του Λουκά Τσουκνίδα
Όταν ο Πήτερ Τζάκσον ήταν 9 χρονών στη Νέα Ζηλανδία, είδε για πρώτη φορά στην τηλεόραση μια ταινία- θρύλο.
Το ”Κινγκ Κονγκ” του 1933 ήταν για την εποχή του η κορυφαία ταινία δράσης αποκτώντας καλτ υπόσταση που ”κρατά” μέχρι σήμερα. Τότε άρχισε τα πρώτα του κινηματογραφικά πειράματα κάνοντας stop motion βιντεάκια με τέρατα από πλαστελίνη. Το μικρόβιο είχε μπει για τα καλά στο μικρό Πήτερ.
Τριαντατέσσερα χρόνια μετά και με κεκτημένη ταχύτητα από την επιτυχημένη τριλογία του ”Άρχοντα των Δακτυλιδιών” κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και φέρνει στις οθόνες το απόλυτο ριμέικ μιας κλασσικής περιπέτειας.
Η υπόθεση; Ένα κινηματογραφικό συνεργείο φτάνει σε ένα νησί όπου λέγεται πως ζουν μυθικά τέρατα απλά για να ανακαλύψει ότι είναι αλήθεια. Ανάμεσα σε αυτά όμως βασιλεύει ο γιγάντιος γορίλας Κονγκ που ερωτεύεται τη νεαρή στάρλετ και την απαγάγει. Οι άνθρωποι δε θα αφήσουν την ευκαιρία να πάει χαμένη, καταφέρνουν να τον ακινητοποιήσουν και να τον πάνε στη Νέα Υόρκη ως περιφερόμενο αξιοθέατο.
Ο Κονγκ δραπετεύει αλλά σε ένα κόσμο που του είναι ξένος η καταστροφή του μοιάζει αναπόφευκτη...
Ο Τζάκσον ίσως από συνήθεια, ίσως από υπερβολική αγάπη στο θέμα του κατάφερε μετά από αρκετό κόψε-ράψε να κάνει ένα έπος τριών ωρών και κάτι, ρισκάροντας την υπομονή του θεατή. Προσπάθησε να αφιερώσει αρκετό χρόνο στην ανάπτυξη των χαρακτήρων του θύματος και των θυτών.
Ο γορίλας-εφέ αποδεικνύεται πολύ καλός ηθοποιός και η δράση είναι χορταστική με γιγάντια τέρατα να εμφανίζονται από παντού και κορυφαία στιγμή τη μεγάλη μάχη του Κονγκ με τρεις Τυραννόσαυρους Ρεξ μπροστά στα μάτια της κοπέλας. Η αναζήτηση της συντροφικότητας και η αίσθηση του ανεκπλήρωτου στη σχέση του Κονγκ με την Αν Ντάροου σκιαγραφείται όμορφα και συγκινεί.
Θα μπορούσε να είναι το ξεκίνημα μιας νέας τριλογίας με επόμενη ταινία το ριμέικ ενός άλλου καλτ κλάσικ, ”Κινγκ Κονγκ εναντίον Γκοτζίλα”.
