Πήγαμε: The Gospel at Colonus στο Ηρώδειο
Η μουσική παράδοση του σύγχρονου Μπρούκλιν και η αρχαιοελληνική τραγωδία. Μια άκρως παράξενη συνύπαρξη στο Ηρώδειο. Το in2life ήταν εκεί.
της Κατερίνας Σφοντούρη
Την πιο μεγάλη ημέρα του χρόνου, δηλαδή το περασμένο Σάββατο 21 Ιουνίου, βρεθήκαμε στο Ηρώδειο για να παρακολουθήσουμε μια εντελώς διαφορετική εκδοχή της γνωστής σοφόκλειας τραγωδίας «Οιδίπους επί Κολωνώ».
«Οταν θα παρακολουθούν αυτή την παράσταση οι θεατές, να φανταστούν ότι βρίσκονται ταυτόχρονα σε δύο μέρη: στο Ηρώδειο 2.500 χρόνια π.Χ. και σε μια αφροαμερικανική Πεντηκοστιανή Εκκλησία του σύγχρονου Μπρούκλιν!», προέτρεπε στη συνέντευξη τύπου ο σκηνοθέτης Lee Breuer. Ήλθε στην Ελλάδα ύστερα από πρόσκληση του Αμερικανο-Ελληνικού Κέντρου Τεχνών (ACS) και του Φεστιβάλ Αθηνών για να μας μεταφέρει τη δράση του Οιδίποδα μέσα από θρησκευτικά γκόσπελ.
Τα γκόσπελ (=ευαγγέλια) είναι γνωστά ως μουσική των μαύρων της Αμερικής, η οποία προήλθε από την παράδοση της εκκλησιαστικής λειτουργίας προτεσταντικών εκκλησιών και αναπτύχθηκε γύρω στα 1870, με σαφείς μουσικές επιρροές από τα μπλουζ. Στην παράσταση «The Gospel at Colonus» ο σκηνοθέτης προσπάθησε και κατάφερε να φέρει κοντά μια παράδοση των μαύρων με μια παράδοση των λευκών.
Μια παράσταση 25 ετών
Η ειδοποίηση για την απενεργοποίηση των κινητών τηλεφώνων έχει μόλις ηχήσει και τα γλυκύτατα μέλη του θιάσου περνούν ανάμεσα από τις σειρές, συνάπτοντας χειραψίες με τους θεατές. Οι πρώτες στιγμές της γνωριμίας με τους τυφλούς The Blind Boys of Alabama, τη χορωδία The Abyssinian Chancel Choir αλλά και τους υπόλοιπους συμμετέχοντες έχει ήδη κερδίσει το κοινό, το οποίο αρχίζει να λικνίζεται υπό τους ήχους του γκόσπελ.
Με τη βοήθεια των υπέρτιτλων, οι Έλληνες θεατές εισάγονται στην ιστορία του Οιδίποδα, έτσι όπως την είδε ο Lee Breuer και η ομάδα του. Έχοντας αποσπάσει οκτώ βραβεία κατά τη διάρκεια των 25 χρόνων όπου παίζεται η παράσταση «The Gospel at Colonus» μας χαρίζει σχεδόν τρεις ώρες γεμάτες τραγούδι, χορό και υποκριτική.
Συγκεκριμένος πρωταγωνιστής δεν υπάρχει, αφού τον Οιδίποδα ενσαρκώνουν μέλη των The Blind Boys of Alabama ενώ της αδελφές Αντιγόνη και Ισμήνη υποδύονται η Bernandine Mitchell και η Jevetta Steele. Η μελωδική φωνή της Ισμήνης συντροφεύει τον πατέρα της στις τελευταίες ώρες της ζωής του.
Τον ρόλο του Θησέα κρατά ο επίσκοπος Carl Williams, Jr και του Κρέοντα ο Jay Caldwell. Λίγο όπερα, περισσότερο μιούζικαλ αλλά σίγουρα πρόκειται για ένα πρωτότυπο θέαμα που καλεί τους Αθηναίους να βιώσουν την επαναπροσδιοριζόμενη αρχαία ελληνική τραγωδία.
Τα πολύχρωμα κοστούμια της Ghretta Hynd ζωντανεύουν τις κινήσεις του θιάσου, ο οποίος τραγουδά κάτω από τη διεύθυνση του Bob Telson. Η λατρεία μπερδεύεται με τις μουσικές συνθέσεις, παραπέμποντας στη δεκαετία του 1980. «Lift me up» και «Stop, do not go on» συνοδεύουν τον Οιδίποδα στο ταξίδι του προς το τέλος ενώ ο μύθος διατηρεί ουσιαστικά μόνο τον κεντρικό ιστό της.
Κάτω από τη φωτισμένη Ακρόπολη, οι Αμερικανοί παρέα με τη σοφία των αρχαίων Ελλήνων, μας υπενθυμίζουν ότι «Τέλος δεν υπάρχει, η αγάπη του Θεού θα φέρει ειρήνη».
Εμείς δεν έχουμε παρά να ελπίζουμε αλλά και να αναμένουμε την εξίσου πρωτοποριακή δουλειά του Breuer «Mabou Mines Dollhouse». Μια διασκευή του «Κουκλόσπιτου» του Ίψεν με την πανύψηλη Νόρα και τους άνδρες νάνους, για τέσσερις παραστάσεις (21, 22, 23 και 24 Ιουλίου) στην Πειραιώς 260.
Την πιο μεγάλη ημέρα του χρόνου, δηλαδή το περασμένο Σάββατο 21 Ιουνίου, βρεθήκαμε στο Ηρώδειο για να παρακολουθήσουμε μια εντελώς διαφορετική εκδοχή της γνωστής σοφόκλειας τραγωδίας «Οιδίπους επί Κολωνώ».
«Οταν θα παρακολουθούν αυτή την παράσταση οι θεατές, να φανταστούν ότι βρίσκονται ταυτόχρονα σε δύο μέρη: στο Ηρώδειο 2.500 χρόνια π.Χ. και σε μια αφροαμερικανική Πεντηκοστιανή Εκκλησία του σύγχρονου Μπρούκλιν!», προέτρεπε στη συνέντευξη τύπου ο σκηνοθέτης Lee Breuer. Ήλθε στην Ελλάδα ύστερα από πρόσκληση του Αμερικανο-Ελληνικού Κέντρου Τεχνών (ACS) και του Φεστιβάλ Αθηνών για να μας μεταφέρει τη δράση του Οιδίποδα μέσα από θρησκευτικά γκόσπελ.
Τα γκόσπελ (=ευαγγέλια) είναι γνωστά ως μουσική των μαύρων της Αμερικής, η οποία προήλθε από την παράδοση της εκκλησιαστικής λειτουργίας προτεσταντικών εκκλησιών και αναπτύχθηκε γύρω στα 1870, με σαφείς μουσικές επιρροές από τα μπλουζ. Στην παράσταση «The Gospel at Colonus» ο σκηνοθέτης προσπάθησε και κατάφερε να φέρει κοντά μια παράδοση των μαύρων με μια παράδοση των λευκών.
Μια παράσταση 25 ετών
Η ειδοποίηση για την απενεργοποίηση των κινητών τηλεφώνων έχει μόλις ηχήσει και τα γλυκύτατα μέλη του θιάσου περνούν ανάμεσα από τις σειρές, συνάπτοντας χειραψίες με τους θεατές. Οι πρώτες στιγμές της γνωριμίας με τους τυφλούς The Blind Boys of Alabama, τη χορωδία The Abyssinian Chancel Choir αλλά και τους υπόλοιπους συμμετέχοντες έχει ήδη κερδίσει το κοινό, το οποίο αρχίζει να λικνίζεται υπό τους ήχους του γκόσπελ.
Με τη βοήθεια των υπέρτιτλων, οι Έλληνες θεατές εισάγονται στην ιστορία του Οιδίποδα, έτσι όπως την είδε ο Lee Breuer και η ομάδα του. Έχοντας αποσπάσει οκτώ βραβεία κατά τη διάρκεια των 25 χρόνων όπου παίζεται η παράσταση «The Gospel at Colonus» μας χαρίζει σχεδόν τρεις ώρες γεμάτες τραγούδι, χορό και υποκριτική.
Συγκεκριμένος πρωταγωνιστής δεν υπάρχει, αφού τον Οιδίποδα ενσαρκώνουν μέλη των The Blind Boys of Alabama ενώ της αδελφές Αντιγόνη και Ισμήνη υποδύονται η Bernandine Mitchell και η Jevetta Steele. Η μελωδική φωνή της Ισμήνης συντροφεύει τον πατέρα της στις τελευταίες ώρες της ζωής του.
Τον ρόλο του Θησέα κρατά ο επίσκοπος Carl Williams, Jr και του Κρέοντα ο Jay Caldwell. Λίγο όπερα, περισσότερο μιούζικαλ αλλά σίγουρα πρόκειται για ένα πρωτότυπο θέαμα που καλεί τους Αθηναίους να βιώσουν την επαναπροσδιοριζόμενη αρχαία ελληνική τραγωδία.
Τα πολύχρωμα κοστούμια της Ghretta Hynd ζωντανεύουν τις κινήσεις του θιάσου, ο οποίος τραγουδά κάτω από τη διεύθυνση του Bob Telson. Η λατρεία μπερδεύεται με τις μουσικές συνθέσεις, παραπέμποντας στη δεκαετία του 1980. «Lift me up» και «Stop, do not go on» συνοδεύουν τον Οιδίποδα στο ταξίδι του προς το τέλος ενώ ο μύθος διατηρεί ουσιαστικά μόνο τον κεντρικό ιστό της.
Κάτω από τη φωτισμένη Ακρόπολη, οι Αμερικανοί παρέα με τη σοφία των αρχαίων Ελλήνων, μας υπενθυμίζουν ότι «Τέλος δεν υπάρχει, η αγάπη του Θεού θα φέρει ειρήνη».
Εμείς δεν έχουμε παρά να ελπίζουμε αλλά και να αναμένουμε την εξίσου πρωτοποριακή δουλειά του Breuer «Mabou Mines Dollhouse». Μια διασκευή του «Κουκλόσπιτου» του Ίψεν με την πανύψηλη Νόρα και τους άνδρες νάνους, για τέσσερις παραστάσεις (21, 22, 23 και 24 Ιουλίου) στην Πειραιώς 260.
