του Λουκά Τσουκνίδα
Ένα χρόνο πριν το 8ο μέρος των “Star Wars”, παλιοί και νέοι φανς καλούνται να δουν και ν' απολαύσουν ένα ορεκτικό, μία ιστορία που τοποθετείται μεταξύ 3ου και 4ου επεισοδίου και ξεκαθαρίζει τα γεγονότα που περιγράφονται στις πρώτες γραμμές κειμένου που είδαμε ποτέ να διασχίζουν το έναστρο διάστημα ως “η πρώτη μεγάλη νίκη κατά της Αυτοκρατορίας”. Φανερά φτιαγμένο για να μας κρατήσει σε εγρήγορση μεταξύ επεισοδίων, καθώς και για να ικανοποιήσει τους αδηφάγους φανς, το “Rogue One” είναι μία συμπαθητική περιπέτεια, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο πέρα απ' το ότι ανήκει στο θρυλικό φραντσάιζ που έχτισε ο Τζορτζ Λούκας.
Η υπόθεση
Δεκαπέντε χρόνια πριν κι ενώ η Αυτοκρατορία ισχυροποιεί διαρκώς την κυριαρχία της στον Γαλαξία, ο Γκέιλεν Έρσο επέλεξε να υποταχθεί σ' αυτήν και να ηγηθεί της ομάδας που θα σχεδίαζε το επόμενο υπερόπλο. Την ώρα που εκείνος πρόδιδε τα ιδανικά των Τζεντάι, την κόρη του, Τζιν, αναλάμβανε υπό την προστασία του ο Σο Γκερέρα, αρχηγός πλέον των ανταρτών του πλανήτη Τζέντα. Μια μέρα, ένας πιλότος της Αυτοκρατορίας λιποταχτεί για να μεταφέρει ένα μήνυμα απ' τον Έρσο στον Γκερέρα. Παράλληλα, η νεαρή πια Τζιν, μαζί με τον αντάρτη Κάσιαν Άντορ και το ρομπότ του ψάχνουν τα ίχνη του αποξενωμένου πατέρα της...
Η κριτική
Για τους φανς δεν είναι κάτι παράξενο, το σύμπαν των “Star Wars” αποτελείται από πολύ περισσότερα κομμάτια από εκείνα που έχουμε δει όσοι έχουμε μείνει στις γνωστές τριλογίες. Συνεπώς, υπάρχει πολύ “ψωμί” για ταινίες που αντλούν από λιγότερο γνωστά, αλλά εξίσου σημαντικά περιστατικά των χρόνων της Αυτοκρατορίας και των συμμαχικών αγώνων για την απελευθέρωση. Το “Rogue One” έρχεται να γεμίσει το “κενό” μεταξύ δύο επεισοδίων και να εικονογραφήσει κάτι που είχαμε δει μόνο ως γραπτό πρόλογο στην πρώτη “έβερ” ταινία της θρυλικής πια σειράς. Μεταξύ του σχεδιασμού του “Death Star”, του υπερόπλου που μπορεί να καταστρέψει ολόκληρους πλανήτες, και της καταστροφής του, μεσολάβησε η κλοπή των σχεδίων από ένα γκρουπ ατρόμητων επαναστατών οι οποίοι παρείχαν τη σπίθα που θα άναβε τη φλόγα της επανάστασης.
Στο επίκεντρο αυτής της ιστορίας, όπως και στο 7ο επεισόδιο, βρίσκεται μία νεαρή ηρωίδα, μια κοπέλα που έχει αποχωριστεί τους γονείς της από μικρή κι έχει μεγαλώσει, όχι σαν ένα κορίτσι, αλλά σαν μία πολεμίστρια. Η Τζιν Έρσο, ολόκληρη γυναίκα πια, είναι αποφασισμένη να βρει τον πατέρα της που είναι ακόμη ζωντανός κι εργάζεται για λογαριασμό των “κακών” και συγκεκριμένα του Όρσον Κρένικ, Διοικητή του Τομέα Οπλικών Συστημάτων της Αυτοκρατορίας. Έτσι, ο δρόμος της συναντιέται μ' εκείνον του Κάσιαν Άντορ, ενός στρατιώτη της Συμμαχίας, και του πανέξυπνου ρομπότ του κι οι δυο τους ακολουθούν τα ίχνη του Γκέιλεν Έρσο προς το μεγάλο του μυστικό που ίσως αποδειχθεί ζωτικής σημασίας στον αγώνα για την δημοκρατία.
Προφανώς, οι “μεγάλες ιδέες” της σειράς δεν θα μπορούσαν να μην χαρακτηρίζουν κι αυτό το εμβόλιμο επεισόδιο, που διατηρεί την προσοχή πάνω στην ανάγκη για περισσότερη αυτοθυσία και ηρωισμό τη στιγμή που η επανάσταση έχει αρχίσει να βαλτώνει κι η Αυτοκρατορία να γίνεται πανίσχυρη. Δυστυχώς, στο βωμό τους (των ιδεών) θυσιάζονται τόσο οι λεπτότερες πτυχές των γεγονότων όσο και οι χαρακτήρες της ταινίας που, ανεξάρτητη όπως μας έρχεται, θα μπορούσε ν' αποτελεί την πιο ευχάριστη εξαίρεση στη σειρά και τα παρελκόμενά της.
Αν και η ερμηνεία της Φελίσιτι Τζόουνς μόνο χλιαρή δεν είναι, ο χαρακτήρας της Τζιν δεν υπερβαίνει ποτέ τα κλισέ που τον διέπουν, αφού η σχέση με τον πατέρα, το δυνατό του σημείο, σκιαγραφείται επιφανειακά και χρησιμοθηρικά. Ο Ντιέγκο Λούνα, πάλι, προσπαθεί φιλότιμα, αλλά ο Κάσιαν, όπως και ο πιλότος του Ριζ Αχμέντ, υστερούν σε σπιρτάδα και χάρισμα δίπλα στο ρομπότ με τη φωνή του Άλαν Τούντικ που κλέβει εύκολα την παράσταση απ' όλους γύρω του, ακόμη κι απ' τον υπερκλισέ τυφλό ασιάτη μάστερ των πολεμικών τεχνών και τον λιγομίλητο, μπρουτάλ φίλο του. Όσο για τους Φόρεστ Γουίτακερ (Σο Γκερέρα), Μαντς Μίκελσεν (Γκέιλεν Έρσον) και Μπεν Μέντελσον (Όρσον Κρένικ), το μόνο που μπορώ να φανταστώ είναι ότι η αμοιβή ή, έστω, η ευκαιρία να συνδέσουν το όνομά τους με έναν θρύλο, ήταν δελεαστικότερη απ' την ίδια τη δουλειά.
Απ' την άλλη, βέβαια, παρ' ότι το σενάριο δεν διεκδικεί καμία δάφνη πρωτοτυπίας ή βάθους, ο Γκαρεθ Έντουαρντς κάνει το καλύτερο δυνατό με τη σκηνοθεσία, ειδικά στο δεύτερο μέρος που η πλοκή κλιμακώνεται και η τελική μάχη φουντώνει στην οθόνη. Με λίγα λόγια, δεν περνάμε και άσχημα, μόνο που το αποτέλεσμα δεν μας αφήνει κάτι μετά τους τίτλους τέλους, παρά την αίσθηση ότι τσεκάραμε ακόμη ένα κουτάκι στη λίστα με τα “Star Wars”. Ίσως και την παρατεταμένη έκπληξη απ' την πανηγυρική μετά θάνατον επανεμφάνιση του Πίτερ Κούσινγκ στον ρόλο του Γκραντ Μοφ Τάρκιν.
Μπορεί να μην ακούγεται “πολιτικά ορθό” (sic), αλλά δε μου ήταν εύκολο να μη μετρήσω το θέαμα με βάση τον πήχη που έχει τεθεί απ' το “Guardians of the Galaxy” σε επίπεδο ψυχαγωγίας, μιας και το στόρι εδώ είναι εξαιρετικά παρεμφερές. Σ' αυτήν την περίπτωση, αποκομμένο απ' το σύμπαν του, το “Rogue One” μοιάζει εξαιρετικά “δεύτερο”. Κατά τ' άλλα, είναι μία τίμια περιπέτεια φαντασίας για να περάσει κανείς δύο ευχάριστες κινηματογραφικές ώρες.
Βγαίνουν ακόμη:
Η καλογραμμένη δραματική κομεντί “The Commune” του Τόμας Βίντεμπεργκ, το επιτηδευμένο θρίλερ “Dogs” του Μπόγκνταν Μίριτσα, το ρωσικό δράμα “The Student”, το κωμικό σίκουελ “Bad Santa 2”, η ταινία κινουμένων σχεδίων “Sing” και οι “Τέλειοι Ξένοι” του Θοδωρή Αθερίδη.