X- files: Θέλω (;) να πιστέψω

του Νικόλα Γεωργιακώδη

Αποκομμένοι από το FBI και...  γερασμένοι, ο Μώλντερ (Ντέιβιντ Ντιουκόβνι) και η Σκάλλυ ( Γκίλλιαν Άντερσον), καλούνται ξανά να βοηθήσουν την υπηρεσία στην προσπάθεια ανεύρεσης μιας αγνοούμενης πράκτορος. Τα ακρωτηριασμένα μέλη που βρίσκουν στον δρόμο τους, αλλά και ένας παπάς… μέντιουμ (Μπίλι Κόνολυ) δείχνουν ότι τα πράγματα δεν είναι θα τόσο απλά όσο φαίνονται.

Και όντως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά για τον Κρίς Κάρτερ. Η σύγκριση με την σειρά είναι αναπόφευκτη και μοιραία, όπως επίσης και με την προηγούμενη ταινία, η οποία αν και δεν ήταν απόλυτα επιτυχημένη τουλάχιστον διατηρούσε αυτήν την γοητεία του ανεξήγητου, του εξωπραγματικού. Έννοιες απούσες σε αυτό εδώ το σίκουελ, όπου τα μόνα ανεξήγητα πράγματα είναι το μέντιουμ και ο… Τζώρτζ Μπους!

[Δείτε το τράιλερ της ταινίας]


Σκοτεινή ατμόσφαιρα, νοσταλγία για τους δύο ήρωες, το πολυαναμενόμενο ειδύλλιο, ο ράπερ XZIBIT, λίγη προπαγάνδα για τους Ρώσους, σύγχρονη ιατρική, λίγο μελό, αρκετές χιουμοριστικές ατάκες και… καθόλου εξωγήινοι (ναι, δεν σας γελούν τα μάτια σας!) συντελούν την δεύτερη αυτή κινηματογραφική (;) προσπάθεια να μεταφερθεί λίγο από το γόητρο της κλασσικής σειράς στον κινηματογράφο. Δυστυχώς όμως για τους φαν και όχι μόνο, η ταινία δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα δίωρο επεισόδιο που θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκει σε κάποια σεζόν της σειράς. Καλοστημένο, αλλά μόνο για τα τηλεοπτικά δεδομένα.

Και εδώ είναι που έχασε το στοίχημα ο Κάρτερ: θέλοντας να παρατείνει την μυθοπλασία των «φακέλλων» που αυτός δημιούργησε, έπεσε στην παγίδα του εύκολου εντυπωσιασμού. Χρησιμοποίησε τους δύο πιο αγαπημένους ήρωες φανταστικής μυθοπλασίας των τελευταίων 10 χρόνων, για να «υπηρετήσουν» ένα ενδιαφέρον μεν, αλλά χωρίς εκπλήξεις δε, στόρυ που άνετα θα μπορούσε να είναι επεισόδιο του CSI, όπως εύλογα πολλοί θεατές σχολίασαν. Μπόλιασε και το σενάριο με αρκετό ρομάντζο για να μην παραπονεθεί ο γυναικείος πληθυσμός (μα καλά, δεν θα φιληθούν δηλαδή πότε; - αγωνιά μια κοπέλα από το πίσω κάθισμα) και δημιούργησε κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που περιμέναμε για το κινηματογραφικό τέλος (;) μιας σειράς που έχει ήδη γραφτεί στην ιστορία. 

Οι ερμηνείες είναι ικανοποιητικές από τους δύο πρωταγωνιστές παρά την, εμφανή, κούρασή τους. Η Άντερσον όσο περισσότερο μεγαλώνει τόσο πιο σέξυ γίνεται και ο Ντιούκοβνι δείχνει να το διασκεδάζει σε έναν ρόλο που του πάει γάντι. Το έχει συνηθίσει άλλωστε. Τον Κόνολυ τον έχουμε συνηθίσει σε πιο κωμικούς ρόλους (The Man Who Sued God), με αποτέλεσμα ο ρόλος του πάτερ να μην του πηγαίνει και τόσο. Από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες δεν ξεχωρίζει κάποιος. Προσπερνώντας τον ανεκδιήγητο ΧΖΙΒΙΤ (πλην του ΕΜΙΝΕΜ, κανένας ράπερ δεν έχει παίξει αξιόλογα στην μεγάλη οθόνη), ίσως να μπορούσαμε να σταθούμε στην - ομολογουμένως γοητευτική- Αμάντα Πίτ, ενώ ένα πέρασμα κάνει και ο γνωστός από την σειρά Σκίνερ (Μίτς Πιλέγκι).

Εν ολίγοις η ταινία μας άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Από την μία η νοσταλγία της τηλεοπτικής σειράς (δεν μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος στο αινιγματικό χαμόγελο του Μώλντερ, ούτε στο κεντρικό μουσικό theme), από την άλλη το απογοητευτικό σενάριο και η ανεκπλήρωτη επιθυμία για το «κάτι παραπάνω», μας έκαναν να διστάσουμε να πιστέψουμε. Παρ’όλα αυτά παραμένουμε αισιόδοξοι ότι το τηλεοπτικό ζευγάρι δεν είπε την τελευταία του -κινηματογραφική- κουβέντα και η αλήθεια (ή μάλλον ένα καλύτερο σήκουελ) θα είναι πάντα εκεί έξω. Ίδωμεν.