Είδαμε: Γαλάνη - Τσαλιγοπούλου - Νέγκα

της Ειρήνης Ορφανίδου

Οι τρεις κυρίες κάνουν την είσοδο τους στη σκηνή και παίρνουν θέση με τον τρόπο που οι λαϊκές τραγουδίστριες κάθονταν κάποτε στο «πάλκο». Η Γαλάνη στη μέση. Σηκώνει το μικρόφωνο και κάνει την αρχή με τον «Απόκληρο» του Τσιτσάνη. Ακίνητη, δωρική -η εικόνα της παραπέμπει στη Μπέλλου.

Είναι η πρώτη στιγμή του προγράμματος στο Passport Κεραμεικός, που σημαίνει υπάρχει λόγος που η μουσική σκηνή αναφέρει στις πληροφορίες την «αυστηρή τήρηση των ωρών έναρξης». Είναι κρίμα να χάσει κάποιος την «είσοδο» της Γαλάνη λόγω αργοπορίας.

Η εξέλιξη επικυρώνει πλήρως αυτό που οι τρεις κυρίες, Γαλάνη – Τσαλιγοπούλου – Νέγκα, είχαν εκ των προτέρων υποσχεθεί: «Κάθε μας παράσταση θέλουμε να είναι μια γιορτή».

Μια γιορτή για το λαϊκό τραγούδι στην οποία συνοψίζονται ξαφνικά όλα - παιδικά χρόνια, οικογενειακά γλέντια, μεγάλοι έρωτες, ξενύχτια και καλοκαίρια, χαρές, προδοσίες και συγκινήσεις, ο Μίκης, ο Χατζιδάκις, ο Γκάτσος, η Μελίνα και ο Ξαρχάκος, ο Τσιτσάνης και ο Βαμβακάρης, ο Άκης Πάνου και ο Ζαμπέτας, ο Χιώτης με τη Λίντα, ο Νίκος Παπάζογλου, ο Σταμάτης Κραουνάκης και ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Τόκας, ο Μπιθικώτσης και η Μπέλλου, ο Καζαντζίδης, η Αλεξίου και η Τζένη Βάνου, ο Στράτος Διονυσίου, ο Μητροπάνος, η Μαρινέλλα και ο Τόλης Βοσκόπουλος, η Πίτσα Παπαδοπούλου -ξεχνάω πολλούς- όλοι και όλα στο ίδιο «δωμάτιο».

Δεν είναι τυχαίο που στο καλωσόρισμα η Γαλάνη αναφέρεται στα λαϊκά τραγούδια λέγοντας ότι θα ειπωθούν «καθαρά, όμορφα, έτσι όπως τα ξέρουμε, ‘γυμνά’».

Το πρώτο μέρος, το οποίο κρατούν και οι τρεις κυρίες μαζί, είναι ένα κρεσέντο, ένα απίθανο γλέντι διάρκειας μιάμισης ώρας. Εν ολίγοις, πρόκειται για μία αντιστροφή της κλασικής πορείας: Αντί το πρόγραμμα να ξεκινήσει «χαμηλά» και να κλιμακωθεί, εκτοξεύεται αμέσως. Δεν είναι τυχαίο ότι, στην επιμέλεια προγράμματος φιγουράρει -μαζί με τις τρεις ερμηνεύτριες- το όνομα της Μαργαρίτας Μυτιληναίου, ενός προσώπου που γνωρίζει όσο λίγοι το ελληνικό τραγούδι.

Από τις «Ακρογιαλές δειλινά», στο «Κάτω στον Πειραιά» και μετά στο «Τι γλυκό να σ’ αγαπούν» και στην «Αγάπη που’ γινες δίκοπο μαχαίρι», στο υπέροχο «Έγινε παρεξήγηση» και αμέσως μετά στο «Τραγούδι της ξενιτιάς» (Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί), στο «Η ζωή μου όλη» και «Τα παράνομα φιλιά σου», η ορχήστρα των εννέα μουσικών «δένει» Ανατολή και Δύση, παρελθόν και παρόν, κατά τρόπο εξαιρετικό. Γυρίζεις το βλέμμα να δεις ποιος δεν τραγουδά. Δύσκολο. Τραγουδούν όλοι.
Όταν δε, η Γαλάνη απευθυνόμενη στο κοινό λέει «… για να δω πόσο χάλια είσαστε» και τραγουδά το «Έρωτα μου αγιάτρευτε», το «μαγαζί» σηκώνεται όρθιο.

Κάπως έτσι κυλάει -πιο σωστά «τρέχει»- η παράσταση κι όταν φτάνει η ώρα για το εικοσάλεπτο διάλειμμα, νιώθοντας ότι τα vibes που στέλνει «κάτω» της επιστρέφονται με την ίδια δύναμη εύχεται από μικροφώνου «Με τις υγείες σας…»

Στο δεύτερο μέρος είναι η ώρα του σόλο.

Η Γιώτα Νέγκα ανοίγει -φυσικά- με «Το δίκιο μου», συνεχίζει με την «Αγάπη στις επαναλήψεις», αλλά μεταξύ άλλων λέει τις «Θάλασσες», τραγούδι μαρκαρισμένο από τη φωνή του Μητροπάνου, όπως και την «Πριγκηπέσσα» του Μάλαμα.

Η Ελένη Τσαλιγοπούλου αρχίζει το δικό της μέρος επίσης με επιτυχίες της προσωπικής δισκογραφίας της, όπως «Τα παιδιά των δρόμων», «Εγώ σ’ αγάπησα εδώ» και «Να μ’ αγαπάς», αλλά μετά κατεβαίνει από τη σκηνή στην πλατεία και αρχής γενομένης από το «Καραπιπερίμ» και το «Κανείς εδώ δεν τραγουδά» -και εντωμεταξύ ξυπόλητη- σαλτάρει σε ένα τραπέζι, από όπου ερμηνεύει ανεπανάληπτα «Τα ματόκλαδα σου λάμπουν» και το «Ήσουνα τι ήσουνα», ενορχηστρωμένα αμφότερα σε μία δυνατή, ελαφρώς μπλουζ εκδοχή και το «μαγαζί» σείεται.

Η κυρία Δήμητρα Γαλάνη
Θυμάσαι ξανά γιατί είναι στη ζωή μας τόσα χρόνια.
Θυμάσαι ξανά τα τραγούδια - διαμάντια που έχει ερμηνεύσει.
Αναπολείς το «Χάραμα» σχεδόν μοιραία.
Απολαμβάνεις την υπέροχη φωνή της που όχι μόνο δεν έχει χάσει από τη δύναμη της ούτε κατ’ ελάχιστο, αλλά επιπλέον, έχει ενσωματώσει με το πέρασμα του χρόνου τη βαθιά γνώση, τους πειραματισμούς και το εκλεπτυσμένο γούστο της στη μουσική.
Κι ενώ χαίρεσαι με την «Ατομική μου ενέργεια» και το αισθαντικό «Αν», υποκλίνεσαι με την ερμηνεία της στο «Πρακτορείο» και «Το δίχτυ» (Ξαρχάκος - Γκάτσος), αλλά και στο παραδοσιακό ηπειρώτικο «Χαλασιά μου», τραγούδι από τα μέρη του πατέρας της, όπως εξηγεί.
Ωστόσο, όλα αυτά θα είχαν για το κοινό μικρότερη αξία εάν δεν συνοδεύονταν από τη γενναιοδωρία της.
Τη μοναδική -για μία κυρία με τη δική της πορεία στο τραγούδι- αμεσότητα, σχεδόν τρυφερότητα με την οποία ξέρει να επικοινωνεί.
Η κυρία Δήμητρα Γαλάνη προσφέρει, όπως έλεγα και σε μία καλή φίλη, τον ανθό της τέχνης της με αγάπη και σεβασμό. Και συμπληρώνω, χωρίς να εκβιάζει την αγάπη και τον σεβασμό.
Και ναι, αυτό την κάνει σταρ.

Συντελεστές:

Γιαννακόπουλος Σεραφείμ (ντραμς)
Διαμαντής Αργύρης (κρουστά)
Κατσίκης Νίκος (μπουζούκι, τζουρά)
Κωνσταντίνου Θωμάς (ούτι, λαούτο, μπουζούκι)
Μάνεσης Σπύρος (πιάνο)
Προβής Στέλιος (μπάσο)
Τσαρδάκας Απόστολος (κανονάκι, μπαγλαμά)
Χατζηκωνσταντίνου Σπύρος (generic κιθάρες)
Χατζησταύρου Αριστείδης (generic κιθάρες)

Επιμέλεια Προγράμματος: Μαργαρίτα Μυτιληναίου,
Δήμητρα Γαλάνη, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Γιώτα Νέγκα.

Ηχολήπτης: Γιώργος Βουδαντάς
Ηχολήπτης σκηνής: Παναγιώτης Ηλιόπουλος
Φωτισμοί: Μαρία Αθανασοπούλου
Φωτογραφίες: Τάσος Βρεττός
Artwork αφίσας: Κωνσταντίνος Γεωργαντάς