Ακούμε: Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη και Μαρία Παπαγεωργίου

της Φιλουμένας Ζλατάνου

«Αν το κορμί σου είναι η γη σου
φύτεψε πάθη, θέρισε ενοχές
βάλ' τη σοδειά σου μεσ' στην ποδιά σου
πούλα την στα παζάρια, σ' αγορές»

Όταν η νεαρή Μαρία Παπαγεωργίου ανέβηκε με την κιθάρα της στη σκηνή του Σταυρού του Νότου, ανοίγοντας την παράσταση της Νατάσας Μποφίλιου, και ερμήνευσε το «Όμορφοι κι ηττημένοι», μας καθήλωσε. Όσοι δεν την γνώριζαν φρόντισαν να την ανακαλύψουν και όσοι την ήξεραν συνάντησαν άλλη μία πτυχή της ερμηνευτικής της δεινότητας. Άλλωστε, οι συμμετοχές της σε δίσκους όπως το «Homo Logotypus» της Δανάης Παναγιωτοπούλου και το «Γκόλεμ» του Νίκου Χαλβατζή έχουν αφήσει την καλύτερη γεύση στους ακροατές.
 
Ο τραγουδοποιός Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης μας συστήθηκε το 2007 με τον πρώτο προσωπικό του δίσκο «Φυσάει αλλιώς εδώ ο αέρας», αφού είχε ήδη ξεχωρίσει από τις ακροάσεις της Μικρής Άρκτου. Στο δίσκο συμμετείχαν και τα Υπόγεια Ρεύματα, ενώ η παραγωγή ήταν του Παρασκευά Καρασούλου.

Οι δυο αυτοί καλλιτέχνες ένωσαν τις δυνάμεις τους στη σκηνή, σε μια πληθώρα παραστάσεων, και εν συνεχεία η Παπαγεωργίου ως μούσα του Εμμανουηλίδη ερμήνευσε τα δώδεκα καινούρια τραγούδια του τραγουδοποιού –τα δέκα σε στίχους και μουσική του ιδίου, ένα σε στίχους και μουσική της ίδιας καθώς και μία μελοποίηση του δημιουργού στο ποίημα του Γιώργου Σεφέρη «Θεατρίνοι Μ.Α».

Ο δίσκος τους χαρακτηρίστηκε από αρκετούς ως δίσκος του μήνα και όχι αδίκως, καθώς πρόκειται για έναν εξαιρετικά καλοφτιαγμένο δίσκο που βασίζεται σε ένα χαρμάνι επιρροών και διαφορετικών ενορχηστρώσεων που τονίζει τις λέξεις και τα νοήματα με ταιριαστό τρόπο. Η trip-hop συναντά το ειρωνικό και ευδιάθετο swing και η ονειρική ρυθμοτροπία το δυτικότροπο ζεϊμπέκικο, ενώ όλες οι τεχνοτροπίες δένουν με την blues and jazz ερμηνεία της Παπαγεωργίου και με το πάθος της να αναδείξει τα νοήματα. Σε κάποια τραγούδια υποβόσκει το ροκ και το ηλεκτρονικό στοιχείο χωρίς να καταντά γραφικό. Ένας δίσκος που αποτάσσει την ταμπέλα του «εντέχνου» και αγκαλιάζει με αυτοπεποίθηση και τον πιο σκεπτικιστή ακροατή, δίνοντάς του κάτι διαφορετικό και ολοκληρωμένο.

Ναι, συναντάς και το λυρικό, σουρεαλιστικό στίχο, βρίσκεις όμως και τον θρασύτατο λιτό, που βγάζει τη γλώσσα στην κοινωνία και την τάση των πολιτών να επαναπαύονται για ένα κομμάτι ψωμί. Προσέξτε ιδιαίτερα το ομότιτλο «Όμορφοι κι ηττημένοι», το «700 ευρώ», «Έρωτες», «Γυμνή ησυχία» και την «Τερατογένεση».

Η ερμηνεία της Παπαγεωργίου είναι διάχυτη με έναν απρόσμενο αισθησιασμό, και μία αξιοζήλευτη ωριμότητα στην εναλλαγή συναισθημάτων. Την έκπληξη κάνει για ακόμη μία φορά ο Εμμανουηλίδης, η φωνή του οποίου είναι ένα κράμα Θηβαίου με Δεληβοριά, ενώ κρύβει μία έντονη σκοτεινή εσωτερικότητα στους «Θεατρίνους».

Εντέλει, ακούσαμε ένα δίσκο χορταστικότατο, με γεμάτες μουσικές, καλοδουλεμένες και με στίχους που άλλοτε κόβουν σαν λεπίδα κι άλλοτε σε ωθούν να χορέψεις σε ένα θέατρο του παραλόγου. Αποκτήστε τον, άνευ αμφιβολίας.

Μικρός Ήρως 2010