλληλα καρπώνεται τεράστια φορολογικά οφέλη. Γιατί δεν απαγορεύετε την καλλιέργεια καπνού κύριοι; Κάπου διάβασα ότι τα παγκόσμια αποθέματα σιτηρών και ρυζιού μειώνονται δραματικά... Μήπως τα χωράφια όπου σήμερα καλλιεργούνται καπνά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν πιο εποικοδομητικά;
Δηλώνω καπνιστής. Πυροβολήστε με. Αφήστε με όμως πρώτα να απολογηθώ και μετά ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω. Αν και διανύω ακόμα την τρίτη δεκαετία της ζωής μου έχω ήδη συμπληρώσει δέκα έτη καπνιστής και όχι δεν είμαι περήφανος για αυτό. Με την όποια ωριμότητα με διακρίνει σήμερα προσπαθώ να κρίνω (και ουχί να επικρίνω) τα ελατήρια που με ώθησαν ευθύς εξαρχής να ξεκινήσω το κάπνισμα. Θυμάμαι συνομήλικους μου, αμούστακους και άγουρους νεανίες να προσπαθούν να αντλήσουν μαγκιά και αντριλίκι μέσα από το τσιγάρο, κρατώντας το παράταιρα και άχαρα στα παιδικά τους δάκτυλα και ενίσταμαι εντόνως.
Όχι δεν ξεκίνησα το κάπνισμα στα πλαίσια κάποιου ηλίθιου στείρου μιμητισμού ανώριμων συμμαθητών μου. Δεν ήθελα να εντυπωσιάσω κύριοι. Ούτε μου άρεσε να μεγαλοδείχνω. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πόσο ντρεπόμουν και φοβόμουν μην το μάθουν φίλοι και συγγενείς. Για μένα ήταν μια εσωτερική διαδικασία μέσω της οποίας αισθανόμουν ότι θα επιτάχυνα την εφηβεία και θα ξυπνούσα μια μέρα ενήλικος πριν από το κανονικό. Βλακώδης ίσως σκέψη τώρα που το αναλογίζομαι άλλα για μένα το κάπνισμα ήταν μια υποτονική έξαρση τεστοστερόνης και εφηβείας. Άλλωστε τι κακό έκανα. Δεν είχα τρυπήσει τα αυτιά μου (όχι ότι θα ήταν κακό βέβαια), δεν φορούσα μπλούζες με νεκροκεφαλές (επίσης), δεν έπαιρνα ναρκωτικά, δεν είχα κακές επιδόσεις στα μαθήματα. Ουδέν μεμπτόν νόμιζα.. Απλώς κάπνιζα.
Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα κύριοι. Σπουδές, στρατός, δουλειά και το κάπνισμα εγκαταστάθηκε στη ζωή μου (μαζί με ένα ανεπαίσθητο γρέζι στη φωνή μου). Άλλοτε κυριαρχούσε και άλλοτε ατονούσε. Θυμάμαι στην πιο πενιχρή οικονομικά φάση της ζωής μου (όταν τελείωσα το στρατό και μέχρι να βρω δουλεία) τα μοναδικά μου έξοδα ήταν για τσιγάρα. Μισούσα τον εαυτό μου για αυτό. Όταν πήγα για συνέντευξη στην δουλειά που εργάζομαι τώρα ρωτήθηκα αν είμαι καπνιστής. Από καιρό τριβέλιζε στο μυαλό μου η σκέψη να το κόψω. Για μια στιγμή σκέφτηκα να απαντήσω αρνητικά και να πετάξω αμέσως το πακέτο που είχα στο σακάκι μου. Δεν το έκανα. Δήλωσα περιστασιακός καπνιστής αμβλύνοντας μετρίως τις ενοχές μου για το κατά (το ήμισυ) συνθήκη ψέμα.
Τώρα εργάζομαι σε μια εταιρία όπου οι πάντες καπνίζουν εν ώρα εργασίας πλην των υπαλλήλων της δικής μου διεύθυνσης. Και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό. Αναπνέω καθαρό αέρα και απλώς εισπράττω αρνητική ακτινοβολία από την οθόνη του υπολογιστή. Όταν όμως σχολάω μισώ ξανά τον εαυτό μου κύριοι. Ανάβω τσιγάρο και με την καύτρα από το πρώτο ανάβω και δεύτερο και μετά τρίτο. Είναι εξάρτηση; Είναι κατάντια; Δεν ξέρω. Θα ήθελα να μην καπνίζω. Έχω όμως τη δύναμη να το κόψω; Θα το κατορθώσω κάποια μέρα;
Κάπου τότε ήταν που άκουσα στις ειδήσεις για το νέο μέτρο που θα τεθεί σε εφαρμογή από 1/1/2010 οπότε και θα απαγορεύεται το κάπνισμα σε όλους τους κλειστούς δημόσιους χώρους συμπεριλαμβανομένου των ιδιωτικών επιχειρήσεων αλλά και των νυχτερινών μαγαζιών. Ανάμικτα συναισθήματα με κυρίευσαν. Άγχους αλλά και χαράς. Το ξανασκέφτηκα. Μόνο χαράς. Έτσι ενώπιον όλων σας καταθέτω τον πιο σημαντικό μεσοπρόθεσμο στόχο της ζωής μου: Να έχω κόψει το τσιγάρο μέχρι και τις 31/12/2009. Για μένα. Για αυτούς που με αγαπούν. Για την μητέρα μου. Και αν δεν τα καταφέρω, τότε μπορείτε να με πυροβολήσετε.
Ευχαριστώ.
Σημείωση: Και για να γίνω και λίγο κυνικός, ο λόγος που τελικά θα με ωθήσει να κόψω το τσιγάρο είναι η απέχθεια για ένα κράτος (και δεν αναφέρομαι μόνο στο Ελληνικό) όπου θέτει νόμους κατά του καπνίσματος υποβαθμίζοντας τους καπνιστές σε παρίες ενώ παράλληλα καρπώνεται τεράστια φορολογικά οφέλη. Γιατί δεν απαγορεύετε την καλλιέργεια καπνού κύριοι; Κάπου διάβασα ότι τα παγκόσμια αποθέματα σιτηρών και ρυζιού μειώνονται δραματικά... Μήπως τα χωράφια όπου σήμερα καλλιεργούνται καπνά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν πιο εποικοδομητικά;
