Ημέρα 2η: Ποιο σασπένς;

του Λουκά Τσουκνίδα

Την ώρα που κάποιοι βλέπουν ρωσικό μπλοκμπάστερ και κάποιοι άλλοι αναζητούν τα λύτρα του τρόμου, εγώ δε μπορώ να ξεκολλήσω το μυαλό μου από τους τέσσερις φιλιπινέζους πιτσιρικάδες που είδα στο 040. Δεύτερη γενιά προφανώς και πρώτη πλήρως αφομοιωμένη, γλωσσικά και ενδυματολογικά, με τις νέου τύπου φράντζες και την επίκαιρη φρασεολογία τους. Πρέπει να κόψω τον ασιατικό κινηματογράφο.

Pas Douce

Ο λόγος που δε μου άρεσε το «Babel» του Ινιαρίτου και του Αριάγκα, δεν είχε να κάνει τόσο με τη σπονδυλωτή του φόρμα όσο με ένα περιστατικό που έδωσε την εκκίνηση σε όλη την πλοκή. Δυο μικροί βοσκοί στο Μαρόκο, πυροβολούν για πλάκα ένα λεωφορείο γεμάτο ανθρώπους, λες και δεν ήξεραν τι μπορεί να γίνει. Δεν μπορούσα να το δεχτώ με τίποτα ως πιθανότητα κι έτσι το σενάριο δε δικαιώθηκε ποτέ στα μάτια μου.

Στο «Pas Douce» η πρωταγωνίστρια, νοσοκόμα και άριστη σκοπεύτρια, πηγαίνει ν’ αυτοκτονήσει με το τουφέκι της στο δάσος. Λίγο πιο κάτω περνάει μια ομάδα παιδιών και δυο απ’ αυτά φιλονικούν. Ο ένας χτυπά τον άλλο στο μάτι με μια σφεντόνα. Η αυτόχειρας, γυρνά από αντανακλαστικό προς το μέρος τους και σημαδεύει το γόνατό του. Μαντέψτε ποια θα είναι η νοσοκόμα του όταν τον ξαπλώσουν στο κρεβάτι του πόνου.

Μπορώ φυσικά να δεχτώ ότι όσοι προσπαθούν ν’ αυτοκτονήσουν με όπλο συχνά αστοχούν αφού αλλάζουν κατεύθυνση την τελευταία στιγμή. Όμως το να πάρεις τ’ όπλο από κάτω απ’ το σαγόνι σου, να το στρέψεις προς την αντίθετη κατεύθυνση και να σημαδέψεις μηνίσκο στα 300 μέτρα δε μπορεί να είναι αντανακλαστικό, οπότε…

Χώρια που δε μαθαίνουμε ποτέ ποιο ήταν το πρόβλημα της κοπέλας. Ο πατέρας της αναφέρεται κάποια στιγμή ως πιεστικός, ένας γκόμενος δεν της κάθεται εύκολα και στη δουλειά της δίνουν συνέχεια τις κωλοβάρδιες αλλά και πάλι, αυτοκτονία με τη μία; Δε νομίζω.

Η μοναδική ενδιαφέρουσα ιδέα, η αρρωστημένη σχέση με το παρ’ ολίγον θύμα της, παρουσιάζεται τόσο υποτονικά που χάνεται ίσως και η ερμηνευτική προσπάθεια της Ισίλντ Λε Μπεσκό που τόσο εκθειάζεται στο δελτίο τύπου. Εκεί, όπου αναφέρεται και η λέξη σασπένς χωρίς προφανή λόγο.

Σήμερα Σάββατο θα δω την πολυαναμενόμενη ταινία του Ρόι Άντερσον «Du Levande», ελπίζοντας να μη μετανιώσω που έχασα το κορεάτικο –πιθανό- γκάνγκστα έπος «No Mercy for the Rude». Για όσους πείστηκαν από τη Νίνα Μένκες, η καινούργια της ταινία «Phantom Love» υπόσχεται ό,τι και οι παλιότερες. Τζο Στράμερ και Τζον Γουότερς θα ξιφουλκήσουν για τους νυχτερινούς θεατές σε Αττικόν και Απόλλων ενώ στο Δαναό 1 μια ταινία που λέγεται «Τυφλός» ακολουθείται από μια άλλη με τον τίτλο «Ηδονοβλεψίες». Μαύρο χιούμορ; Εγώ πάντως επιμένω ότι όποιος αντέξει την καλτιά των «Θυληκών Μελισσών» θ’ αποζημιωθεί από τις «Σούπερ Τσούλες» του Ρας Μάγιερ.

Την Κυριακή σκοπεύω να τιμήσω τον Γουίλιαμ Φρίντκιν και μιας και γούσταρα το «French Connection» με τον Τζιν Χάκμαν, να δω το «To Live and Die in LA» που ακολούθησε. Από τις υπόλοιπες, έχω διαβάσει τα καλύτερα για το «The Band’s Visit», το οποίο θα βγει και στις αίθουσες, ενώ είναι ιδιαίτερα προκλητική η φωτό απ’ το «Wool 100%», που μυρίζει γιαπωνέζικη διαστροφή.

Επιστρέφω τη Δευτέρα.