Ant-Man: H Marvel επιστρέφει με χιούμορ

του Λουκά Τσουκνίδα

Καλώς ‘τονα κι ας άργησε! Ο “Ant-Man”, το πολύπαθο πρότζεκτ της Μάρβελ που από τα χέρια του χαρισματικού Έντγκαρ Ράιτ κατέληξε στον Πέιτον Ριντ, σκηνοθέτη του λησμονημένου πλέον “Yes Man”, παίρνει επιτέλους σάρκα και οστά. Με το χιούμορ του και τη γοητεία του Πολ Ραντ ως κύρια όπλα, το νέο φιλμ του κολοσσού των κόμικς καταφέρνει να καλύψει επιτυχώς τα ελαττώματά του και να μας διασκεδάσει. Τι κρίμα που μοιάζει σαν ακόμη ένα δευτερεύον επεισόδιο στη σειρά των “Avengers”, παρά σαν μια αυτόνομη ταινία…

Η υπόθεση

Ο Δρ. Χανκ Πιμ, εφευρέτης μιας πετυχημένης φόρμουλας συρρίκνωσης που έχει κρατήσει μυστική για χρόνια, χρειάζεται κάποιον που θα φορέσει τη στολή του μυρμηγκάνθρωπου για να σταματήσει τον παλιό του προστατευόμενο, Δρ. Ντάρεν Κρος, από τα ζοφερά σχέδια του. Μοναδικός υποψήφιος, ο Σκοτ Λανγκ, ένας σεσημασμένος διαρρήκτης που προσπαθεί να μπει στον ίσιο δρόμο για να διεκδικήσει μια θέση στη ζωή της κόρης του...



Η κριτική

Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστη επαφή είχα στη ζωή μου με τα σουπερηρωικά κόμικς, πόσο μάλλον με χαρακτήρες σαν τον “Ant-man” που δεν ήταν στην πρώτη γραμμή των ηρώων της Μάρβελ. Έτσι, όταν άκουσα για μια ταινία με ήρωα έναν άνθρωπο που συρρικνώνεται και συνεργάζεται με στρατούς μυρμηγκιών, αναρωτήθηκα πώς μπορεί κάτι τέτοιο να βγει ισορροπημένο στη μεγάλη οθόνη. Να είναι δηλαδή το ίδιο διασκεδαστικό για μικρούς και μεγάλους.

Μια πρώτη εγγύηση γι’ αυτό ήρθε με το όνομα του Έντγκαρ Ράιτ στο τιμόνι. Αναμενόμενα, λίγο καιρό και μερικές εκδοχές του σεναρίου αργότερα, ο Βρετανός που είχε απογειώσει κινηματογραφικά το “Scott Pilgrim vs. The World” αποσύρθηκε λόγω βασικών διαφορών με τη φιλοσοφία των εργοδοτών του. Στη θέση του ήρθε ο Πέιτον Ριντ και το σενάριο κλήθηκαν να προσαρμόσουν στα νέα δεδομένα ο Άνταμ Μακέι με τον πρωταγωνιστή Πολ Ραντ. Απ’ τον χώρο της κωμωδίας και οι τρεις, σίγουρα ήταν σχετικά κοντά στο στιλ του Ράιτ και στο ύφος που, πιθανώς, ήθελε να δώσει στο “Ant-Man”. Το πρόβλημα λοιπόν, δεν ήταν ποτέ το χιούμορ, παρ’ ότι η ταινία προοριζόταν και για το πολύ νεαρό κοινό και η γλώσσα θα έπρεπε να είναι μετρημένη.

Το πρόβλημα του “Ant-Man” και ο λόγος που ο Ράιτ τα παράτησε ουσιαστικά, προκύπτει με το πέρασμα των μητρικών εταιρειών από τη φάση των ταινιών-σίριαλ, στη φάση των δικτύων-σίριαλ όπου η μια σειρά αντλεί χαρακτήρες απ’ την άλλη όπως συνέβη κάποτε στο χώρο των κόμικς. Το “Ant-Man” έπρεπε να είναι συνδεδεμένο με το “Avengers” κι η ιστορία του έπρεπε να είναι μια ακόμη απλοϊκή ιστορία “γέννησης” με τις κατάλληλες δόσεις δράσης και δράματος, ώστε ο θεατής να συνδεθεί με τον ήρωα και να τον τοποθετήσει μετά εντός του σύμπαντος που θα κληθεί να υπηρετήσει.

Έτσι, ο Σκοτ Λανγκ είναι ο τυπικός μικροαπατεώνας με την καλή καρδιά που ψάχνει έναν τρόπο να συμμορφώσει τη ζωή του για να μπορεί να βλέπει την κόρη του τακτικά. Ο Δρ. Πιμ είναι ο τυπικός επιστήμονας που σκόνταψε σε μια ανακάλυψη η οποία στα λάθος χέρια θα μπορούσε να φέρει την καταστροφή και ο κλασικός πατέρας, που η απώλεια τη συζύγου τον οδήγησε να απομακρύνει την κόρη τους για να τη σώσει από τον ίδιο. Ο Ντάρεν Κρος πάλι, είναι ο τυπικός επιστήμονας-επιχειρηματίας που περισσότερο από την χαρά της ανακάλυψης αποζητά το χρήμα, τη δόξα και, εν τέλει —γιατί στην εποχή της ψυχανάλυσης κανείς δεν είναι πια αμιγώς κακός— την αναγνώριση απ’ τον μέντορα, τον Δρ. Πιμ. Η Χόουπ είναι η κόρη, σύμμαχος του πατέρα της στην εταιρεία απ’ την οποία εκδιώχθηκε, συνεταίρος του Κρος που τον έδιωξε και εκπαιδεύτρια του Λανγκ στο νέο του ρόλο ως γητευτής μυρμηγκιών.

Με αυτά τα στοιχεία και μόνο, ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να γράψει ένα σενάριο και δε θα έπεφτε πολύ μακριά απ’ το στόρι του “Ant-Man”. Το ότι ο Ράιτ ήθελε η ταινία του να στέκεται αυτόνομη αφήνει την εντύπωση ότι δε μπορεί να ήταν παρά κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό στο οποίο κατέληξαν οι Μακέι και Ραντ.

Παρ’ όλα αυτά, ο έμπειρος πια κωμικός και άσσος, όπως λένε, στον αυτοσχεδιασμό δίνει στην ταινία ένα έξτρα ενδιαφέρον και κάνει τον ήρωά της εξαιρετικά γοητευτικό για τον κάθε θεατή. Δίπλα του, τοποθετείται έξυπνα ένας ηθοποιός που έχει άστρο και μεταμορφώνεται χωρίς δυσκολία από πρωταγωνιστή σε καρατερίστα και από δραματικό ηθοποιό σε κωμικό φαρσικού τύπου. Ο Μάικλ Πένια προσθέτει πολλά στον κωμικό χαρακτήρα της ταινίας, την ώρα που ο Μάικλ Ντάγκλας φτιάχνει έναν πολύ καλό Δρ. Πιμ επί της οθόνης, ισορροπώντας το δραματικό στοιχείο απέναντι στις μανιέρες του Ραντ. Δυστυχώς, η Εβάντζελιν Λίλι και ο Κόρι Στολ δεν έχουν πολλές ευκαιρίες να δείξουν κάτι άλλο πέραν των στερεοτυπικών.

Όσο για τον Ριντ, επιδεικνύει πολύ καλό μάτι για την δράση όσο και για την κωμωδία, που ήταν και ο τομέας του, άλλωστε. Δεν ξέρω αν οι σκηνές που ξεχωρίζουν από τις πιο κλασικές σκηνές δράσης είχαν σχεδιαστεί από τους αρχικούς συντελεστές, αλλά πετυχαίνουν άψογα να κρατήσουν το ενδιαφέρον όσο και να σαρκάσουν το είδος (εδώ είναι, βεβαίως, που μυρίζει Ράιτ και Κόρνις).

Τελικά, το “Ant-Man” είναι μια ευχάριστη κωμωδία δράσης, χωρίς να έχει κάτι άλλο που να την καθιστά πιο αξιοπρόσεκτη.


Βγαίνουν ακόμη:
Το υπερφορτωμένο δράμα-θρίλερ “Hungry Hearts”, η κομεντί “Sleeping With Other People”, η ταινία τρόμου “The Vatican Tapes” και το ντοκιμαντέρ “Εδώ δεν υπάρχει άσυλο”.