Magic in the Moonlight: Ο Γούντι Άλεν πάει Μεσοπόλεμο

του Λουκά Τσουκνίδα 

Για ακόμη μια χρονιά ο Γούντι Άλεν δίνει το παρόν στις κινηματογραφικές αίθουσες και δη τις θερινές που του πηγαίνουν ιδιαιτέρως. Το “Magic in the Moonlight” είναι μια ρομαντική κομεντί που δεν αποκλίνει στο ελάχιστο από τα αγαπημένα μοτίβα και τις σεναριακές εμμονές του δημιουργού της, καταδικασμένη να προσφέρει στους θεατές ένα στερεοτυπικό, μέτριο γουντιαλενικό δίωρο και να ξεχαστεί πλήρως δευτερόλεπτα μετά τους τίτλους τέλους.

Η υπόθεση

Ο Στάνλεϊ ή Γουέι Λινγκ Σου, όπως αποκαλείται στη σκηνή, είναι ένας παγκοσμίου φήμης μάγος και κυνηγός απατεώνων πνευματιστών. Μια μέρα, ένας παιδικός φίλος και συνάδελφος τον καλεί για ένα “ξεσκέπασμα” στη Νότια Γαλλία, εκεί όπου η νεαρή Σόφι έχει μαγέψει μια πλούσια χήρα και τον γιο της, τόσο με τις ικανότητές της ως μέντιουμ όσο και με την ομορφιά της. Ο αμετανόητος ορθολογιστής επιτίθεται με όλο του τον κυνισμό στον φαινομενικα εύκολο εχθρό, μα στην πορεία αποδεικνύεται ευάλωτος σε ένα είδος μαγείας που δεν είχε υπολογίσει...



Η κριτική

Είναι σύνηθες στις ταινίες του Γούντι Άλεν κάποιος εκλεκτός ηθοποιός να ερμηνεύει τον χαρακτήρα που ο δημιουργός έχει γράψει για τον εαυτό του. Στην προκειμένη περίπτωση είναι ο Κόλιν Φερθ που καλείται να παίξει τον ορθολογιστή, πεσιμιστή και μισάνθρωπο Στάνλεϊ, να αποδώσει τους μονολόγους που συχνά μοιάζουν να βγαίνουν κατευθείαν από το κεφάλι του Άλεν και παράλληλα να δώσει στον χαρακτήρα τη δική του υπόσταση, πέρα απ' τα κυρίαρχα στερεότυπα του “αλενικού” σύμπαντος. Το πλεονέκτημα που διαθέτει έναντι των άλλων ερμηνευτών που είχαν αναλάβει το ίδιο έργο πριν από αυτόν είναι ότι ο χαρακτήρας είναι αρκετά ασέξουαλ και ιδιαιτέρως εγκρατής, πιο κοντά στις δικές του μανιέρες απ' ότι στου Άλεν, κι έτσι τον φέρνει στα μέτρα του εύκολα, παρά τις μία-δύο περιπτώσεις που ο διάλογος τον ξεμπροστιάζει. Κι εδώ τελειώνουν όσα ενδιαφέροντα μπορεί να πει κανείς για αυτή την ταινία.

Κατά τα άλλα, μεταφερόμαστε και πάλι σε ευρωπαϊκό έδαφος, στην καταπράσινη Νότια Γαλλία του μεσοπολέμου συγκεκριμένα, εκεί όπου πλούσιοι Βρετανοί ή Αμερικάνοι φρόντιζαν να διαθέτουν μια τουλάχιστον εξοχική κατοικία για να καλούν σε ολιγοήμερες αποδράσεις τους πλούσιους ή διάσημους φίλους τους. Η εξοχή έχει την τιμητική της λοιπόν από φωτογραφικής άποψης, ενόσω ο Στάνλεϊ προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει το μυαλό της Σόφι για να αποκαλύψει τη “μηχανή” που έχει στηθεί σε βάρος των πλούσιων φίλων του μάγου φίλου του. Έτσι, ο Άλεν στήνει μια αντιπαράθεση μεταξύ δύο προσεγγίσεων στο μυστήριο της ζωής, της μυστικιστικής και της επιστημονικής, του απόλυτου, ισοπεδωτικού ορθολογισμού και της ημιαφελούς θεώρησης ότι υπάρχει κάτι άλλο εκεί έξω, λιγότερο κυνικό και περισσότερο ελπιδοφόρο από όσο μαρτυρά η πραγματικότητα γύρω μας.

Στην πορεία, η αντιπαράθεση, άγονη αρχικά όπως θα περίμενε κανείς, λήγει με νίκη της λογικής διά της ανατροπής και μεταλάσσεται σε σύνθεση μέσω του κλασικού καταλύτη, του έρωτα, οδηγώντας τους δύο πρωταγωνιστές σε μια νέα συνειδητοποίηση και στην έξοδο από δύο ζωές που υπήρξαν ίσως περισσότερο συρραφές επιλογών παρά αλληλλουχίες συναισθημάτων. Δυστυχώς, ο συναισθηματικός χέιμαρρος που θα μπορούσε να προκύψει απ' τα παραπάνω δεν είναι εδώ παρά ένα φουσκωμένο ρέμα, αφού ο Φερθ με τη Στόουν δε διαθέτουν την παραμικρή χημεία κι ο Άλεν υποκύπτει στην αγάπη του για τη φλυαρία εξηγώντας κάθε πτυχή του ρομάντσου του και των επιπλοκών του μέσω των ατέρμονων, δίχως χιούμορ διαλόγων του. Οι περιφερειακοί χαρακτήρες, άχρωμοι και χρηστικοί, κάνουν το θέαμα ακόμη πιο μονοδιάστατο και υπογραμμίζουν την αδυναμία του σεναρίου να μας γοητεύσει αντί να μας τραβά από το γιακά προς το προδιαγεγραμμένο χάπι-εντ.

Το “Magic in the Moonlight” είναι ακόμη μία αδιάφορη ταινία του Γούντι Άλεν, εν αναμονή της επόμενης κινηματογραφικής αναλαμπής του.

Βγαίνουν ακόμη:
Το κακό, πέραν κάθε αρνητικής προκατάληψης, θρίλερ επιστημονικής φαντασίας του Λικ Μπεσόν “Lucy” και το σίκουελ κινουμένων σχεδίων “Planes 2: Fire and Rescue”.