Moonrise Kingdom: Ένα υπέροχο δίωρο με τον Wes Anderson

του Λουκά Τσουκνίδα 

Όπως και να το κάνουμε ο Γουές Άντερσον είναι λατρεία. Μετά το διάλειμμα κινουμένων σχεδίων (The Fantastic Mr. Fox) που επιχείρησε, επιστρέφει με ακόμη μια αλλόκοτη ταινία πλημμυρισμένη απ' το υποδόριο χιούμορ και την πατενταρισμένη αισθητική του. Το “Moonrise Kingdom” είναι μια συνηθισμένη ιστορία δοσμένη με ασυνήθιστο τρόπο, μια αφήγηση που την απολαμβάνεις χωρίς να σκεφτείς το γιατί και το πώς, που σε αγγίζει αληθινά χωρίς να σε αρπάζει απ' το γιακά.

Η υπόθεση

Ο νεαρός πρόσκοπος Σαμ Σακάσκι λείπει απ' την πρωινή αναφορά και η πρωτοτόκη των Μπίσοπ, Σούζι, δεν εμφανίζεται για το μεσημεριανό φαγητό. Η περιορισμένη νησιώτικη κοινότητα της Νιου Πενζάνς θορυβείται κι έτσι, υπό το απαιτητικό βλέμμα του κυρίου και της κυρίας Μπίσοπ, ο τοπικός αρχηγός των προσκόπων Γουόρντ με τον τοπικό αστυνομικό Σαρπ συγκροτούν μια ομάδα έρευνας από αποφασισμένα λυκόπουλα. Γρήγορα ανακαλύπτουν ότι τα δυο παιδιά έχουν κλεφτεί για λίγες μέρες και, παρά το νεαρό της ηλικίας τους, δε σκοπεύουν ν' αφήσουν κανέναν να μπει ανάμεσά τους. Το κλίμα αντιστρέφεται κι η μικρή κοινότητα τάσσεται με το πλευρό τους ενάντια στο νέο κίνδυνο που προκύπτει...



Η κριτική

Απ' την πρώτη εισαγωγική σκηνή, είτε έχει δει κανείς άλλη ταινία του Άντερσον είτε όχι, αντιλαμβάνεται ότι αυτό που ακολουθεί δεν είναι μια συνηθισμένη αφήγηση. Η προσοχή του δημιουργού σε κάθε αισθητική λεπτομέρεια των χώρων, που δε βρίσκει απλώς αλλά επανεφευρίσκει, όσο και στην εικονογράφηση των χαρακτήρων του που διατηρούν μια μοναδική ισορροπία μεταξύ καθημερινών ανθρώπων και περίεργων αποκυημάτων μιας κωμικά νοσηρής φαντασίας, είναι τέτοια που δεν αφήνει περιθώρια για παρεξηγήσεις. Τίποτα απ' όσα βλέπουμε δεν είναι αληθινό ούτε θα μπορούσε να έχει συμβεί κάπου-κάπως-κάποτε. Αληθινά είναι μόνο τα ευγενή συναισθήματα που προκαλεί και η γλυκύτητα που εκπέμπει ασταμάτητα και δε μπορείς να της αντισταθείς.

Ο Άντερσον φτιάχνει χαρακτήρες οι οποίοι μας συστήνονται σαν καρικατούρες, δίνουν εκείνη την αίσθηση των σκίτσων με τα μεγάλα κεφάλια και τα μικρά σώματα, που έχουν μερικό έλεγχο των μελών του κορμιού τους, όπως και όσων συμβαίνουν γύρω τους, παρ' ότι νομίζουν το αντίθετο. Οι πραγματικότητες που γεννιούνται στο κεφάλι του καθενός τους ενώνονται για να φτιάξουν τον κόσμο που βλέπουμε, τα εγκυκλοπαιδικά δεδομένα και οι στατιστικές αλήθειες του οποίου μας δίνονται από έναν άλλο χαρακτήρα, ο οποίος μοιάζει να έρχεται έξω απ' το χώρο που καταλαμβάνουν οι υπόλοιποι, σε εμβόλιμες σκηνές που θυμίζουν τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ.

Το μωσαϊκό των εικόνων, τα καλομελετημένα κάδρα, οι εμμονές και οι επαναλήψεις κάποιων δευτερευόντων στοιχείων δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για το κατά πόσο ο δημιουργός έχει πλήρη και ολοκληρωτικό έλεγχο πάνω στο τελικό αποτέλεσμα. Το χιούμορ, όταν δεν προέρχεται απ' τα εκφραστικά μέσα του σκηνοθέτη, προέρχεται, όχι απ' τους ίδιους χαρακτήρες —οι οποίοι μάλλον δεν έχουν αίσθηση του χιούμορ— αλλά απ' τη σοβαρότητα με την οποία ανακοινώνουν τις αποφάσεις και τις διαπιστώσεις τους, την πίστη τους σ' αυτό που νομίζουν. Η ρετρό αισθητική, η σινεφίλ αίσθηση μιας περασμένης κινηματογραφικής εποχής, τα χρώματα και τ' αντικείμενα πιστοποιούν τη χρονολογική τοποθέτηση της ιστορίας, δεν υπονομεύουν όμως τη διαχρονικότητά της. Θα μπορούσε να λαβαίνει χώρα οπουδήποτε και οποτεδήποτε.

Όσο για τους πρωταγωνιστές, νομίζω ότι όλοι θα ήθελαν να παίξουν σε μια ταινία του Άντερσον, όπου δεν καλούνται να ερμηνεύσουν με στόμφο και αληθοφάνεια, μόνο μπαίνουν στον χαρακτήρα-κοστούμι που έχει ραφτεί γι' αυτούς και, με τρόπο κάπως παιδικό, μοιάζουν ν' αυτοσχεδιάζουν πάνω στις ιδιαιτερότητές του. Ο Μπρους Γουίλις, η Τίλντα Σουίντον, ο Έντουαρντ Νόρτον, Φράνσις Μακντόρμαντ και ο Χάρβεϊ Κεϊτέλ είναι πρωτάρηδες, αλλά το διασκεδάζουν μια χαρά, ενώ τα παιδιά, πέρα απ' τους δύο υπέροχους πρωταγωνιστές, είναι απλώς στο στοιχείο τους.

Το “Moonrise Kingdom” είναι ένα φιλμ του Γουές Άντερσον κι ίσως να μην είναι αυτό που θα ήθελαν να δουν όλοι. Για όποιον πειστεί όμως είναι μια πολύ καλή ταινία κι ένα, εν δυνάμει, υπέροχο δίωρο.

Βγαίνουν ακόμη:
- Το συγκινητικό τελευταίο σίκουελ “American Pie: Reunion”, η γαλλική σπονδυλωτή κομεντί “Les Infideles”, η κροάτικη κομεντί “Just Between Us” και, σε επανέκδοση το “Guess Who`s Coming to Dinner (1967)” του Στάνλεϊ Κρέιμερ και η βουβή κωμωδία “Safety Last! (1923)” με τον θρυλικό Χάρολντ Λόιντ.