Γιατί δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε από τις αγαπημένες μας σειρές ακόμα και όταν έχουν τελειώσει;
Υπάρχει άραγε εξήγηση του φαινομένου των reunion που έχουν κατακλύσει τελευταία την τηλεόραση; Γιατί αγαπάμε τόσο να βλέπουμε επανενώσεις;
Κανείς δεν περίμενε πως κατά την διάρκεια της πανδημίας, το κοινό θα έψαχνε να βρει παρηγοριά στις σειρές που είχε αγαπήσει. Την αρχή την έκανε ο ηθοποιός Josh Gad με την online εκπομπή του Reunited Apart τον περασμένο Μάιο. Ο σκοπός της εκπομπής ήταν να ενώνει τους πρωταγωνιστές αγαπημένων σειρών. Με δεδομένη την επιτυχία της εκπομπής η τάση συνεχίστηκε και αυτήν την χρονιά με τις επανενώσεις των εκπομπών «Τα φιλαράκια» και «Ο πρίγκηπας τους Μπελ Αιρ».Ακόμα και οι Καρντάσιαν έκαναν ένα αφιέρωμα με δύο μέρη σχεδόν μόλις τελείωσε το σόου. Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί μας αρέσει να βλέπουμε τις επανενώσεις των πρωταγωνιστών των αγαπημένων μας σειρών;
Ασφάλεια στην νοσταλγία
Οι παλιές σειρές δεν μας τραβάνε τόσο για την ιστορία τους, όσο για τα συναισθήματα που μας συνδέουν με αυτές και αυτό φάνηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Το Radio Times δημιούργησε μια έρευνα και βρήκε πως το 43% των θεατών προτιμούσε να βλέπει παλαιότερες σειρές που δεν είχαν καμία σχέση με την πανδημία. Η δημοφιλής σειρά “ The Sopranos” ακόμα και αν έβαζε κάποιος στοίχημα δεν θα έβρισκε την τεράστια αύξηση της τάξεως 122% θέασης στο Ηνωμένο Βασίλειο και 200% στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο Κωνσταντίνος Σεντικίδης, καθηγητής ψυχολογίας που ειδικεύεται στη νοσταλγία στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον, λέει ότι αυτό το φαινόμενο δεν είναι, τόσο εντυπωσιακό, όσο φαίνεται. «Η πανδημία προκάλεσε ψυχολογική δυσφορία, συμπεριλαμβανομένης της αβεβαιότητας, του φόβου και της μοναξιάς. Για να αντιμετωπίσουν την ψυχολογική δυσφορία, οι άνθρωποι καταφεύγουν συχνά στη νοσταλγία - για να βρουν παρηγοριά στο παρελθόν. Λειτουργεί ως διορθωτικό, μειώνοντας τα αρνητικά συναισθήματα όπως η μοναξιά και αποκαθιστά την ψυχολογική ισορροπία».
Η Nικόλ Λάμπερτ, συγγραφέας τηλεόρασης και τέχνης για τη Daily Mail και το Drama Quarterly, βλέπει την άνοδο των εκπομπών επανένωσης ως τη λογική επέκταση αυτής της νοοτροπίας.
«Σε ένα τηλεοπτικό τοπίο με εκατοντάδες κανάλια, αυτός είναι ένας τρόπος εύκολης διασφάλισης εξαιρετικών αξιολογήσεων», λέει. «Οι παραγωγοί δεν χρειάζεται να έχουν επιπλέον κόστος ή να ρισκάρουν μια νέα σειρά, αλλά μπορούν να οδηγήσουν αυτό το κύμα νοσταλγίας».
Η όλη νοοτροπία της επανένωσης του καστ της αγαπημένης σειράς «Τα Φιλαράκια» βασίστηκε ακριβώς σε αυτό, έχοντας ένα έτοιμο κοινό για να το παρακολουθήσει. Και απέδωσε. Σύμφωνα με το Variety, το Friends: The Reunion παρακολουθήθηκε από το 29% των νοικοκυριών στις ΗΠΑ . Έσπασε επίσης τα ρεκόρ στο Sky One στο Ηνωμένο Βασίλειο, που έγινε η πιο παρακολουθούμενη εκπομπή του δικτύου με περισσότερα από 5,3 εκατομμύρια άτομα να συντονίζονται για να δουν το εφάπαξ ειδικό επεισόδιο, συμπεριλαμβανομένων των θεατών στην υπηρεσία Now streaming.
Για να επιτύχει αυτό το εγχείρημα έπρεπε να υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις όπως η σειρά να είχε σταματήσει πριν από πολλά χρόνια ώστε να υπάρχει η αίσθηση της νοσταλγίας στο κοινό και το πιο ιδανικό, το καστ να μην είχε βρεθεί στο ίδιο δωμάτιο για δεκαετίες. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι παραγωγοί καθυστέρησαν όσο μπορούσαν την επανένωση των έξι πρωταγωνιστών.
Μόνο τέσσερεις από το καστ της σειράς «All my children» κατάφερε να βρεθεί μαζί για τον εορτασμό των 50 ετών από την πρώτη φορά που έπαιξε στην τηλεόραση ενώ κάποιοι κατάφεραν να συμμετέχουν εξ’ αποστάσεως. Οι θεατές το λάτρεψαν καθώς οι πρωταγωνιστές μίλησαν για πολλές ιστορίες στα παρασκήνια και πολλά περιστατικά που έφεραν ευχάριστες αναμνήσεις.
Προστατεύεται μια κληρονομιά;
Ωστόσο, υπάρχουν και όρια στο πόσο μπορούν να τραβήξουν οι παραγωγοί τα σπέσιαλ επεισόδια επανένωσης, λέει ο παραγωγός τηλεοπτικών εκπομπών και δημοσιογράφος ψυχαγωγίας Simon Thompson στο Λος Άντζελες, ο οποίος τους περιγράφει ως «σαν την σόουμπιζ έκδοση της γάτας του Σρέντιγκερ».
«Οι εκπομπές συνδέονται με μια στιγμή στο χρόνο, στην ποπ κουλτούρα, στη σταδιοδρομία και στη ζωή - τη δική τους και τη δική μας - και μερικές φορές η επιστροφή δεν είναι τόσο καλή ιδέα. Επίσης, μόλις τελειώσει, τι τότε; Δεν γίνεται να επαναληφθεί. Υπάρχει μόνο μία ευκαιρία».
«Πρέπει να δημιουργήσεις κάτι που αξίζει κάποιος να παρακολουθήσει, αλλά ως παραγωγός, υπάρχει επίσης μια ευθύνη, σχεδόν καθήκον, να προστατεύσεις την κληρονομιά της σειράς και του καστ ενώ εξακολουθείτε να βγάζετε χρυσό", λέει ο Thompson.
Αυτό μπορεί να εξηγήσει γιατί, κατά τη διάρκεια της επανένωσης της σειράς « Τα Φιλαράκια», τα συγκινητικά σχόλια του Matthew Perry, σχετικά με το πόσο βαθιά επηρεάστηκε από ορισμένα μέρη της δουλειάς και συγκεκριμένα ζητώντας επικύρωση από το ζωντανό κοινό της εκπομπής μέχρι το άγχος και την κατάθλιψη, δεν πέτυχε να πυροδοτήσει μια ευρύτερη συζήτηση για την φήμη.
Οι άνθρωποι συρρέουν σε μεγάλο βαθμό σε αυτό το άνετο περιεχόμενο για να αισθάνονται καλά και να μοιράζονται την αγάπη. Επομένως, εάν τα ειδικά επεισόδια επανένωσης είναι δοκιμαστικά για τη διατήρηση της κληρονομιάς μιας εκπομπής, εμπορικά και με άλλο τρόπο, αυτό σημαίνει ότι οι επανεκκινήσεις είναι το αναπόφευκτο συμπέρασμα;
Όχι ακριβώς, λέει ο Thompson. "Υπάρχουν μόνο λίγες επανασυνδέσεις που έχουν οδηγήσει σε επανεκκίνηση ή σε νέες σεζόν όπου το ενδιαφέρον ή η μαγεία έχει διατηρηθεί. Είναι σπάνια απαίσιο, αλλά τις περισσότερες φορές δεν είναι το ίδιο, όσο σκληρά κι αν το καστ προσπαθεί. Δεν μπορείς «να το αναγκάσεις».
«Ακόμα και όταν οι άνθρωποι είναι πραγματικά ενθουσιασμένοι για μια σειρά που επιστρέφει, όπως το «Will & Grace», είναι δύσκολο να ξανακάνουμε ή να αντιγράψουμε την ίδια μαγεία ακόμα και με πολλά ίδια κομμάτια του αρχικού σόου. Αυτό δεν είναι λάθος κανενός, είναι αυτό που είναι. Τα ακροατήρια αγαπούν την ιδέα, δεν αγαπούν πάντα, ούτε δεσμεύονται με την πραγματικότητα όταν την παίρνουν. Για αυτό και μπορεί να ζητάνε τη συνέχεια μιας σειράς αλλά όταν την έχουν μπορεί να μην τους ενδιαφέρει τελικά και να πάει ο κόπος και το κόστος χαμένο.
«Μόλις βγάλεις το τζίνι από το μπουκάλι, δεν μπορείς να το βάλεις πίσω. Τελικά, οι άνθρωποι θέλουν ένα ευτυχισμένο τέλος. Υπάρχει μεγάλη δύναμη στη νοσταλγία, αλλά με μεγάλη δύναμη έρχεται επίσης μεγάλη ευθύνη. Η ευθύνη είναι για τους θαυμαστές».
(Πηγή: ΒΒC.COM)
Ασφάλεια στην νοσταλγία
Οι παλιές σειρές δεν μας τραβάνε τόσο για την ιστορία τους, όσο για τα συναισθήματα που μας συνδέουν με αυτές και αυτό φάνηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Το Radio Times δημιούργησε μια έρευνα και βρήκε πως το 43% των θεατών προτιμούσε να βλέπει παλαιότερες σειρές που δεν είχαν καμία σχέση με την πανδημία. Η δημοφιλής σειρά “ The Sopranos” ακόμα και αν έβαζε κάποιος στοίχημα δεν θα έβρισκε την τεράστια αύξηση της τάξεως 122% θέασης στο Ηνωμένο Βασίλειο και 200% στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο Κωνσταντίνος Σεντικίδης, καθηγητής ψυχολογίας που ειδικεύεται στη νοσταλγία στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον, λέει ότι αυτό το φαινόμενο δεν είναι, τόσο εντυπωσιακό, όσο φαίνεται. «Η πανδημία προκάλεσε ψυχολογική δυσφορία, συμπεριλαμβανομένης της αβεβαιότητας, του φόβου και της μοναξιάς. Για να αντιμετωπίσουν την ψυχολογική δυσφορία, οι άνθρωποι καταφεύγουν συχνά στη νοσταλγία - για να βρουν παρηγοριά στο παρελθόν. Λειτουργεί ως διορθωτικό, μειώνοντας τα αρνητικά συναισθήματα όπως η μοναξιά και αποκαθιστά την ψυχολογική ισορροπία».
Η Nικόλ Λάμπερτ, συγγραφέας τηλεόρασης και τέχνης για τη Daily Mail και το Drama Quarterly, βλέπει την άνοδο των εκπομπών επανένωσης ως τη λογική επέκταση αυτής της νοοτροπίας.
«Σε ένα τηλεοπτικό τοπίο με εκατοντάδες κανάλια, αυτός είναι ένας τρόπος εύκολης διασφάλισης εξαιρετικών αξιολογήσεων», λέει. «Οι παραγωγοί δεν χρειάζεται να έχουν επιπλέον κόστος ή να ρισκάρουν μια νέα σειρά, αλλά μπορούν να οδηγήσουν αυτό το κύμα νοσταλγίας».
Η όλη νοοτροπία της επανένωσης του καστ της αγαπημένης σειράς «Τα Φιλαράκια» βασίστηκε ακριβώς σε αυτό, έχοντας ένα έτοιμο κοινό για να το παρακολουθήσει. Και απέδωσε. Σύμφωνα με το Variety, το Friends: The Reunion παρακολουθήθηκε από το 29% των νοικοκυριών στις ΗΠΑ . Έσπασε επίσης τα ρεκόρ στο Sky One στο Ηνωμένο Βασίλειο, που έγινε η πιο παρακολουθούμενη εκπομπή του δικτύου με περισσότερα από 5,3 εκατομμύρια άτομα να συντονίζονται για να δουν το εφάπαξ ειδικό επεισόδιο, συμπεριλαμβανομένων των θεατών στην υπηρεσία Now streaming.
Για να επιτύχει αυτό το εγχείρημα έπρεπε να υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις όπως η σειρά να είχε σταματήσει πριν από πολλά χρόνια ώστε να υπάρχει η αίσθηση της νοσταλγίας στο κοινό και το πιο ιδανικό, το καστ να μην είχε βρεθεί στο ίδιο δωμάτιο για δεκαετίες. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι παραγωγοί καθυστέρησαν όσο μπορούσαν την επανένωση των έξι πρωταγωνιστών.
Μόνο τέσσερεις από το καστ της σειράς «All my children» κατάφερε να βρεθεί μαζί για τον εορτασμό των 50 ετών από την πρώτη φορά που έπαιξε στην τηλεόραση ενώ κάποιοι κατάφεραν να συμμετέχουν εξ’ αποστάσεως. Οι θεατές το λάτρεψαν καθώς οι πρωταγωνιστές μίλησαν για πολλές ιστορίες στα παρασκήνια και πολλά περιστατικά που έφεραν ευχάριστες αναμνήσεις.
Προστατεύεται μια κληρονομιά;
Ωστόσο, υπάρχουν και όρια στο πόσο μπορούν να τραβήξουν οι παραγωγοί τα σπέσιαλ επεισόδια επανένωσης, λέει ο παραγωγός τηλεοπτικών εκπομπών και δημοσιογράφος ψυχαγωγίας Simon Thompson στο Λος Άντζελες, ο οποίος τους περιγράφει ως «σαν την σόουμπιζ έκδοση της γάτας του Σρέντιγκερ».
«Οι εκπομπές συνδέονται με μια στιγμή στο χρόνο, στην ποπ κουλτούρα, στη σταδιοδρομία και στη ζωή - τη δική τους και τη δική μας - και μερικές φορές η επιστροφή δεν είναι τόσο καλή ιδέα. Επίσης, μόλις τελειώσει, τι τότε; Δεν γίνεται να επαναληφθεί. Υπάρχει μόνο μία ευκαιρία».
«Πρέπει να δημιουργήσεις κάτι που αξίζει κάποιος να παρακολουθήσει, αλλά ως παραγωγός, υπάρχει επίσης μια ευθύνη, σχεδόν καθήκον, να προστατεύσεις την κληρονομιά της σειράς και του καστ ενώ εξακολουθείτε να βγάζετε χρυσό", λέει ο Thompson.
Αυτό μπορεί να εξηγήσει γιατί, κατά τη διάρκεια της επανένωσης της σειράς « Τα Φιλαράκια», τα συγκινητικά σχόλια του Matthew Perry, σχετικά με το πόσο βαθιά επηρεάστηκε από ορισμένα μέρη της δουλειάς και συγκεκριμένα ζητώντας επικύρωση από το ζωντανό κοινό της εκπομπής μέχρι το άγχος και την κατάθλιψη, δεν πέτυχε να πυροδοτήσει μια ευρύτερη συζήτηση για την φήμη.
Οι άνθρωποι συρρέουν σε μεγάλο βαθμό σε αυτό το άνετο περιεχόμενο για να αισθάνονται καλά και να μοιράζονται την αγάπη. Επομένως, εάν τα ειδικά επεισόδια επανένωσης είναι δοκιμαστικά για τη διατήρηση της κληρονομιάς μιας εκπομπής, εμπορικά και με άλλο τρόπο, αυτό σημαίνει ότι οι επανεκκινήσεις είναι το αναπόφευκτο συμπέρασμα;
Όχι ακριβώς, λέει ο Thompson. "Υπάρχουν μόνο λίγες επανασυνδέσεις που έχουν οδηγήσει σε επανεκκίνηση ή σε νέες σεζόν όπου το ενδιαφέρον ή η μαγεία έχει διατηρηθεί. Είναι σπάνια απαίσιο, αλλά τις περισσότερες φορές δεν είναι το ίδιο, όσο σκληρά κι αν το καστ προσπαθεί. Δεν μπορείς «να το αναγκάσεις».
«Ακόμα και όταν οι άνθρωποι είναι πραγματικά ενθουσιασμένοι για μια σειρά που επιστρέφει, όπως το «Will & Grace», είναι δύσκολο να ξανακάνουμε ή να αντιγράψουμε την ίδια μαγεία ακόμα και με πολλά ίδια κομμάτια του αρχικού σόου. Αυτό δεν είναι λάθος κανενός, είναι αυτό που είναι. Τα ακροατήρια αγαπούν την ιδέα, δεν αγαπούν πάντα, ούτε δεσμεύονται με την πραγματικότητα όταν την παίρνουν. Για αυτό και μπορεί να ζητάνε τη συνέχεια μιας σειράς αλλά όταν την έχουν μπορεί να μην τους ενδιαφέρει τελικά και να πάει ο κόπος και το κόστος χαμένο.
«Μόλις βγάλεις το τζίνι από το μπουκάλι, δεν μπορείς να το βάλεις πίσω. Τελικά, οι άνθρωποι θέλουν ένα ευτυχισμένο τέλος. Υπάρχει μεγάλη δύναμη στη νοσταλγία, αλλά με μεγάλη δύναμη έρχεται επίσης μεγάλη ευθύνη. Η ευθύνη είναι για τους θαυμαστές».
(Πηγή: ΒΒC.COM)
