Οι στίχοι που γράφει ο Θοδωρής Μαραντίνης είναι λυρικοί και εικονοκλαστικοί και καλοδουλεμένοι. Είναι ένα από τα συστατικά της επιτυχίας των Onirama καθώς δεν πρόκειται για απλά γλυκανάλατα τραγουδάκια που μιλάνε για τον έρωτα. Νοήματα και εικόνες που περνάνε στον ακροατή με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, μέσω γνώριμης, δυνατής, ξεσηκωτικής μουσικής. Τραγούδια που θα ακούσεις τραγουδώντας δυνατά στο αυτοκίνητο, ή θα διαλέξεις να παίζουν στη δουλειά γιατί απλά διαθέτουν εκείνο το συστατικό που σε αναζωογονεί. 
Ένας δίσκος που πρέπει να αποκτήσετε. Ένας δίσκος με διασκευές από Μανώλη Χιώτη και Χατζιδάκι, μέχρι Μουζάκη και Πλέσσα καθώς και τραγούδια και οργανικά θέματα των Apurimac, όλα με τη γνωστή ματιά και πινελιά του ξεχωριστού συγκροτήματος που με το πιάνο, το μπάσο, την κλασική κιθάρα, το φλάουτο, τα βιολιά, το βιολοντσέλο, την τρομπέτα, το σαξόφωνο, το τρομπόνι και τα διάφορα κρουστά, πνευστά και έγχορδα, δημιουργεί τις πλούσιες χορευτικές μουσικές και ενορχηστρώσεις. 
«Δεν ξέρω αν τη διάλεξα ή με διάλεξε. Καλύτερα να μη μιλάς με σιγουριά για τέτοια πράγματα. Αυτό που ξέρω είναι πως βρήκα σ' αυτήν το πάθος, τον ενθουσιασμό και την επιμονή που είχα στο ξεκίνημα μου». Το να σε προλογίζει με τέτοιο τρόπο ένας καταξιωμένος τραγουδοποιός όπως ο Νίκος Πορτοκάλογλου, από μόνο του, σημαίνει πολλά. Σημαίνει καταρχήν ότι έχεις αυτό το κάτι που σε ξεχωρίζει από άλλα ταλαντούχα κορίτσια που τραγουδάνε. Σημαίνει ότι το αυτί θα σταματήσει σε σένα όταν θα σε ακούσει για να καταλάβει από περιέργεια τι είναι αυτό το κάτι. Και μετά όλα κολλάνε σαν αλυσίδα. 
