του Λουκά Τσουκνίδα
Είναι άραγε μακρινή η εποχή του γερουσιαστή/ιεροεξεταστή Τζο Μακάρθι; Η πρόσφατη υπόθεση του Best Radio αλλά και η καινούργια ταινία του Τζορτζ Κλούνεϊ μας προκαλούν να σκεφτούμε πριν απαντήσουμε.
”Καληνύχτα και καλή τύχη” είναι ο τίτλος και ο τρόπος με τον οποίο αποχαιρετά τους θεατές της εκπομπής του κατά την αποφώνηση ο δημοσιογράφος του CBS και παρουσιαστής της εκπομπής ”See it now”, Έντουαρντ Μάροου. Η τύχη είναι κάτι που σίγουρα θα του χρειαστεί όταν αποφασίζει να τα βάλει με τον πιο ισχυρό άνδρα της διαβόητης αντικομμουνιστικής σταυροφορίας του ’50, τον γερουσιαστή Μακάρθι...
Είναι η αληθινή ιστορία του θαρραλέου δημοσιογράφου που κατάφερε να στείλει τον Μακάρθι και τις μεθόδους του στο εδώλιο, σε μια εποχή που το κυνήγι μαγισσών του αφιονισμένου γερουσιαστή ήταν στο αποκορύφωμά του. Ένας άνδρας με αρχές και ανάστημα ενάντια σε έναν διεφθαρμένο σταυροφόρο που βλέπει την πτώση να έρχεται και αντιδρά σπασμωδικά. Η υπόθεση μυρίζει μεροληψία και διδακτισμό. Ο Κλούνι παίρνει το ρίσκο και δικαιώνεται.
Η ταινία είναι μια αρκετά αντικειμενική απεικόνιση των γεγονότων. Η ομάδα του σκηνοθέτη δούλεψε ως γνήσια ομάδα ρεπόρτερ και τριπλοτσέκαρε κάθε σημείο του σεναρίου, αναζητώντας την αυθεντικότητα. Οι δραματοποιημένες σκηνές μπλέκουν με το αρχειακό υλικό δίνοντας με αρκετή ακρίβεια την εικόνα όσων διαδραματίστηκαν στις συγκεκριμένες εκπομπές. Έτσι, ο Τζο Μακάρθι ”παίζει τον εαυτό του” ζωντανεύοντας στα μάτια μας την παράνοια της σκοτεινής αυτής περιόδου.
Η ασπρόμαυρη φωτογραφία απογειώνει την ατμόσφαιρα σε συνεργασία με την τζαζ που ντύνει τις πιο δραματικές στιγμές. Δίπλα στα στούντιο του CBS είναι τα στούντιο της Columbia Records, απ’ όπου η τραγουδίστρια που ηχογραφεί δημιουργεί μια δεύτερη αφήγηση με τα τραγούδια της. Εξαιρετικός ο βραβευμένος στη Βενετία πρωταγωνιστής Ντέιβιντ Στράδερν. Ο Κλούνεϊ, που ως γιος παρουσιαστή ειδήσεων μεγάλωσε μέσα στα τηλεοπτικά στούντιο, έδωσε στην ταινία έναν ρυθμό ντοκιμαντέρ που σπάνια διακόπτεται.
Ανοίγει με το ξεκίνημα ενός λόγου του Μάροου σε μια βράβευση το ’58. Αναφέρεται στους κινδύνους της τηλεόρασης και είναι σοκαριστικά επίκαιρος και προφητικός. Παρεμβάλλονται τα γεγονότα που μας ενδιαφέρουν και λαμβάνουν χώρα τέσσερα χρόνια πριν και επιστρέφει με τα τελευταία λόγια του Μάροου. Τέλος, στον απόηχο της εκδήλωσης, μια τηλεόραση δείχνει τον Ντουάιτ Αϊζενχάουερ να μιλάει για τα δικαιώματα του ατόμου στην Αμερική.
Ο Κλούνεϊ, όπως και ο Τόμι Λι Τζόουνς πρόσφατα, αποδεικνύεται άριστος μαθητής των ανθρώπων που τον σκηνοθέτησαν. Προσφέρει την πολιτική ταινία της χρονιάς και μας ανοίγει την όρεξη για το ”Syriana”.
