Από τον Ιούλιο έως τον Ιανουάριο, στο φαράγγι Batoka, κάτω από τους Καταρράκτες Βικτόρια, τα διασημότερα –και δυσκολότερα– ορμητικά σημεία βαφτίζονται με εύγλωττα ονόματα όπως Highway to Hell, Stairway to Heaven και Mother. Αν νομίζατε ότι αυτά ήταν κλασσικά ροκ κομμάτια ξανασκεφτείτε το –μία λάθος κίνηση και θα μπορούσαν να είναι, επίσης, το κύκνειο άσμα σας. 
Γνωστή και ως «Πράσινη Κόλαση» η πίστα αυτή, που ολοκληρώθηκε το 1927, θεωρείται –και δικαίως– από τις δυσκολότερες της Ευρώπης. Επαγγελματίες, ντόπιοι και τουρίστες συρρέουν από κάθε γωνιά του κόσμου, φιλοδοξώντας να δαμάσουν το θηρίο. Γεμάτη επικίνδυνες στροφές και ατελείωτες προκλήσεις, έκανε τον Juan Manuel Fangio να σταματήσει τους αγώνες μετά από μερικούς γύρους – ρεκόρ σε αυτήν. Η… ασφαλής λύση είναι να επιβιβαστείτε σε μια BMW για μερικούς γύρους με επαγγελματία οδηγό –αν και κατά πάσα πιθανότητα θα μπείτε στον πειρασμό να οδηγήσετε ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο μόνοι σας. Με λίγη τύχη, στο τέλος της ημέρας θα έχει τραυματιστεί μόνο ο εγωισμός σας. 
Οι γιορτές του San Fermin στην Ισπανία δε θα αποτελούσαν το στάνταρ θέμα της δεύτερης εβδομάδας του Ιουλίου κάθε δελτίου ειδήσεων που σέβεται τον εαυτό του, αν δεν περιελάμβαναν το παγκοσμίως γνωστό πλέον “running with the bulls” και τους τραυματισμούς και θανάτους που ορισμένες φορές συνεπάγεται. 
Η κορυφή των κορυφών, το υψηλότερο σημείο του κόσμου, η πιο αφιλόξενη γωνιά του πλανήτη… Από την πρώτη του «κατάκτηση» μέχρι σήμερα, το Έβερεστ δεν έχει πάψει να αποτελεί τον απόλυτο στόχο –και ταυτόχρονα το απόλυτο όνειρο– όλων εκείνων που αναζητούν δυνατές ταξιδιωτικές εμπειρίες και συγκινήσεις. Τα 9 χιλιάδες μέτρα υψόμετρο, βέβαια, δε συνιστούν φιλόξενο σημείο και η ανάβαση εγκυμονεί κινδύνους που μπορεί να κοστίσουν από το μισό σωματικό βάρος μέχρι τη ζωή των φιλόδοξων εξερευνητών. 
Εννοείται πως δεν αναφερόμαστε στις οργανωμένες εκδρομές – τουριστοπαγίδες που πραγματοποιούνται με βαμμένα λεοπάρ μπάγκι τα οποία κινούνται με 4 χιλιόμετρα την ώρα, αλλά στην αυθεντική παρατήρηση της άγριας ζωής την ξενάγηση στην οποία θα σας προσφέρουν οι ντόπιοι και όχι τα γραφεία τουρισμού. Η παντελώς απρόβλεπτη συμπεριφορά των άγριων ζώων αναμφισβήτητα θα κάνει τη ζωή σας να περάσει μπροστά από τα μάτια σας σε κλάσματα δευτερολέπτου –αλλά ταυτόχρονα θα σας γοητεύσει. Ακούγεται προφανές, αλλά οποιαδήποτε απόπειρα να πλησιάσετε τα ζώα μπορεί να αποβεί καταστροφική. Κι αν τολμήσετε την κατασκήνωση στη ζούγκλα, σίγουρα θα αναρωτηθείτε σχετικά με τις… ορέξεις που προκαλείτε στα αντικείμενα της παρατήρησής σας. 
Ο όρος luging –που είναι ακόμη πολύ φρέσκος για να μεταφραστεί στα ελληνικά, είναι όμως ζήτημα χρόνου για να ακούσουμε και στην Αθήνα κάτι του στυλ «λαγκάρισμα»– αναφέρεται στο νέο αγαπημένο χόμπι των skaters να διασχίζουν τους δρόμους των πόλεων ξαπλωμένοι στις σανίδες τους. Οι επίσημοι αγώνες που διοργανώνονταν στο Signal Hill, κοντά στο Long Beach της Καλιφόρνια, διεκόπησαν λόγω του ανησυχητικά υψηλού ποσοστού τραυματισμών. 
Το Baja 1000 είναι μια εκτός δρόμου διαδρομή που πραγματοποιείται κάθε φθινόπωρο στο Μεξικό. Ο αγώνας, που παρά το όνομά του αφορά την οδήγηση στην έρημο επί μόλις…1.200 μίλια, επιτρέπει τη συμμετοχή με διάφορα οχήματα από δίκυκλα έως αυτοκίνητα παραγωγής, buggies, φορτηγά και «κάστομ» οχήματα. Το πρωτότυπο αυτού του ράλι; Οι θεατές δικαιούνται να σαμποτάρουν τους οδηγούς με όποιον τρόπο θεωρούν ενδεδειγμένο. Αν και η δημοφιλία του Baja πόρρω απέχει από αυτή του διάσημου Παρίσι- Ντακάρ, από το 1967 που διοργανώνεται, έλκει (δικαίως) τη φήμη του πιο επικίνδυνου ράλι. Φέτος το Νοέμβριο η 40η επέτειος αναμένεται λαμπρή. 
Αν νομίζετε ότι πρόκειται για ιστιοπλοϊκό αγώνα, απλώς κάνετε λάθος. Εκτός και αν 5.000 μίλια στον Ατλαντικό, από τη Γαλλία έως τη Βραζιλία, με σκάφη μικρότερα των 21 ποδών και με κατάρτι μικρότερο των 40 ποδών σας μοιάζει για κρουαζιέρα αναψυχής… Εκεί, ακόμη και έμπειροι ναυτικοί χάνονται για αρκετές ημέρες στη θάλασσα, αφού οι σφοδρές καταιγίδες μόνο σπάνιες δεν είναι. Οι στατιστικές λένε ότι περίπου το 10% των συμμετεχόντων σε κάποια στιγμή της διαδρομής πέφτουν στη θάλασσα. Δεν είναι τυχαίο ότι επτά από αυτούς –από το 1977 που οργανώνεται ο αγώνας– δεν ανέβηκαν ποτέ ξανά στο σκάφος τους. 
Τι υποθέτουμε αν δούμε ντόπιους να προσεύχονται πριν ξεκινήσουν να διασχίσουν ένα δρόμο που περνά από βουνά; Είτε ότι είναι θρησκόληπτοι, είτε ότι πάσχουν από υψοφοβία είτε ότι ο δρόμος είναι επικίνδυνος. Το σωστό σε αυτή την περίπτωση είναι το τρίτο. Αν αναρωτιέστε, το όνομα στα ισπανικά σημαίνει Δρόμος του Θανάτου –και κατά πάσα πιθανότητα τον έχετε θαυμάσει σε διάφορα e-mail με «απίστευτες φωτογραφίες απ’ όλο τον κόσμο». 
και φυσικά η… βαρύτητα. Με όλα αυτά να συνωμοτούν εναντίον του επίδοξου αναρριχητή ο αγώνας δεν φαίνεται και πολύ δίκαιος. Αντί για κάποιο ηλιόλουστο θέρετρο της Μεσογείου, οι ριψοκίνδυνοι θα επιλέξουν την τοποθεσία κάπου δυτικά του διάσημου St Moritz κοντά στα ιταλοελβετικά σύνορα. Οι τολμηροί θα νιώσουν ευγνώμονες αν συναντήσουν τμήματα στα οποία η καθετότητα είναι «μόνο» 50 μοίρες, αφού τα περισσότερα από αυτά είναι στις 90 μοίρες. Σε κάθε περίπτωση, αν… επιβιώσετε η περιπέτειά σας θα είναι το καλύτερο επιχείρημα για την επιλογή ως τόπο των επόμενων διακοπών σας, ενός μικρού χωριού στην καρδιά της ξένοιαστης Ολλανδίας. 
