«Ο Θείασως πέζη…» πεντόβολα στο Bios

της Ιωάννας Μπλάτσου

Με ποια κριτήρια επιλέγετε να δείτε μία παράσταση και όχι κάποια άλλη από τις 1000+ που προσφέρθηκαν και φέτος στο φιλοθεάμον κοινό; Συνήθως τα κριτήρια γέρνουν προς τους παράγοντες «γνωστοί και καλοί ηθοποιοί», «δοκιμασμένος σκηνοθέτης», «πολύ καλό έργο», «κεντρικό θέατρο». Εν προκειμένω, το κριτήριο που με οδήγησε στην κεντρική σκηνή του Bios για να δω την παράσταση του –παντελώς άγνωστου σε μένα- σκηνοθέτη Γιώργου Κατσή (ή Τζούλιο) ήταν ο θεσπέσια ανορθόγραφος τίτλο της: «Ο Θείασως πέζη Κάφκα». Εντάξει, στην απόφασή μου συνέβαλε και η έντονη ανάμνηση της συγκλονιστικής ερμηνείας της Kathryn Hunter στον «Πίθηκο του Κάφκα», τη θεατρική μεταφορά της «Ανακοίνωσης σε μια Ακαδημία» του Φραντς Κάφκα, όπου στηρίχτηκε η τωρινή παράσταση του Γιώργου Κατσή (ή Τζούλιο).

Εδώ, λοιπόν, συνειδητοποίησα πόσο κακό έχουν κάνει στις νέες γενιές ηθοποιών οι πιθηκισμοί του «θεάτρου» της Λένας Κιτσοπούλου καθώς και οι λοιποί, άστοχοι και αστόχαστοι, «μεταμοντέρνοι» σκηνικοί πειραματισμοί διάφορων άλλων καθιερωμένων σκηνοθετών. Οι νέοι καλλιτέχνες προσπαθώντας να βρουν εναγωνίως τον σκηνικό βηματισμό τους καταφεύγουν σε εύκολες λύσεις εντυπωσιασμού και «νεωτερικότητας», παραμελώντας τη μοναδική τους πυξίδα, το μοναδικό τους δίχτυ ασφαλείας πάνω στη σαρκοβόρα θεατρική σκηνή: το κείμενο. Το κείμενο το οποίο οι ίδιοι επέλεξαν, μόνο και μόνο για να το αφήσουν στη συνέχεια να κείται εκτός πλαισίου.

Κάπως έτσι, επί 50’, τα πάντα έγιναν ένα πρόσχημα: πρόσχημα παράστασης, πρόσχημα θεατρικών ερμηνειών, πρόσχημα σκηνοθετικής οργάνωσης. Τι σπατάλη ενέργειας! Τι αδιέξοδο ξόδεμα δυνάμεων! Και είναι πράγματι κρίμα, γιατί εν τέλει εκείνη τη βραδιά στο Bios είδα κάποιους πολύ ταλαντούχους ηθοποιούς (Νατάσα Εξηνταβελώνη, Μαρία Μοσχούρη, Νάνσυ Σιδέρη, Πάνος Παπαδόπουλος, Κωνσταντίνος Πλεμμένος), όμως εντελώς ακαθοδήγητους πάνω στη σκηνή. Ειλικρινά, αγαπητοί, θυμηθείτε τη σαιξπηρική ρήση στον «Άμλετ»: «Κι αν είναι τρέλα, έχει τη μέθοδό της». Διατηρείστε τη νεανική «τρέλα» σας, το καλλιτεχνικό σας πάθος, αλλά δώστε τους σχήμα, νόημα, ουσία.

Πόσο, λοιπόν, θα ήθελα να δω αυτά τα νέα, ταλαντούχα παιδιά σε ένα πραγματικά θεατρικό πλαίσιο. Πόσο θα ήθελα να τους δω να εμπλουτίζουν με τη φρεσκάδα και το ταλέντο τους τη θεατρική μας σκηνή, μέσα από ουσιαστικά δημιουργικές διαδικασίες. Αναμένω, λοιπόν, τις επόμενες δουλειές τους.