Ακούμε: Νατάσσα Μποφίλιου "Εισιτήρια Διπλά"

της Φιλουμένας Ζλατάνου

"Η ζωή μου ολόκληρη τελικά δε μετριέται σε ταξίδια, αλλά σε εισιτήρια. Δεν υπολογίζεται σε προορισμούς, μα σε προθέσεις. Το σκέφτομαι και χαμογελάω." Η παραπάνω φράση γράφτηκε από το στιχουργό Γεράσιμο Ευαγγελάτο στο προσωπικό του blog λίγο πριν κυκλοφορήσει ο νέος δίσκος αχνιστός και μυρωδάτος, τον οποίο ετοίμασαν με πολύ μεράκι μαζί με τον συνθέτη Θέμη Καραμουρατίδη και τη μούσα τους Νατάσα Μποφίλιου στην ερμηνεία.

Είναι μερικοί δίσκοι που όταν τους ακούς απλά δεν μπορείς να ξεκολλήσεις. Δεν αρκείσαι σε μία ή δύο ακροάσεις, δεν επιλέγεις ορισμένα μόνο τραγούδια αλλά κάθε φορά ανακαλύπτεις άλλο ένα στίχο, μία νότα που σε αγγίζει λίγο παραπάνω και εντέλει, η κάθε ακρόαση σου προσφέρει και κάτι διαφορετικό. Είναι επίσης ορισμένοι δίσκοι «ευλογημένοι» από τη δημιουργία, στους οποίους οι συντελεστές τους δεν κράτησαν τίποτα. Τέλος, υπάρχουν οι δίσκοι της δεκαετίας. Στη δεκαετία που μόλις καλωσορίσαμε θα μπορούσαμε να προβλέψουμε πως αυτός ο δίσκος θα είναι ορόσημο.

Το τρίδυμο δε σταματά να μας εκπλήσσει. Η Μποφίλιου συγκλονίζει με την αισθαντικότητα, την ωριμότητα και το λυγμό στην ερμηνεία της και με την ευκολία της να εναλλάσσει ρόλους ανάλογα τα τραγούδια. Και μην ξεχνιέστε, αναφερόμαστε σε δίσκο άρα η θεατρικότητα δύσκολα μπορεί να γίνει εμφανής. Εντούτοις, η Μποφίλιου εξαντλεί όλες τις δυνατότητές της, αγγίζοντας και τους πιο δύσπιστους.
 

Ο Θέμης Καραμουρατίδης αποτελεί ένα συνθέτη - έκπληξη. Από τη στιγμή που ακούσαμε το πρώτο του τραγούδι μέχρι σήμερα εξελίσσεται, προσφέρει, συγκινεί και μοιάζει αστείρευτος. Τόσο λιτός και συνάμα τόσο περίπλοκος στις μελωδίες του, δεν μπορείς να καταλήξεις πού να τον κατηγοριοποιήσεις -και δε χρειάζεται. Με ένα πιάνο μπορεί απλά να σε ταξιδέψει μουσικά σε χίλιους δυο δρόμους. Πλέον έχει το προσωπικό του στίγμα: στο ραδιόφωνο όταν ακούς ένα τραγούδι του μπορείς να τον αναγνωρίσεις. Η τσαχπινιά και τα γυρίσματα στο «Ραντεβού», η μελαγχολία στο «Αστέρι», η σκληρότητα στο «Λύκο», η γλυκύτητα στις «Μεγάλες Αγάπες» είναι μόνο μερικές εκφάνσεις της μουσικής που συνέθεσε ο Καραμουρατίδης για αυτό το δίσκο.

Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος είναι από τους πιο ελπιδοφόρους στιχουργούς που πλέον κατοχυρώνει επάξια μία θέση στη λίστα με τους στιχουργούς-ποιητές. Η ευαισθησία που πηγάζει μέσα από το λόγο του, η εικονοπλασία και η αμεσότητα μπλέκονται σαν πλεξούδες και στολίζουν τις μουσικές του Καραμουρατίδη. Είναι λυρικός και ποιητικός ο στίχος του Ευαγγελάτου. Σε διαπερνούν σαν νερό οι εικόνες και τα συναισθήματα -δεν μπορείς να ξεφύγεις και δε θέλεις. Εκπέμπει αλήθεια και δεν αναλώνεται σε φανφάρες και πολυδιάστατα νοήματα όπου χάνεσαι.

Στο τέλος των ακροάσεων, θα νιώσετε κάτι σημαντικό και ξεχωριστό. Τραγουδούν για χαμένες μεγάλες αγάπες, για ανθρώπους που είναι τυχαίοι, προσωπικοί ή ξένοι, για τον πόνο σε ένα σαλόνι, για το λύκο που κρύβουμε μέσα μας και εντέλει για όλους εμάς. Και ίσως απλά μας λένε, πως ναι, μέσα στη μουσική βρίσκεις τη γιατρειά και η ελληνική μουσική έχει ήδη σωθεί.

«Τους ανθρώπους της ζωής μου
κάθισα να τους μετρήσω
τους παρόντες, τους απόντες
Κανά δυο περαστικούς.
Όσους ήρθαν για να μείνουν
όσους έφυγαν πριν γίνουν,
τους κοινόχρηστους, τους ξένους,
τους πολύ προσωπικούς…»